De malloten avonturen van Tink

Ik ga echt appels gooien

20 mei 2020

Een paar weken terug was ik gezellig koffie aan het drinken met een aantal huisgenoten. Ik had een grote pot gezet en mensen kwamen als vliegen tot stroop aangetrokken worden uit hun bed rollen om een kopje mee te profiteren.

Ik heb maar een kleine kamer, maar toch vonden we de mogelijkheid om met zijn zessen gezellig te kletsen en de kostbare stof cafeïne tot ons te nemen. Er heerste een relaxte vibe; mijn raam stond wijd open en een warm briesje woei onze ochtendkapsels nog meer in de war.

Het was al heel gezellig, maar mijn huisgenoot Liza was voor het eerst in weken weer terug in Ede, dus leek het me heel leuk om haar er ook bij te hebben en weer even met haar bij te kunnen kletsen. Ik deed haar een whatsappje met de vraag of ze koffie wou komen halen.

Helaas is Liza echter een zeer gemotiveerde student en had ze op dat moment online college. In plaats van dat ik haar als een volwassen vrouw waardeerde en bemoedigde om het feit dat ze zo toegewijd aan school bezig zat, schold ik haar uit voor loser. (Ha, wie gaat er nou aan school? Dan is iemand uitschelden voor loser toch veel volwassener?)

Liza heeft behalve motivatie voor school echter ook een grote mond. Ze stuurde rap een sticker als antwoord met: Here's my cup of tea. Oh, look, it's fucking empty.

Enigszins beledigd dat ze mijn lief bedoelde voorstel zo bars afwees, stuurde ik een sticker terug met: Ik ga echt appels gooien.

Ik legde mijn telefoon aan de kant en wijdde me aan de huisgenoten die mij en mijn koffie tenminste wél konden waarderen.

Ik had dit nog maar net gedaan toen ik een doffe klap vlak onder mijn raam hoorde. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. Ik was niet de enige die het hoorde, want Pieter vroeg meteen: 'Huh, wat was dat?'

Ik besloot een kijkje te gaan nemen en stak mijn hoofd uit het raam. Een gevaarlijke plek, want ik had nog geen tijd om in me op te nemen wat ik zag toen een appel vlak naast mijn hoofd tegen mijn ruit vloog.

Nog verbaasder dan eerst keek ik van de appel tegen mijn ruit, naar beneden, waar Liza met een hele zak appels in haar hand kwaadaardig stond te kijken. Ik schoot hard in de lach, maar niet voor lang, want Liza had alweer een nieuwe appel in de aanslag. Dit keer gooide ze raak, mijn kamer in. De appel vloog in een boogje naar beneden en spatte enigszins uit elkaar op mijn vloer.

(Godzijdank heb ik zeil en geen vloerbedekking en Godzijdank gooide ze geen kopjes om of iets anders kapot in mijn kamer.)

Door deze aanval toch enigszins defensief geworden, riep ik naar haar: "Hey joh, ben je gek? M'n kamer hoeft niet kapot!" Maar omdat we allebei van elkaar weten hoe gek we zijn en hoe weinig dingen ons echt kunnen boeien, moest ze alleen maar harder lachen en gooide een nieuwe appel.

Dit keer ving ik hem echter, en gooide ik hem met al mijn kracht terug. Ze wist net op tijd aan de kant te springen en de appel spatte uiteen in onze achtertuin.

Toen begonnen mijn andere huisgenoten zich er echter mee te bemoeien en iemand zei dat het zonde was van de appels. Dat was eigenlijk wel een heel goed punt, dus staakte Liza de aanval. We hebben er heel hard om gelachen, even de restjes appelsap van de vloer geveegd, en Liza ging weer verder met haar les.

De voordelen van online lessen volgen: Je kan er wanneer je maar wilt even tussen uit om een appelgevecht te voeren.

Altijd leuk.