ရိေပၚက ေရွာင္းက်န္႔လက္ကေလးကို တင္းေနေအာင္ဆုပ္လို့ မ်က္ႏွာေလးကိုမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္ရင္း ေမပယ္လ္ပင္ႀကီးေအာက္က ခုံဝိုင္းေလးမွာ ထိုင္ေနတယ္....။
ေန၀င္ခါနီးမို့ ၿခံ၀က မီးတိုင္ေလးေတြက မီးလင္းေနၿပီ...။
ေရွာင္းက်န္႔လက္စြပ္ကို ယူေဆာ့ၿပီးမွ အေခါက္ခံရမွာေၾကာက္တဲ့ ဖန္ေလးကေတာ့ အနီးနားကဘုရားေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းေလးမွာေနတဲ့ ခ်န္မင္ေလးဆီသြားၿပီး အိမ္ေျပးလုပ္ေနတယ္....။
က်င္းေကာ္က ေရွာင္းက်န္႔ေပါင္ေပၚတက္ၿပီး ေခြအိပ္ေနတယ္....။ ေရွာင္းက်န္႔ကေတာ့ က်င္းေကာ္ရဲ့ အေမႊးႏုႏုေတြကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း သူ႔ေရွ႕ကေကာင္ေလးကိုလည္း ျပဳံးျပဖို့မေမ့ဘူး...။
ရိေပၚဆီမွာ ေမးစရာေတြအမ်ားႀကီးရွိေနေပမယ့္ သူဘာမွမေမးျဖစ္ပဲ ဒီအတိုင္းပဲ ကိုကို့မ်က္ႏွာေလးကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္....။ ဒီမ်က္ႏွာေလးကို ေသလုနီးပါး လြမ္းေနခဲ့ရတာ....။
"ကေလးေလး....ေမးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနမွာေပါ့...."
"အင္း....အမ်ားႀကီးပဲ...
ဒါေပမယ့္ ေနာက္မွေမးေတာ့မယ္...
ကၽြန္ေတာ္ကိုကို့ကို ဒီအတိုင္းေလး ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္ေသးတယ္.....ကိုကို ေပ်ာက္ကြယ္မသြားဘူးဆိုတာ ေသခ်ာခ်င္တယ္.....
အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း ထပ္ၿပီးအတည္ျပဳခ်င္ေသးတယ္....
ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္လို့....."
"ကေလးေလးရယ္....ကိုကို့ကေလးေလး......"
ကိုကိုက က်င္းေကာ္ကို ေအာက္ခ်လို့ထလာၿပီး ထိုင္ေနဆဲ ရိေပၚကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းတယ္.....။ ၿပီးေတာ့ ရိေပၚေခါင္းကဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း ကိုကိုဟာ တသိမ့္သိမ့္ငိုပါေတာ့တယ္....။
"ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္ေနခဲ့ရမလဲ.....ကိုကို့ကေလးေလး ကိုကိုမရွိပဲ အရမ္းခက္ခဲခဲ့တယ္မလား....ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္......ကိုကိုတို့ေနာက္ဆို ဘယ္ေတာ့မွမခြဲေတာ့ဘူးေနာ္....."
"အင္း...ထာ၀ရေတြအဆုံးသတ္တဲ့အထိ...ဘယ္ေတာ့မွပဲ...."
ရိေပၚကလည္း ေရွာင္းက်န္႔ခါးကိုလြတ္ထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား ျပန္လည္ဖက္တြယ္ထားတယ္....။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ လြမ္းခဲ့ရေလသမၽွကို ရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးပစ္လိုက္တယ္.....။ ဒီတစ္ခါငိုတာ သိပ္ကိုေပ်ာ္ရလြန္းလို့.....။ ေနာက္ထပ္ငိုစရာေတြမရွိနိုင္ေတာ့ပါဘူး.....။
