Szukam miejsca by to napisać. Nie wiem czy to jest właściwe.
Nie wiem czy to przeczytasz.
Nie wiem czy kogoś to obchodzi.
Chciałabym wiedzieć, że jest ktoś kto rozumie.
Ktoś kto też żyje jak za szybą.
Życie jest piękne i jestem szczęśliwa.
Wszystko jest dobrze naprawdę.
Więc dlaczego cierpię?
Dlaczego to życie jest jak za szyba?
Chce dać ci całe serce byś je poznała byś ukoiła wszystkie moje emocje.
Nie potrafię.
Jedynym powiernikiem jest poduszka.
Wieloletnie przeświadczenie że musi być okej zniszczyło podstawowe prawo człowieka.
Prawo do wyrażenia emocji.
I już nie potrafię.
One są we mnie.
Sprawiają że trzęsą mi się mięśnie.
Że biorę ciężki oddech z zaciśniętych piersi jeśli mnie znasz to go zauważysz jeśli nie pomyślisz że to zwykłe westchnięcie.
Łzy nie chcą płynąć z oczu chodz się kotłują w środku. Popłyną dopiero gdy zostanę sama. Gdy nie będzie nikogo by je ukoić.
Będzie bolało bardziej niż bolało by przy tobie.
Wiem o tym. Nie potrafię nic z tym zrobić.
Proszę, uratuj mnie.
Proszę, wyciągnij za szyby prawdę.
Chce przestać żyć w permanentnej samotności.
Proszę. Uratuj mnie. Przede mną.
