SİHİRLİ SAVAŞÇI

2

Hayatım yeni okulumla birlikte köklü bir değişikliğe uğradı. Ne zamandır aklımda olan soruları cevaplama zamanı gelmişti artık.Kaçmayacaktım o sorulardan,yüzleşecektim tüm gerçeklerle.
Kendi kendime yeni bir söz verdim.
Kaçmak yoktu artık. Kendimi,bilinmezliğe doğru bir yolculuğa hazırladım. Evet.O sorulara cevap bulabilmek için buradan gitmeliydim.Aradığım cevapları bulabileceğim bir yere gitmeliydim.Ama bu yer neresiydi?
Aklıma saçma olsada tek bir fikir geldi.Hemen bilgisayarımın başına geçtim.Bilgisayarı açıp,arama motoruna"özel insanlar için özel okul" yazdım.Ve tıkladım arama butonuna.Hiçbir sonuç bulunamadı yazacak diye beklerken,pek çok sonuç bulunduğunda gerçekten çok şaşırmıştım.Demek benim gibi insan çoktu:-)
Fazla zaman kaybetmeden herhangi bir siteye tıkladım ve açılmasını bekledim.
Tam karşımda"ÖZEL DÜŞÜNCELER VE ÖZEL İNSANLAR AKADEMİSİ" yazısını görünce çok şaşırdım.
Hemen merakla sitede dolaşmaya başladım.Bu okul çok güzel gözüküyordu.Öyle normal okullar gibi de değildi.
Okulu biraz araştırdıktan sonra işten bugün erken gelen annemi çağırdım.
Zavallı kadıncağız,öyle heyecanla bağırmıştım ki bana bir şey olduğunu sanıp telaşla yanıma koştu.
-kızım ne oldu! Neden öyle bağırdın?" dedi.
Annemin boynuna atladım.Ona daha önce hiç bu kadar sıkı sarılmamıştım.Annem de bu duruma çok şaşırdı.
-Ayperi?Ne oldu kızım?
-Anne, babam ve sen beni seviyorsunuz dimi?
-O nasıl bir soru kızım,tabikide çok seviyoruz.Sen bizim biricik kızımızsın.
-Hmm,o halde benim çok istediğim bir şeyi gerçekleştirmeme karşı çıkmazsınız dimi?
-Ayperi,çıkar bakim ağzındaki baklayı.Yine işler çeviriyorsun sen?..
Anneme bilgisayarı işaret ederek:
- Ben,o okula gitmek istiyorum"dedim.
                              * * *

-Kattiyen olmaz!..
Bunu diyen babamdı.Ona;şimdiki okulumu sevmediğimi,okulda hiç arkadaşımın olmadığını,yıllardır aradığım soruların cevabını bulmak için bu akademiye gitmek istediğimi söyledim.Annem;beni dinlemiş,babamında rızasını alınca gitmekte bir sakınca görmediğini söylemişti.
Ne yazık ki babam bu fikre hiç sıcak bakmıyordu.
-Ama baba,bu okul çok güzel.Araştırdım iyice okulu.Hem yıllardır aradığım soruların cevabınıda..."
-Yeter Ayperi! Bıktım senin şu saçmalıklarından.Ne sorusundan bahsediyorsun sen.. Bak kızım,bunca yıldır susuyorum.Elbet birgün bırakacaktır bu saçmalıkları,normal bir insan olacaktır diye...Ama yeter kızım.Biz senin düzelmeni beklerken,sen daha da kötü oluyorsun.Ne olur vazgeç bu saçmalıklardan.Ne olur bir kere de normal bir insan gibi davran..."

Babam bu sözleri söyledikten sonra salondan hızla yukarı çıktı. Ben,babamdan böyle bir tepki beklemiyordum.Kalbim acıyordu.Beni kimsenin anlamadığını,bu savaşta tek başıma olduğumu bir kez daha anlamıştım.
Annem yanıma gelerek,bir direk gibi ortada dolu gözlerle dikilen bana sarıldı.Ben ne yapacağımı bilmiyordum.
-Ayperim,babanın sözlerine üzülme tamam mı? O bugün çok yoğun bir gün geçirdi.Sinirliydi biraz.Onun sözleri için ben senden özür dilerim kuzum.Biliyorsun,baban seni çok seviyor..."
-Sevmiyor!.. Babam beni sevmiyor anne.Tamam.Küçükken seviyordu.Ama şimdi sevmiyor anne...
Sen hissetmiyorsun ama ben hissediyorum anne..16. yaş günümde,bir adam gelmişti eve.Sen yoktun evde.Babam,adamı içeri davet etti.Ben salondaydım.Babam bana,derhal odama çıkmamı,aşağı da o çağırmadan inmememi söyledi.Bende babamın sözünü dinleyip yukarı çıktım.Yukarı çıkarken,babamın yanındaki adam bana baktı.Arkamdan" Kız çok büyümüş.Tıpkı annesi gibi,çok güzel olmuş" dedi.Ben bir şey anlamamıştım.O adam kimdi?.. Neden öyle bir şey demişti.Anlamamıştım.Babam,o adamla konuştuktan sonra bana eskisi gibi bakmadı anne..Eskiden büyük bir sevgiyle bakardı.. Şimdi ise,sanki benden kaçar gibi,soğuk ve mesafeli davranıyor... Neden anne?..Neden bir baba,kızına bu kadar soğuk davranır..."