SİHİRLİ SAVAŞÇI

#7

"Dur!"
"Kimsin söyle bana!"

Çocuk merdivenleri hızla çıktı ve ben yetişemeden kayboldu..
O kimdi ve neden sabah o haldeydi çok merak ediyordum..

Kayra arkamdan hızlı hızlı yürüyerek bana yatişmeye çalışıyor,ben ise okulun geniş koridorlarında onu arıyordum..

'Ayperi! Bekle niye bu kadar acelecisin!' diyen kayra'ya döndüm..
"Az önceki çocuğu tanıyor musun?" diye sordum.

Kayra bana şaşkın bir ifadeyle baktı.
Bana bir adım atarak, "Hangi çocuk?" diye sordu.. Nasıl yani! O görmemiş miydi?! Nasıl görmedi..Aklım almıyor..
"Ne yani, kütüphanedeki çocuğu görmedin mi? " Diye sordum..
"Hayır Ayperi,görmedim..Sen bir yere odaklandın ve sonra hızlıca kütüphaneden çıktın!.."

Ne yani,bu çocuk sadece bana mı görünmüştü..

Yüzümde büyük bir şaşkınlıkla sınıfıma doğru yürüdüm..

Sırama geçtiğimde,yanıma Kayra geldi ve iyi misin diye sordu.İyiyim dedim.Sadece bir şaşkındım..

O sırada sınıfa bir öğrenci geldi ve elindeki kağıtları dağıtmaya başladı.Bu matematik testiydi.Öğretmen göndermişti..

Masanın üstündeki kalemliğimden yeşil kalemimi alırken, yanlışlıkla yere düşürdüm.Tam eğilip kalemi alacakken kalem bir anda yerden yükselmeye başladı..

Bu olay karşısında gözlerim faltaşı gibi açıldı..Kalem yükseldi, yükseldi ve masanın üstüne kondu..

Elimi kaleme doğru uzatırken,kayra "Nasıldı ama!" diyerek kalemi eline aldı.
"Uzun bir süredir bunun üzerinde çalışıyorum.."

Ne?! Nasıl yani?!

"Anlamadım..Neyin üzerinde?!"

"Kalemi telekinezi yeteneğim sayesinde hareket ettirdim..Normalde bu kadar yükseğe kaldıramıyordum nesneleri.Ama çok çalıştım ve yaptım!" dedi büyük bir sevinçle..

Bu konu hakkında daha önce birkaç şey duymuştum.. Zihin gücüyle yapılıyordu telekinezi..

"Tebrikler o zaman Kayra!.." dedim gülümseyerek..O da bana gülümsedi..

Ve ve vee,okul bitti..
Çok yorucu bir gündü.. Okul çıkışı Yalım beni okuldan almaya geldi.Yalım'ı gören Kayra,şaşkın ve hayran bakışlarla bir ona bir bana bakmaya başladı..

"Ayperi?.. Bu kim?.."

Ne diyecektim ne diyecektim bilmiyorum..Abim desem olmaz, arkadaşım hah arkadaşım diyeyim en iyisi.. Ailemden uzaktayım demiştim ona..

"Kayra bu benim ark..."
"Merhaba,ben Yalım.Ayperi'nin sevgilisiyim " dedi..
Ne dedi.. NE DEDİ.. NE DEDİ...

Ağzımdan küçük bir "Ne!.." kelimesinden başka bir şey çıkmadı..

Kayra,yüzündeki şaşkınlık ifadesini atarak, "Şey, merhaba..Ben Ayperi'nin sınıf arkadaşıyım.. İsmim Kayra.." dedi..

Yolda hâlâ şok içerisinde yürüyordum.Hızlı hızlı,Yalım'a bakmamaya çalışarak.. Yalım'da hızlı hızlı yürüdü ve kolumdan tuttu..

"Ayperi! Öyle dememin sebebi sadece Kayra'nın bana olan bakışlarını yok etmekti.Çünkü ileride bana karşı bir şey hissetmesini istemiyorum.O yüzden öyle dedim.Özür dilerim.."
Dedi.. Haklıydı ama..
"İyi yaptın" diyerek önüme döndüm.
Yine aynı hızlılıkla yürüdüm.Barlas amca yeni bir otel tutmuştu.Otel okula yakın olduğu için çabucak geldik..

Barlas amcaya selam verip dinlenmek için odama geçtim..

Üzerimi değiştirip biraz yatağa uzandım. Bugün olanları Barlas amcaya anlatmam lazımdı. O çocuk kimdi, ben neden onu görmüştüm?..

Ellerimle başıma biraz masaj yaptım..
Sanırım biraz dinlensem iyi olacaktı benim için..

                              ***
"Ayperi?"
"Ayperi aç kapıyı!"

Sesler geliyor uzaklardan..Birileri ismimi söylüyor. Gözlerimi açmak istiyorum,ama sanki biri göz kapaklarıma baskı uyguluyor.Açamıyorum..

Bir anda kapım kırılıyor!

"Ayperi!Ah buradasın!İyisin.."

Yalım tam karşımda..Nefes nefese,korku dolu bakışlarla bana bakıyor.. Gözlerimi iyice açıyor ve başımı kaldırıyorum..

"Ne ne oldu Yalım?İyi misin?!"

"İyiyim Ayperi..Ben sadece,başına bir şey geldi sandım."

Arkasında kırdığı kapıyı işaret ederek , "Kapıyı açmayınca.."

Gözlerimi devirdim.İçten içe onun bu davranışı hoşuma gitmişti.

"Yalım,bak başıma bir şey gelmemiş. Yani kapıyı boşu boşuna kırdın." Dedim.
"İyi ama gelebilirdi." dedi gözlerini büyüterek.

"Tamam.Neden geldiğini sorabilir miyim acaba?"

"Şey için gelmiştim..Şey.." parmağını şıklatarak "Hah Babam seni çağırıyor!"dedi.

"Niye kii ne oldu?"

"Bilmiyorum gidince sorarsın." Dedi ve son bir kez yüzüme baktıktan sonra odadan dışarı çıktı.

Tam arkasından laf diyecektim ki kafasını kapıdan içeri geri soktu.

  "Ha bu arada,şu kapıyı görevli birine  diyelimde yapsınlar.." dedi.

  Bu çocuk insanın sinir sistemlerini bozar.

   Cidden !

    Aşağı indiğimde Yalım ve Barlas amca oturuyorlardı.Ellerinde birer kahve..

  Beni gördüğünde,eliyle yanını işeret etti.

    "Hoşgeldin Ayperi kızım,gel otur şuraya."

  Yanına oturduğumda masanın üstündeki bir paket gözüme ilişti.

Neydi bu şimdi!..

  Barlas amca kahvesinden bir yudum aldı ve konuşmaya başladı.

  "Ayperi,biliyorsun ki biz her zaman yanında olamıyoruz.Bugün yalım aldı seni fakat yarın tek başına geleceksin.
Yalım'la ben yarın birkaç ufak iş var onu halledeceğiz..
   Ama seni korumamız lazım ve başına bir şey geldiğinde hemen haberimiz olması lazım.."

  Eline paketi aldı ve bana uzattı ve açmamı bekledi.Ama bunun içinden bir telefon çıkmıştı..

  Evet bu telefonla onları arayacaktım.
Bana telefonu düzenleyip,numaralarını kaydedip verdiler.Daha sonra biraz okulla ilgili konuşup tekrar yukarı çıktım,yorgundum..

   Tam yatağa uzanmıştım ki telefondan bir bildirim sesi yükseldi.

Mesaj,Yalım'dandı.

*Yalım:Bugün söylediğim şey için özür dilerim.

   Ruh hastası gibi Kayra'ya sevgilisiyim demişti.Ondan özür diliyordu bay ukala.Ama bir özürle sinirim geçmezdi.

*Siz: Sorun değil,bir daha olmasın.

*Bir daha yalan söylemeyeceğim,belki gerçek olduğunda söylerim ;)

                               * * *

Merhabalarr, aslında bu bölümü çok önce yazmış ama atmamıştım.Ama atasım geldi şimdi.Yeni romanlar yazıyor fakat burada paylaşmıyorum.Ama küçük bir deneme yapıp daha önce hiç yazmadığım bir türde kitap yazacağım..Bunu kim okur bilmiyorum ama,sizleri o kitaba da bekliyor olacağım.Henüz başlamadım ama her an yazabilirim :)