Στοίχημα; Στοίχημα.{TYS_GR}

Μέρος 1ο

Ειρήνη

Πόσο άδειοι είναι οι δρόμοι την Πέμπτη το πρωί. Καλύτερα για να μπορέσω να ψωνίσω με την ησυχία μου. Πρώτα αγόρασα κάτι μαύρα ακουστικά ξανά, καθώς όσα αγοράζω μέσα σε δύο άντε τρεις μήνες τα έχω καταστρέψει και μετά πήγα στο εμπορικό κέντρο. Εκεί υπάρχουν τόσα πολλά μαγαζιά με τόσα υπέροχα ρούχα, όπου μία φυσιολογική κοπέλα θα εντυπωσιαζόταν και θα χανόταν ανάμεσα στα υφάσματα και στα χρώματα. Εγώ πάλι δεν είμαι έτσι. Χωρίς να προσέξω καθόλου τις βιτρίνες των άλλων μαγαζιών, κατευθύνθηκα αμέσως στο τελευταίο μαγαζί του διαδρόμου. Ένα μαγαζί με τζιν παντελόνια και σπορ μπλούζες. Ο παράδεισός μου. Δοκίμασα το παντελόνι το οποίο είχα βάλει στο μάτι εδώ και δύο εβδομάδες . Ένα απλό, σκουρόχρωμο με λίγα σκισίματα. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Τα ανάλαφρα σπαστά μαλλιά μου έπεφταν στο πρόσωπό μου. Έχουν ένα έντονο καστανό χρώμα που αν κάποιος το παρατηρήσει καλύτερα είναι σαν σοκολατί. Το καλοκαίρι μάλιστα που κοκκινίζει γίνεται ακόμα πιο ωραίο. Τα μάτια μου; Ίδια απόχρωση με τα μαλλιά μου. Το σώμα μου ακόμα κι αν δεν γυμνάζομαι είναι ωραίο και λεπτό παρόλα αυτά που τρώω κάθε μέρα. Χωρίς να το προσέξω, ένα αγόρι ήρθε ξαφνικά δίπλα μου και μου είπε:

-‘’Ωραίο παντελόνι! Αγόρασέ το!’’

Τρόμαξα επειδή δεν τον είχα αντιληφθεί. Μόλις γύρισα και τον είδα κατάλαβα ότι ήταν ο Μάρκος. Ένα από τα πιο δημοφιλή αγόρια του σχολείου, τον θεωρούσα σνομπ γιατί συνήθως ένα παιδί της Β’ Λυκείου σαν κι αυτόν δεν ενδιαφερόταν να μιλήσει με τους μικρότερους, ειδικά με ένα κορίτσι της Α’ Λυκείου που δεν ήταν και από τους πιο δημοφιλείς.

Ήταν το αγόρι που μπορούσε να έχει όποια κοπέλα θέλει. Ήταν στην ομάδα ποδοσφαίρου του σχολείου, πρόεδρος της τάξης, όλου του λυκείου… ήταν μελαχρινός με μελί μάτια, που έκαναν μεγάλη αντίθεση στην άσπρη επιδερμίδα του. Είχε αυτό το στυλ του χαλαρού τύπου, το οποίο σε σαγήνευε. Σε κοίταζε βαθιά μέσα στα μάτια, χωρίς να σου αφήνει περιθώρια να κοιτάξεις αλλού και συνήθως χαμογέλαγε λοξά. Μόνο εκείνος το κατάφερνε τόσο καλά. Δεν ήταν τυχαίο που όλες κοίταζαν να κάνουν κάτι μαζί του και τον περιτριγύριζαν σαν τα κοράκια.

Δεν είχα κάτι εναντίον του, ούτε καν τον γνώριζα και πίστευα πως και εκείνος αγνοούσε την ύπαρξη μου. Απλά η συμπεριφορά του «παίκτη» που νομίζει πως μπορεί να τις έχει όλες με ένα του βλέμμα, δεν ήταν και η αγαπημένη μου.

-‘’Ευχαριστώ πολύ’’ απάντησα σκύβοντας το κεφάλι.

Κακώς. Δεν έπρεπε να σκύψω κάτω. Έπρεπε να τον κοιτάξω μέσα στα μάτια, να μην νομίζει ότι έχει κάποιο είδος επιρροής πάνω μου και νομίζει πως ντρέπομαι.