Achter gesloten deuren~ Deel 2

24

Buiten was het donker en hier op kantoor werd ik zot. Ik had een volledige week de nacht, wat dus wou zeggen dat ik elke avond opgeschept zat met Marie. Ik was enkele documenten aan het nalezen. De voorbije dagen hebben we enorm veel zaken gehad waardoor we weinig tijd hadden om ons papierwerk af te werken. De bel aan het onthaal ging. Een huilende vrouw met een kind van ongeveer tien jaar kwamen op het kleine beeldje tevoorschijn. Nadat de vrouw zei dat ze een aangifte wou doen, liet ik haar binnen en ontving haar in ons kantoor. "Zet jullie daar maar neer." Zei ik rustig. De vrouw droogde haar tranen nadat ze zich had neergezet op de stoel. Marie en ik zette ons over heen neer. "Vertel eens, u wilt een aangifte doen?" Vroeg ik de vrouw. Marie deed de documenten van aangifte open op de computer terwijl de vrouw begon te vertellen. "Ik ben net overvallen op straat." Je hoorde aan haar stem dat ze zich rustig probeerde houden, maar dat het moeilijk was. Ik keek naar het kindje, hij leek niet te weten hoe hij zich moest gedragen. "Neem jij de verklaring af? Ik ga even met dat manneke naar buiten." Zei ik stil. Ze knikte. "Wat is uw naam jongeman?" Hij keek me zelfzeker aan. "Aaron." Zei hij trots. "Gaan wij buiten even een spelletje spelen?" Uitbundig knikte hij zijn hoofd. De vrouw keek me dankbaar aan. Uit ervaring wisten we dat we jongeren niet bij zulke situaties mochten betrekken, tenzij ze zelf iets hadden meegemaakt natuurlijk. "Ik ken een leuk spelletje." Zei Aaron eens we buiten waren. Ik vroeg hem direct om het helemaal uit te leggen. "Ik doe een dansje, jij moet dat nadoen en als je het fout heb krijg je een punt. Als je tien punten hebt ben je verloren. Als je het juist doet mag jij nadien een dansje doen en dan moet ik jou nadien." Legde hij enthousiast uit. Ik lachte. Ik en dansen was geen goede combinatie. Maar om de jongen blij te maken deed ik het maar. 

Na een twintigtal minuten zag ik Marie met de vrouw buitenkomen. De vrouw begon te glimlachen bij het zien van haar zoon die gelukkig was. "Mama, ik heb gewonnen." Zei Aaron blij en liep naar zijn mama om haar een knuffel te geven. "Amai, kei goed." Antwoordde ze trots. Nadat we afscheid hadden genomen verlieten ze het kantoor. "En nu wil ik eerst een koffie, diene kleine heeft mij moe gemaakt." Lachte ik. "Goed idee." Antwoordde ze. We liepen samen naar de keuken. Ik maakte mij een koffie en Marie nam een flesje water uit de ijskast. "Wat is er nu juist gebeurd met die vrouw?" Vroeg ik haar tijdens het wachten op mijn koffie. "Ze is overvallen door twee jongens. Ze hebben haar handtas gestolen." Ik deed melk en suiker in mijn koffie en samen met Marie wandelde ik terug naar het kantoor. "Er zat niets in haar handtas buiten enkele papieren." Ik keek haar verward aan en lachte. "Waarom lopen jullie, vrouwen, met een handtas over straat waar niets in zit?" Vroeg ik haar. Ze haalde haar schouders op en zette zich neer in haar bureaustoel. "Dat is mode he. Dat is om mannen zoals u te verleiden." Zei ze. Ik fronste mijn wenkbrauwen en nam een slok van mijn koffie. "Dat pakt toch niet bij mij zene." Antwoordde ik. "Jij hebt liever zo min mogelijk kledij zeker." Lachte ze. "Geef mij maar gewoon de juiste vrouw." Zei ik gedecideerd. "Iemand zoals die ene?" Vroeg ze. Ik zuchtte en keek haar doordringend aan. "Brigitte." Zei ik scherp. Ze lachte, "nu geef je het zelf toe." Ik draaide met mijn ogen en draaide mij om zodat ik het document van de verklaring kon lezen. "Trouwens als je het dan toch weet dat zij het is, kan je stoppen met flirten he." Ik knipoogde naar haar en lachte. "Eh Eric." Haar stem klonk twijfelachtig. Ik keek haar vragend aan, want dit was niet haar normale doen. Haar ogen waren gericht op iets of iemand achter mij, ze leek wel dwars door mij heen te kijken. Voorzichtig draaide ik mijn hoofd om te zien wat er was. Ik bleef versteld staan. "Brigitte?" Ik was echt in shock. Niet omdat ze waarschijnlijk alles had gehoord wat ik heb gezegd, maar wel door de manier waarop ze hier stond. Ze had een grijze joggingbroek aan, met een blauwe T-shirt en een vest die waarschijnlijk door het lopen niet meer goed zat. Schoenen had ze niet aan. Alleen witte sokken die zwart waren geworden door het vuil. Haar haren had ze in de rapte vastgemaakt en lag er een beetje slordig bij. Ze keek me verslagen aan. Nu pas viel me op dat haar linkeroog blauw begon te zien, maar dat werd grotendeels verborgen door de uitgelopen mascara. De tranen begonnen terug over haar wangen te rollen. Ik keek Marie rap aan die duidelijk niet wist wat ze moest doen. "Stoor ik?" Vroeg Brigitte stil. Ik schudde mijn hoofd. "Nee Brigitteke, tuurlijk niet." Ik trok de stoel achteruit en deed teken dat ze moest gaan zitten. Ze strompelde mijn richting uit, maar in plaats van te gaan zitten liet ze zich in mijn armen vallen. Ik sloeg mijn armen om haar heen en nam haar stevig vast. Mijn hoofd leunde zachtjes op de hare en met mijn handen wreef ik over haar rug. Aan het gesnik te horen was ze hard aan het huilen dus er moest echt al iets heftig gebeurd zijn. Marie deed teken dat ze ons even alleen ging laten en sloot de deur van het kantoor nadat ze die had verlaten. "Sorry dat ik u kom lastigvallen op het werk." Snikte ze. Ik nam haar nog steviger vast, net zoals zij deed. "Jij valt ons nooit lastig."