De malloten avonturen van Tink

Wilde paarden temmen

1 juni 2020

Joejoe! Weer eens een zeldzame update, over iets grappigs wat ik eergister meemaakte. Ik was met wat vrienden op de hei/in het bos om heel knus op een kleedje te chillen terwijl de zon onderging.

Voordat ik verder vertel, eerst wat meer info over de hei hier bij Ede; jullie mogen dan allemaal ook wel in Nederland wonen, maar dan is het waarschijnlijk alsnog verbazingwekkend hoeveel dieren er hier zitten. Ik ben zelf opgegroeid in de polder, wat zo'n dode plek is dat zelfs het zien van een koe al bijna bijzonder is. Eigenlijk maakt die vergelijking niet heel veel sense, want er wonen in de polder meer koeien dan mensen.

Anyway, hier in Ede zitten dus niet alleen koeien, maar edelherten, zwijnen,wolven en wilde paarden.

Nu, hoewel ik een aversie heb tegen de subcultuur die de meeste paardenmeisjes met veel trots representeren, moet ik belijden dat ik stiekem wel erg een paardenmeisje ben.

Als in: Ik houd van paarden en heb vroeger paardgereden. Níet de: "Ik draag een cap, mijn kamer zit onder de paardenposters en ik rijd een MiniCooper!"

Maar goed, terwijl we daar zo op de hei zaten, zag ik tegen de bosrand twee wilde paarden staan. Enthousiast als ik ben en gezegend (of vervloekt???) met mijn impulsieve natuur, wilde ik er meteen heen.

Ik deelde dit mee aan mijn vrienden, en floepte er meteen uit (half voor de grap eigenlijk) dat ik ook wel een poging zou willen doen om erop te springen en een rondje te rijden. Toen een van mijn vrienden meteen zei: "Doe dan," dacht ik, tja, waarom eigenlijk ook niet?

Iemand anders zei: "Haha, sowieso dat dat paard er al vandoor rent voordat je erbij kan komen." En toen dacht ik: "Wel verdraaid! Zó weinig vertrouwen in mijn paardenmeisjeskant? Ik zal mezelf eens bewijzen!"

Met veel bluf en gefaket zelfvertrouwen liep ik in zekere stappen op het dichtstbijzijnde paard af. Ik maakte mezelf wijs dat ik een paardenfluisteraar was en dat de geluiden die ik maakte terwijl ik dichterbij kwam, het paard op zijn gemak zouden stellen.

Het paard - we noemen hem voor het gemak even Bruin, cliché, ja, ik weet het -liet me rustig dichtbij komen en had geen problemen met mijn aanwezigheid. Hij rook even aan me, bewoog nieuwsgierig zijn oren, en ging weer verder met grazen.

Ik bleef even kroelen met Bruin en genoot van de paardengeur die ik als afgekickt paardenmeisje al een poos heb moeten missen (de laatste keer dat ik gereden had was alweer een halfjaar terug!).

Toen ik merkte hoe mak Bruin was, besloot ik wat dingen uit om te testen om te kijken hoeveel hij me zou toestaan. Ik leunde even tegen zijn rug, om te kijken of hij het gewicht enigszins gewend was. Hij keek me niet eens aan, maar ging doodmakkelijk door met grazen. Toen ik een schijnbeweging maakte om op zijn rug te springen - om te kijken of hij niet zou schrikken van de plotselinge beweging -, liet hij dat ook nog toe.

Ik was in de wolken. In mijn hoofd hadden Bruin en ik door de 10 minuutjes kroelen al een levenslange band. Bruin zou mijn paard zijn die ik als klein meisje nooit had gehad. Ik zou in een paar seconden op zijn rug zitten en meteen rechte rug en vol trots zou ik hem naar mijn vrienden leiden. Ik zou ze als een amazone toewuiven terwijl ze verbaasd zouden kijken en van puur ontzag niet eens zouden weten wat ze moesten zeggen.

Bruin snoof en drukte zijn hoofd tegen mijn been. In één klap was ik weer terug in de realiteit. Ohja - springen! Dit was Bruins manier van zeggen: "Toe maar, spring maar op mijn rug!"

Ik zette me af en met een soepele sprong lag ik halverwege Bruins rug. Ik wilde net mijn ene been eroverheen zwaaien, toen er een siddering door Bruins lichaam trok. Hij rukte zijn hoofd omhoog, en gooide zijn achterlijf de lucht in. Zijn benen trapte hij achteruit, waardoor ik met een vaartje de lucht in werd geslingerd.

Eventjes balanceerde ik tussen hemel en aarde. Gelukkig had ik hier al op gerekend. Toen ik op Bruins rug probeerde te klimmen, had ik goed opgelet wat hij zou doen. Ik kwam netjes terecht op mijn voeten, maar door de snelheid viel ik toch nog achterover.

Ik keek onmiddellijk naar Bruin, voorbereid op een nieuwe trap van zijn poten(Ho, pardon: speciaal voor de échte paardenmeisjes: Benen*). Als een ware rodeovrouw zou ik op het laatste moment wegrollen, ik zou met een soepele koprol weer gaan staan, ik zou... Maar Bruin deed niets.

Hij keek me enigszins vreemd aan, bewoog even met zijn oren en ging weer door met grazen. In de verte hoorde ik mijn vrienden lachen. Enigszins gekrenkt stond ik op en schudde het stof van mijn kleren.

Ik liep op Bruin af en probeerde hem weer te kroelen en hij vond het prima.Volgens hem waren we nog steeds matties, als ik maar niet op zijn rug zou zitten. (Snap ik ook wel weer, want ik zou dat ook niet zo heel leuk vinden.) Daarbovenop was het dus een wild paard, dat het gevoel niet gewend was.

Ik klopte hem op zijn hals, zoals hij daar liefjes stond te grazen en draaide me om, om weer naar mijn vrienden te lopen.

Misschien dat het me een andere keer lukt.