De malloten avonturen van Tink

Station 1.0

Door: Tink

14-1-19

Ik noem dit verhaal met opzet station 1.0, omdat ik zeker weet dat er nog meerdere verhalen komen over het station. Stations zijn zo raar. Vooral de mensen. Het is bijna als het gaan naar een dierentuin: Je komt altijd wel weer wat bijzonders tegen waarover je kostelijk kan vermaken. Zo ook dit korte verhaal.

Ik stond tegen een pilaar geleund, te wachten op mijn trein. Ik was aan het scrollen op mijn telefoon, toen ik uit mijn ooghoek een man aan zag komen lopen. Hij viel me op vanwege zijn bijzondere manier van lopen. 

Hij schuifelde voetje voor voetje vooruit en leek hierbij extreem gefascineerd door alles om hem heen. Zijn haar zat nogal door de war en hij had een schoudertas. (Vaak zegt dit al genoeg. Mannen met een schoudertas. Like. Why.) 

Ik ging door met scrollen, maar hield hem in de gaten, omdat ik het zo'n interessant persoon vond. 

Hij kwam steeds dichterbij, en toen hij achter mij langs schuifelde, stootte hij een zacht, schuchter doch langgerekt 'miaaaauuww' uit. 

Ik proestte het uit van het lachen en keek achterom om te kijken of hij dit had gedaan als grapje. Hij leek echter de onschuld zelve. 

Hij stond voor een seconde stil, keek me verward aan, en was het volgende moment alweer compleet in beslag genomen door zijn omgeving.

***

Begrijp me niet verkeerd. Ik drijf hier niet de spot met deze persoon. Alle mensen om ons heen zijn stuk voor stuk bijzonder en mooi gemaakt. Het is alleen dat ik mensen zó intrigerend en complex vind, dat ik er ook weer een groot stuk humor in kan zien.

Eigenlijk vermaak ik mij van dag tot dag door het kijken naar de mensen om mij heen. En dat dus niet op een neerbuigende manier, maar op een verwonderende manier. Mij bewust zijnde dat ik vaak genoeg zelf ook het onderwerp zou kunnen zijn van een grote lachbui van een 'mede-mensen-kijker'.