Κολλημένοι στο 'Φίλοι'

~Με τράβηξε για γλωσσόφιλο~

19/2/20🖤

Συγγνώμη που δεν έγραφα τόσο καιρό! Όμως επέστρεψα με νέο κεφάλαιο!

Λοιπόν... Τα έχω βρει με την μάνα μου και έχουμε συμφωνήσει στο να βγαίνω 2 φορές την εβδομάδα. Δεν είναι φοβερό αλλά είναι το καλύτερο που μπόρεσα να κάνω...

Να σας πω την αλήθεια δεν χάσατε και κάτι ιδιαίτερο από την ζωή μου παρά μόνο το ότι κατάλαβα ότι έκανα λάθος για μια φιλία που νόμιζα πως είχα. Μια κοπέλα γούσταρε το Μάριο. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας αφού τον ξεπέρασα! Τώρα (μάλλον) μου αρέσει ο Λευτέρης. Ένα παιδί από το δεκαπενταμελές το οποίο είναι στο τμήμα των κοριτσιών.

Τέλος πάντων. Όταν η "φίλη" μου, η οποία ονομάζεται Νάγια, έμαθε ότι μου αρέσει ο Λευτέρης άρχισε να αρέσει και σε εκείνη! Κι προφανώς εκείνη είναι ποιο όμορφη άρα άρεσε και σε αυτόν. Το θέμα μου όμως εμένα δεν είναι το ότι αρέσουν ο ένας στον άλλον, αλλά ότι η Νάγια παίζει με τα συναισθήματα των άλλων. 

Θα σας εξηγήσω...
Είχε αγόρι, γούσταρε άλλον που την γούσταρε, έπαιξε μαζί του, τον ξεπέρασε  ενώ είχε αγόρι ακόμα, της άρεσε ένας μικρότερος τον οποίο ξεπέρασε την επόμενη μέρα, μετά ακολούθησε ο Μάριος και τώρα ο Λευτέρης! Ο οποίος ήξερε ότι της αρέσει έτσι την φίλησε και εκείνη του έριξε χυλόπιτα και άρχισε να γελάει! Και μαντέψτε! Τι μου λέει!?

Flashack

"Πως πάει με το αγόρι σου?" την ρωτάω.
"Καλά. Ααα και να σου πω φιλήθηκα με τον Λευτέρη" μου λέει όλο χαρά και εγώ μένω να την κοιτάζω
"ποιον Λευτέρη?" ρωτάω ελπίζοντας να μην πει τον δικό μου
"Με αυτόν που γουστάρεις!" λέει χαμογελαστά
"οκ"
"Με τράβηξε για γλωσσόφιλο. Αλλά πρέπει να φύγω τα λέμε!" λέει και φεύγει!

Είμαι έτυμη να κλάψω! Γιατί να μου το πει αυτό χαρούμενα ενώ έχει αγόρι!? Πάω σπίτι μου και πείθω τον εαυτό μου να μην βάλει τα κλάματα... 

End Flashback

Μόνο με την σκέψη θέλω να κλάψω! Δηλαδή υποτίθεται είναι φίλη μου. Έτσι κάνουν οι φίλες λένε χαμογελαστά και κρύα, ότι δεν θέλει να ακούσει η άλλη; Ωραία! Θα το κάνω και εγώ. Θα πω ψέματα στο αγόρι της για εκείνη. Πρέπει κάποιον να πληγώσω!.

Writer's prov 

Και τότε ήταν που χτύπησε το κινητό της Αλεξάνδρας. Δεν ήθελε να το σηκώσει αλλά ήξερε πως δεν θα σταματήσει να χτυπάει. Ο Άλεξ ήταν... ο οποίος περίμενε σαν τρελός να της μιλήσει, να της πει για την καινούργια του κοπέλα την Λορίν.  Καταβάθος δεν του άρεσε απλά ήταν όμορφη και γλυκιά με την πρώτη όψη. 

Και ενώ η Αλεξάνδρα έκλαιγε στο πάτωμα του δωματίου της, ο Άλεξ με ένα χαμόγελο στα χείλι περίμενε να σηκώσει το τηλέφωνο να μιλήσουν. 

Όχι όμως, ενώ όλα πήγαιναν καλά για τον κούκλο μας η Αλεξάνδρα άθελα της του χάλασε την ημέρα... Δεν απάνταγε... Ούτε σε μηνύματα ούτε σε κλήσεις. Δεν την είχε δει κανείς εδώ και 5 ώρες είχε εξαφανιστεί.

Alex's pov

Δεν απαντάει... Δεν απαντάει... Δεν απαντάει....

Είμαι μαζί με τα κορίτσια και καμία δεν την έχει δει! Χτυπάνε το κουδούνι αλλά κανείς δεν ανοίγει. Πετάνε πράγματα στα παράθυρα αλλά δεν τα βλέπει. Απλά δεν έχει δώσε σημάδι ζωής! Μόνο αυτό θέλω! Μια διαβεβαίωση ότι είναι καλά, ότι είναι μαζί μου, ότι ζει, ότι αναπνέει! 

Writer's prov

Και ενώ όλοι είχαν ταραχτεί με την εξαφάνιση της εκείνη πάλευε για να μην κάνει καμία μαλακία στον εαυτό της και στους άλλους. Αυτό που της πέρασε από το μυαλό είναι να μαλλιοτραβηχτεί με την Νάγια αλλά δεν μπορούσε να ακούσει την αλήθεια, ξανά.  Μετά να πέσει από το μπαλκόνι αλλά ξέροντας πως όλοι είναι από κάτω κάποιος θα την έπιανε. Η μοναδική λύση της ήταν να βρει τρόπο να σταματήσει τον πόνο. Μια για πάντα. Αλλά αυτό χρειαζόταν ψυχική δύναμη, την οποία δεν κατείχε!...

Σας παρακαλώ μην με κράζετε που δεν έχω κεφάλαια! Θα βρω χρόνο και έμπνευση!

Καλή Τσικνοπέμπτη σε όλους! Φιλάκια!