Running from you ✎

-hoofdstuk 8-

Mirella

Ik loop langzaam achteruit. Zijn gemene grijns laat een rilling over mijn rug lopen.

Ik durf niets te zeggen. Een slaaf hoort niet te praten. Een slaaf heeft dat recht niet.

De man voor me loopt ijzig kalm in mijn richting. Doordat Tarzan gromt blijft de man staan.

Ook hij begint te grommen waardoor er een soort grom wedstrijd ontstaat. Plotseling gebeurt er iets onverwachts.

Mensen springen uit de bossen. Twee van hen herken ik. Peter en Julia.

Julia kijkt me aan met een angstige blik. De man draait zich naar hun om, waardoor iedereen voor hem buigt. Zijn priemende blik glijdt over hun heen.

"Peter, controleer de koets. Zorg ervoor dat hij weer kan rijden." Zegt hij. Zijn stem laat hem iets van macht uitstralen. Tarzan staat nog steeds gespannen achter me.

Peter loopt langs me heen. Hij werpt een kort geruststellende blik op me. Een blik waar ik niks van begrijp.

De man draait zich nu naar mij om. Zijn ogen lijken dwars door me heen te kijken.

"Tarzan!" Word er plotseling geroepen. Jane. Ze weet ons altijd weer te vinden. Jane en haar vader komen naar ons toe gerend.

Jane rent wederom in Tarzans armen. De man kijkt spottend naar hun. Julia komt rustig op mij afgelopen. Vanuit mijn ooghoek houd ik haar in de gaten.

Ze is altijd aardig tegen mij geweest, maar ze hoort bij hem.

Wanneer ze te dicht in mijn buurt komt zet ik een waarschuwende stap achteruit. Ze kijkt me hoopvol aan alsof ze iets van me wil.

"Mirella luister naar me. Je moet me vertrouwen, en met ons meekomen." Zegt ze terwijl ze probeert geruststellend te knikken. Ondanks dat schud ik mijn hoofd.

Ik vertrouw hem niet. Wou hij mij niet vermoorden?

Ze kijkt gefrustreerd. "Julia." Gromt hij waarschuwend. Julia kijkt alleen maar gefrustreerder. "Mirella luister naar me! Je kunt ons vertrouwen. Jij bent de enigste wie ons kan helpen. Alsjeblieft, vertrouw me." Ze komt nog iets dichterbij. Deze keer stap ik niet achteruit.

Hierdoor lijkt haar vertrouwen te groeien want ze komt nog een stap dichterbij. En nog een. Totdat ze me aankan raken.

Ze legt voorzichtig een hand op mijn schouder. "Er overkomt je niks. Hij zal je niks aandoen zolang ik leef. Dat beloof ik." Fluistert ze.

Ik werp een korte blik op de man, wie ons nog steeds aankijkt. Ik knik langzaam, waardoor Julia opgelucht zucht.

Julia trekt me voorzichtig mee naar de koets maar ik draai me om naar Tarzan.

"Jullie moeten hier blijven. Jullie horen hier. Ik beloof dat ik contact zal houden." Zeg ik. Ik zie Tarzan en Jane aanstalten maken om te protesteren maar omhels ze voordat ze de kans hebben.

Zodra ik me uit de omhelzing losmaak zie ik verbaasde blikken om me heen. De blik van hem verbaasd me nog het meest. Zijn mond staat lichtelijk open en zijn ogen zijn pikzwart.

"Je kunt praten?" Vraagt Julia verbaasd. Ik haal mijn schouders op en knik. Julia trekt me in de koets. Peter zit al in de koets net als het moment dat ik hem voor het eerst ontmoette.

Wanneer de koets deur dichtvalt beginnen ze allebei te lachen. Onzeker kruip ik dichter naar de zijkant van de koets. Ik schrik wanneer met een ruk de koets in beweging komt.

"We hadden nooit verwacht dat dit zou gebeuren, Mirella." Ik from nog steeds en kijk hun wantrouwend aan.

"Toen we jou hadden ondergebracht en verstopt voor de Alpha hadden we verwacht op zijn minst vermoord te worden. Maar hij veranderde van gedachten. Alles waar jij aan had gezeten, alles waar jou geur opzat kalmeerde hem. Hij heeft in geen dagen meer een woedeaanval gehad." Zegt Peter.

"Het wil niet zeggen dat hij volledig van gedachten is verandert. Maar mischien kun jij daar voor zorgen. Mischien wil hij voor jou veranderen." Zegt Julia voorzichtig.

Ik schud voorzichtig mijn hoofd. "Hij wilde mij vermoorden, hoe kan ik er dan voor zorgen dat hij dat niet meer wilt?"

Peter kijkt me veelbelovend aan. "Hij wil je niet vermoorden Mirella. Maar hij wilt ook niet van je houden." Ik kijk fronsend voor me uit.

"Dat betekent dat hij je niet accepteerd. Niet als Luna en niet als mate. En dat zal uiteindelijk jou dood worden. De Alpha weet dat. Eerst wou hij jezelf vermoorden maar nu. Nu wil hij niet te snel een beslissing maken. Hij heeft al zoveel fouten gemaakt in zijn leven. En hij wil er zeker van zijn dat dit de juiste keuze zal zijn." Legt Julia uit.

Ik kijk ze een beetje geschokt aan. "Dus als ik het goed begrijp ga ik alsnog dood?!" Vraag ik paniekerig.

Peter legt geruststellend een hand op mijn arm. "Het kan zijn dat hij je alsnog vermoord, maar wij zullen ervoor zorgen dat dat niet gebeurd. Iets in hem veranderde de afgelopen dagen. Alsof hij rustiger werd. Alsof hij wist dat hij fout bezig was."

Na zijn woorden stopt de koets. Julia en Peter stappen allebei uit. Ik kom voorzichtig en nog steeds wantrouwend achter hem aan.

Verbaasd kijk ik in het rond. Hoe zijn we zo snel weer terug gekomen bij het kasteel. Mijn blik word getrokken naar iemand. Het is hem. Op hetzelfde moment vangen zijn ogen de mijne.

Hij loopt snel op ons af. Een beetje onzeker zet ik een stap achteruit. Een korte grom ontsnapt uit zijn lippen. Julia en Peter buigen allebei hun hoofd waardoor ik hun voorbeeld volg.

Ik buig diep. Ineens voel ik schokjes door me heen gaan. Hij legt zijn vingers op mijn kin en duwt mijn hoofd omhoog. Hij houd mijn hoofd zo omhoog dat ik hem wel aan moet kijken.

"Wat is je naam." Vraag hij plotseling. Het klinkt niet boos. Of woedend. Het klinkt eerder vriendelijk, en dat wil ik graag zo houden.

"Mirella." Antwoord ik zachtjes. Iets wat lijkt op een glimlach vormt om zijn lippen. "Mirella." Fluistert hij. Een beetje ongemakkelijk schuifel ik heen en weer.

"Mijn naam is Terran, Mirella. En ik wil graag dat je nooit meer voor me buigt." Zegt hij. Ik kijk hem vragend aan maar knik toch.

"Je bent mijn gelijke. Je bent mijn prinses." Fluister hij waardoor alleen ik het kan horen. Ik voel dat ik bloos. Waarom doet hij zo aardig. Ik dacht dat hij me hate.

Hij pakt voorzichtig mijn hand vast en trekt me rustig mee naar het kasteel. We lopen het hele kasteel door totdat we bij een slaapkamer aankomen.

Daar aangekomen doet hij de deur dicht. Hij draait zich naar me om en ik schrik van zijn pikzwarte ogen.

Zijn vingers glijden langs de stof van mijn jurk. Hij wikkelt een pluk haar om zijn vinger.

"Je bent zo mooi. Ik snap niet hoe ik jou ooit pijn wou doen. Wat was ik toch dom." Mompelt hij. Meer tegen zichzelf dan tegen mij.

En dan plotseling zonder reden

Zoent hij me.

Hehehe
*lacht duivels*
Even voor de duidelijkheid: ik hou er niet van als dingen plotseling gebeuren. Ik weet dat Terran altijd Mirella wou vermoorden enzo. En dat is ook zeker niet zomaar voorbij. In de komende hoofdstukken word er steeds meer duidelijk over waarom hij van gedachten is verandert en of dat natuurlijk zo blijft.
Dat wou ik gewoon even zeggen zodat jullie niet ineens denken dat hij ineens van gedachten verandert.
Want zo werkt het natuurlijk (meestal) niet.
Ik ben nog steeds benieuwd hoe dit allemaal gaat eindigen.
Ik hoop dat jullie het leuk vonden!
Tot het volgende hoofdstuk!

Groetjes mij!