Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
@erdinckoroglu Elmamın diğer yarısı🍎
2.211 beğeni, 988 yorum
@rabiakalyoncu: 🍎
@yalinsoyder: şimdi düştün elime Erdinç efendi
@erdinckoroglu: abim açıklayabilirim
@yalinsoyder: :')))))
erdinckoroglu, yalinsoyder kişisini engelledi.
-
Umut: Geldin mi?
Siz: Geldim, bahçedeyim.
Umut: Benim de dersim şimdi bitti. Geleyim mi yanına?
Siz: Durduğum kabahat.
Umut: Uçtuum!
Gülerek telefonu cebime attım. Sonrasında toparlanarak eski çatık kaşlı halime döndüm. Son zamanlarda bu başıma sık sık gelen bir durumdu. Umut'la konuşurken farkında olmadan gülümsüyordum. Yüz yüzeyken mimiklerine güldüğümü biliyordum ama bu durum mesajlarımıza da taşınmıştı. Şimdi de mesaj yazarken nasıl davrandığını düşünüp gülümsüyordum. Daha öncesinde de söylediğim gibi bana bir mesajıyla bile iyi gelebiliyordu. Ve bana iyi gelen kızı tamamen hayatıma dahil edişimin üstünden 4 gün geçmişti. Geçen bu 4 günde değişen çok şey olmamıştı aslında. İkimiz de birbirimize nasıl yaklaşacağımızı kestiremiyorduk, bu yüzden de değişimin farkında değildik.
Kendime itiraf etmekte bir hayli zorlandığım şeyi ona söylemem ona sevgili olmamız için bir davet olmuştu. Davette açık açık seni seviyorum yazmıyordu ama Umut zeki bir kızdı. Davetin üzerindeki sembolleri birleştirerek bunu anlamıştı. Sadece mesajlarda bana sorarak tasdiklemek istemişti ancak beklediği tasdiği benden alamamıştı. Çünkü ona bunu nasıl vereceğimi bilmiyordum. Herkese sihirli gelen o sözcükleri yeniden nasıl sarf edeceğimi bilmiyordum. Bir kez sarf etmiştim ve sonucu bana pahalıya patlamıştı. Patlamadan sonra en ağır hasarı almıştım. Onarılmam uzun sürmüştü. Yeniden aynı şeyleri yaşamaktan korkan yanıma söz geçiremiyordum. Geçiremediğim müddetçe o sözcükler ağzımdan çıkamayacaktı...
Umut ve Asude'nin bir olmadığını biliyordum elbette. Geçmişte sadece kalbimi vermişken şu an hayatımda olan kişiye her şeyimi verirdim. Bir an bile düşünmez, tereddüt etmezdim. Umut bana güveni, iyiliği, sevgiyi yeniden tattırabilecek, dahası tattıran tek kadındı. Onu evim görmemdeki en büyük etken de buydu. Gömdüğüm duygularımı yerinden diriltecek tek kişinin o olduğunu bilmemdi. Bana 'bu Umut'a ihtiyacı var' dediği günden beri biliyordum. İtiraf etmemiştim. Çünkü korkmuştum. Çekildiğim dünyamdan dışarı çıkmaya, çıktığım yerde yeniden sert darbeler almaya korkmuştum. Korkunun umuda faydası yoktu. Nihayetinde korkuyu bir kenara atıp güzel umuduma tutunmuştum. Bundan hiçbir zaman pişmanlık duymayacaktım. Sonucu ne olursa olsun...
