Haunted (Voltooid)

Hoofdstuk 21 - Wessel

Hoofdstuk 21

Ze vond het dus totaal niet leuk dat ik rookte, bedacht ik mij tijdens onze ongemakkelijke stilte. En ergens had ze een punt, een groot punt. Je gedachten vergeten kon ook anders, drugs bijvoorbeeld. Of jezelf pijn doen, wat ik ook al een keer had geprobeerd. Maar roken werkte het beste, en was het minst schadelijkste. Of nja, je zag het niet aan de buitenkant en niemand zocht er iets achter. Als je ineens helemaal vol zat met littekens, dan zocht iedereen er iets achter. Ik wilde net iets tegen Emma zeggen, maar ze sprong ineens van de bank af. ‘Ga weg’, zei ze.

‘Hoezo?’ vroeg ik niet begrijpend.

‘Ga weg!’ schreeuwde ze ineens. Ik zag dat ze begon te trillen. Wat was er aan de hand?

‘Emma wat is er?’ ik wilde naar haar toe lopen maar ze duwde mij weg. ‘Ho rustig maar.’

‘Blijf van mij af!’

‘Emma ik raak je niet eens aan?’ Ik begreep er helemaal niets van. Ze liep nog verder van mij weg en ging in het hoekje van de kamer zitten. Ze trilde helemaal. ‘Emma?’

Ze keek mij aan. Ik zag grote angst in haar ogen. ‘Ga alsjeblieft weg. Raak mij alsjeblieft niet aan’, smeekte ze. Ik zag dat ze begon te huilen. Ik wilde dichterbij komen, maar daarvan raakte ze alleen nog meer in paniek. ‘Moet ik je moeder halen? Iemand bellen?’ vroeg ik wanhopig. Ik had geen idee wat ik moest doen. Wat er aan de hand was. Ze schudde haar hoofd. Ik ging naar de keuken en vulde een glas met water. Misschien zou dat haar rustig maken. Waarom was ze zo overstuur? Ik had naar mijn weten niets verkeerds gedaan.

‘Emma, drink even wat’, zei ik en kwam voorzichtig naar haar toe gelopen met een glas water. Ze pakte met trillende handen het glas aan en nam voorzichtig een slokje. Ik kwam nog dichterbij maar daarvan begon ze alleen maar meer te trillen. ‘Wat is er toch Em?’ Ik deed nog een stap dichterbij en probeerde haar op te tillen. Maar ze sloeg mij recht in mijn gezicht. ‘Fáck Emma, doe normaal!’ schreeuwde ik tegen haar. Maar dat was niet het slimste wat ik kon doen. Ze begon harder te huilen.

 ‘Ga weg, alsjeblieft.’

Ik probeerde haar nog eens op te tillen, en dat lukte. Ze hing als een lappenpop in mijn armen. Ik wilde haar op de bank leggen maar ze klapte zich aan mij vast.

‘Nee stop! Alsjeblieft raak mij niet aan! Ik wil niet…’, snikte ze.

‘Wat wil je niet Emma?’

‘Dat jij mij aanraakt.’

‘Dat doe ik niet, beloof ik.’

Ze leek iets te ontspannen. ‘Ik breng je naar bed.’ Maar dat had ik beter niet kunnen zeggen, ze raakte weer in paniek.

‘Nee, alsjeblieft. Nee.’

Ik had geen idee wat ik moest doen. En zo stond ik een paar minuten lang met Emma in mijn armen. Wat moest ik doen?