Στοίχημα; Στοίχημα.{TYS_GR}

Μέρος 21ο

Ειρήνη

Τα επόμενα λεπτά πέρασαν πολύ γρήγορα. Ακόμα αντηχούσε στα αυτιά μου η σειρήνα του ασθενοφόρου. Είχα χάσει παντελώς την αίσθηση του χώρου και του χρόνου και δεν ήξερα τι να κάνω. Πανικοβλήθηκα και απλά άφησα τον Πάνο να χειριστεί την κατάσταση. Όλα συνέβαιναν τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινα να παρακολουθήσω. Μάλλον έτσι αισθάνονταν οι γονείς μου όσο ήμουν στο νοσοκομείο.

Ο Πάνος από την άλλη μεριά ατάραχος και συντόνιζε τα πάντα. Τον θαύμασα για την αυτοκυριαρχία του. Πήρε τηλέφωνο το ασθενοφόρο και φρόντισε να σηκώσει την λιπόθυμη γιαγιά μου από το πάτωμα έτσι ώστε να συνέλθει λιγάκι. Χωρίς να το καταλάβω βρισκόμουν μέσα στο ασθενοφόρο κρατώντας της το χέρι και προσευχόμουν μην πάθαινε κάτι. Τα δάκρυα που έτρεχαν σαν ποτάμι εμπόδιζαν την όρασή μου.

Η αναμονή ήταν τεράστια. Οι άσπροι τοίχοι του νοσοκομείου έκαναν όλο πιο ψυχρό και αποπνιχτικό αυτό το μέρος. Μετά από το δικό μου ατύχημα δεν ήθελα να ξαναπατήσω στο ίδιο μέρος αλλά να 'μαι πάλι εδώ να ανησυχώ για το αγαπημένο μου άτομο και κανείς να με ενημερώνει για την κατάστασή της. Δεν με χωρούσε ο τόπος. Ο Πάνος είχε εξαφανιστεί για λίγη ώρα. Περπατούσα πάνω κάτω στον διάδρομο του νοσοκομείου χωρίς σταματημό. Όλο μου το πόδι είχε μουδιάσει και σε ένα βήμα χωρίς καν να το νιώσω, έπεσα κάτω φωνάζοντας από τον πόνο.

-"Ειρήνη;" άφησε γρήγορα ο Πάνος τους καφέδες που κρατούσε καθώς ερχόταν προς το μέρος μου. Με πήρε στην αγκαλιά του και με πήγε σε ένα κρεβάτι να ξαπλώσω. Καθώς με είχε σηκώσει στα χέρια του εγώ είχα γύρει στο στήθος του και έκλαιγα.

-"Πάνο;" ρώτησα σιγανά.

-"Ναι;" με κοίταξε.

-"Θα γίνει καλά;" τον ρώτησα λες και όλα εξαρτιόντουσαν από την απάντησή του.

-"Φυσικά." μου χάιδεψε τα μαλλιά.

Δεν είχα ποτέ προσέξει τα μάτια του, ούτε καν τον ίδιο. Απόρησα και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Τα μαλλιά του σκούρα καστανά αλλά ένα γλυκό καστανό έστω και σκούρο και με έντονα ~πολύ έντονα~ γαλάζια μάτια που στο βάθος έπαιρναν μία απόχρωση του γκρίζου. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο χρώμα μάτια. Είχε καθίσει στην άκρη του κρεβατιού και με παρατηρούσε όπως έκανα και εγώ σε αυτόν.

-"Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Αφού είχες τραυματιστεί και δεν κάνει να περπατάς τόσο. Η γιαγιά σου μου το είπε." με διέκοψε απαντώντας την ερώτηση που σκόπευα να του κάνω.