Achter gesloten deuren~ Deel 2

45

Brigitte baalde na het gesprek over de zoveelste ruzie tussen haar papa en mij. Ze baalde nog harder van het feit dat ze het van haar mama moest horen, omdat ik het haar niet vertelde. Ik wou haar besparen van dit. Al moest ik beseffen dat zulke dingen geweten moesten worden door haar. Haar familie was enorm belangrijk, ook ondanks de gebeurtenissen, bleef haar papa haar grootste liefde. Als ik niet overeen kon komen met hem dan zou ik het haar wel eens heel moeilijk kunnen maken en dat is niet wat ik wou. Dat was niet hetgeen dat ik wou bereiken. Ik wou haar gelukkig maken en als dat betekent dat ik de eerste stap moest zetten om het goed te maken met haar papa, dan moest ik dat maar doen. Het belangrijkste was nu om het goed te maken met Brigitte. Ik had haar teleurgesteld door dat te verzwijgen en dat was fout van mij. "Sorry, Brigitte." ze keek me aan terwijl ze een beet nam van haar zonet gesmeerde boterham, "ik mocht dat niet voor u verzwijgen. Ik wou u niet belasten, maar het verzwijgen was een verkeerde keuze." Vervolgde ik. Ze knikte met een zwakke glimlach op haar gezicht. "Ik hoop vooral dat het snel wordt opgelost. Ik zou graag nog bij mijn ouders willen komen." Zei ze me. Ik knikte. Dat was de normaalste zaak. Ik zou ook nooit de intentie hebben om haar weg te houden van haar ouders. Familie was enorm belangrijk, daarom had ik vaak spijt dat ik nauwelijks contact had met mijn papa en dat mijn mama helemaal uit beeld was verdwenen. Ik was blij dat het contact tussen mijn broer en mij heel goed was. Wij waren twee handen op één buik, ook al nam ik het hem vroeger kwalijk dat hij nooit misbruikt is geweest zoals ik. Na jaren hem uitgesloten te hebben kwam ik tot het besef dat hij er niet aan kon doen. Hij sportte waardoor hij veel weg was met papa. Uiteindelijk moest ik hem bedanken. Als hij die dag zijn sportzak niet was vergeten dan had papa ons nooit gevonden. Natuurlijk stond je daar als kind niet bij stil. Gelukkig vielen mijn donkere tijden samen met mijn puberteit waardoor ik meer begrip afdwong van iedereen. Gemakkelijk was het heus niet, maar ik was trots op de persoon die ik geworden ben en ik probeerde mezelf elke dag beter te maken. Wat ik dacht was ook wat ik zei, namelijk dat ik haar nooit zou willen weghouden van haar familie. "Ik wil vooral met u bij mijn familie komen, Eric." Ik fronste mijn wenkbrauwen. Uit vorige gesprekken wist ik dat Brigitte altijd liever alleen naar haar familie ging. Het was haar vertrouwde kring en ze wou dat niet doorbreken door een buitenstaander. Ze had Willem bijna nooit meegenomen naar familie bijeenkomsten, waardoor ze nadien nog meer slaag kreeg toen ze thuis kwam. Wat ook het resultaat gaf dat ze nog weinig haar familie kon bezoeken. 

Ze glimlachte. Iets wat ik niet had verwacht in dit gesprek. "Ik wil dat iedereen u leert kennen." Dit raakte me echt. Ik had nooit kunnen denken dat ze me zo hard vertrouwde. "Ik voel mij echt goed bij u. Ik hou echt super veel van u en ik voel gewoon dat wij stappen vooruit zetten en dat onze relatie naar iets toe gaat." Verklaarde ze me. Zonder een woord te zeggen stond ik recht en ging naar haar toe. Ik drukte mijn lippen op haar wang en nam haar dan stevig vast. Ze grinnikte tot dat ze in mijn ogen keek en zag dat ik tranen had. "Lieveke," ze legde haar handen op mijn wangen, "raakt u dat zo hard?" Ik knikte zachtjes. "Ik doe er echt alles aan om u gelukkig te maken, om ervoor te zorgen dat je mij echt kan vertrouwen en dat doet me deugd als ik zie dat het mij lukt." Zei ik emotioneel. "Je maakt van mij de gelukkigste vrouw op aarde." Glimlachte ze voordat ze teder haar lippen op de mijne drukte. Ik zette me terug over haar neer en staarde haar aan. Ik zag aan haar dat het haar ongemakkelijk maakte, maar ik kon gewoon mijn ogen niet van haar afhouden. Ze lachte, waardoor ik lachte. "Ik zou graag mijn oude hobby nog eens willen doen." Zei ik haar. Ze keek me vragend aan. Ik had haar nooit eerder vertelt over mijn hobby's, al zeker niet van vroeger. "Vroeger deed ik fotografie. Ik zou dat graag eens met u willen doen." Zei ik haar. Ze fronste haar wenkbrauwen. "Ik heb daar toch niet de looks voor." Antwoordde ze. Met open mond keek ik haar aan. "Schatteke, gij zijt de schoonste vrouw die ik ooit heb gezien." Zei ik zachtaardig. Ze keek me verliefd aan. Na een tijd gaf ze toestemming dus nam ik mijn camera onder het stof uit. 

Uren lang had ik mij bezig gehouden met het fotograferen van Brigitte. Het ging van simpele portretten naar foto's met een verhaal achter, haar verhaal, en zelfs naar foto's van ons twee. Ik had ze zonet op de computer bewerkt en toonde ze aan Brigitte. Met glinsterende ogen was ze de foto's aan het bekijken. Het leek dat ze door haarzelf zo te zien, ze zichzelf eindelijk accepteerde. Dat ze besefte dat ze een prachtige vrouw is. "Amai, die wil ik op een canvas in de kamer hangen." Zei ze bij het zien van een foto van ons twee. Ik glimlachte en keek haar aan. "Zie hoe gelukkig dat wij kijken naar elkaar." Glimlachte ze. Ze liet haar handen van mijn schouders tot aan mijn borst glijden. Ik legde mijn hand op de hare en keek haar aan. "We zijn dat dan ook met elkaar he." Zei ik haar. Ze knikte en gaf me een kus. Nadat we alle foto's hadden bekeken koos ze er een paar uit om te gebruiken. Het was leuk om haar zo gelukkig te zien. Om de glinstering in haar ogen te kunnen zien. De deurbel zorgde ervoor dat ze me vragend aankeek. "Verwacht jij iemand?" Vroeg ze mij. Ik schudde mijn hoofd. "Ik zal even gaan open doen." Ik stond recht en liep naar de voordeur. Ik wist wie er ging staan, maar het was een verrassing voor Brigitte. Bij de binnenkomst keek Brigitte me dan ook verwonderd en verbaasd aan. Ze had het totaal niet verwacht, wat normaal was. Ik had haar niets laten blijken van dit bezoek en ik dacht wel dat het haar deugd zou doen om het als verrassing te houden.