for yeontan | taekook

Harika Bir An

bu bölüm taehyung'un geçmişini öğrenmeniz için düz yazı akidişle neyse okuyun güzel şeyler de var ehe

-

Kim Taehyung

8 yaşına kadar normal bir çocukluk geçirmiştim.Yaşıtlarım gibi ailemle vakit geçiriyor,okulda arkadaşlarımla oyun oynuyordum.Mutluydum kısacası.

Ama bir gün,anlık olan bir şeyin hayatımı bu kadar değiştireceğini tahmin edemezdim.

Normal bir akşamdı,annem ve babamla birlikte arabadaydık,bovlingden dönüyorduk,babam annemle beni yenmiş bize hava atıyordu.Annem babama kızarken,ben onların tatlı atışmasına gülüyordum.
O gülüşümün sonuncusu olduğunu bilmiyordum.

Birden araba çarpmış ve hayatım ellerimden kayıp gitmişti.Her sabah annemin öpücüğüyle uyanan ben,o sabah hastane koridorunda annemin cansız bedenine bakarak uyanmıştım.

Annem ve babamın yerine kendimin ölmesini diledim hep.Geri gelmelerini diledim.Eğer yukarıda bir yerlerde Tanrı varsa bir çocuğun dileğini gerçekleştirir sandım.
Ama yanılmışım.

Ne annemle babam geri gelmişti,ne de ben ölmüştüm.Her yeri antika kokan büyükannemin evinde bulmuştum kendimi.

Annemle babamın cenazesinde o kadar çok ağlamıştım ki,artık gözümden yaş akmıyordu.
Büyükannem hep daha iyi olabilmem için çabalamıştı.Yemek yemememe rağmen en sevdiğim yemekleri yaparak beni cezbetmeye çalışırdı,hiç gülmememe rağmen televizyonda en sevdiğim çizgi filmleri açardı,gece uyumamama rağmen bana her gün masal okurdu.
Onu hak etmemiştim.

Hayata karşı çok ama çok öfkeliydim.
Kötü kalpli binlerce insan yaşarken neden benim annemle babamın öldüğünü düşünüp dururdum.

Bir kez mutfaktan bıçak çalmış,odama gidip kendimi bıçaklama planı yapmıştım.Ama tam bıçak yatağımdayken büyükannem beni yakalamıştı.

O günden sonra da psikoloğa gitmiştim zaten.

Psikolog bana anlattığım şeylerin ikimizin arasında kalacağını söylemişti,ona güvenmiştim.

8 yaşında olmama rağmen dünyaya ve evrene olan tüm öfkemi dile getirmiştim,yaşamayı hak etmediğimi söylemiştim,hayattan zevk almadığımı ve yaşama amacı bulamadığımı söylemiştim,hedeflerim olmadığını çünkü arkamda beni destekleyecek bir ailem olmadığını söylemiştim.

O ise bu söylediklerimin aramızda kalacağını söylemişti,ona güvenmiştim.
Ama gidip büyükanneme söylemişti.

Psikoloğa düzenli olarak gitmeye başlamıştım ama artık ona içimden gelenleri söylemiyordum,sadece ağlıyordum,konuşmuyordum.

Büyükannem bu duruma oldukça endişeleniyordu ama asla pes etmedi.

Okuldaki arkadaşlarımdan soyutlamıştım kendimi,ne dersleri anlayabiliyordum ne yapılan şakaları.
En arkada oturur,umutsuz gözlerle sınıfı ve öğretmeni izlerdim.

Bu tavrım dikkat çekmiş olucak ki okuldaki rehberlik tarafından da çağrılmıştım.Psikoloğa gittiğim yetmiyormuş gibi bir de rehberliğe gitmeye başlamıştım.

Ama ona da bir şey anlatmamıştım,sadece ağlamıştım.

Her rehberlikten çıktığımda öğretmen büyükannemi arayıp durumumu iletirdi.Eh,durumumun da pek iç açıcı olduğu söylenemezdi.

Ama yine de büyükannem pes etmemişti,yaşına rağmen güçlü biriydi ve benimle ilgileniyordu.

Okuldan bıkmıştım,yaşamımdan bıkmıştım.Yeni bir güne umutla uyanmak yerine "Yine mi ölmedim?"diyerek uyanıyordum.