Achter gesloten deuren~ Deel 2

34

Brigitte en ik waren ons aan het concentreren op de stapels papierwerk. Gelukkig was het niet zoveel waardoor we veel konden praten. Ondanks dat we constant bij elkaar waren, hadden we toch altijd iets om over te praten. "Ik zou graag terug op de baan willen." Zuchtte ik en keek naar Brigitte die naar me glimlachte. "Terug het gevaar opzoeken?" Lachte ze. Ik knikte. "Dat doe ik het liefste." Zei ik. Ze fronste haar wenkbrauwen. "Goed dat ik dat weet." Lachte ze. Pas na paar seconden had ik door hoe mijn woorden waren overgekomen. "Op het werk he sjoeke." Ik knipoogde. Geklop op de deur onderbrak ons gesprek. Patrick kwam naar binnen en zei ons dat we moesten gaan patrouilleren aan de gevangenis, want er zouden verdachte handelingen zijn van enkele mannen. Brigitte en ik namen ons gerief en liepen naar de auto. "Ik had het eerder moeten zeggen dat ik actie wou." Lachte ik terwijl ik de parking afreed. "Misschien moet ik zo dan ook eens vragen achter een miljoen euro." Zei Brigitte en keek me wenselijk aan. "Hmm, misschien moet ik dan ook eens vragen achter een prachtige vrouw." Ik vertoonde een grijns op mijn gezicht. Brigitte gaf me een stomp tegen mijn arm en lachte. Ik stopte de auto voor het rode licht, legde mijn hand op haar been en ging met mijn gezicht dichter bij de hare. "Daar heb ik een tijd geleden al om gevraagd en dat heb ik zeker en vast ook gekregen." Zei ik flatteus. Ze glimlachte. Ik deed teken dat ik een kus wou, maar ze duwde mijn hoofd zachtjes naar achter. "Niet tijdens het werk." Glimlachte ze. Ik keek haar droevig aan en focuste me terug op de baan. 

Aan de gevangenis aangekomen liepen er enkele mannen rond en zaten er een paar op een bank. Na enkele keren rondgereden te hebben besloten we ons ergens te parkeren zodat we alles goed in het oog konden houden. Het was dus een kwestie van geduld hebben voor dat er iets zou gebeuren. "Die man met zijn pet en kap op lijkt me wel heel verdacht. Diene heeft precies ook een zware zak mee." Zei Brigitte en wees in de richting van één van de mannen die er liepen. Ik richtte me op de man en moest haar direct gelijk geven. "We zullen zien wat hij doet en eventueel blijven volgen he." Stelde ik voor. Ze stemde ermee in. Na enkele minuten zagen we die man, naar een van de mannen op de bank, lopen. Hij zette zijn rugzak naast de man die op zijn beurt in de rugzak keek. Ik zei tegen Brigitte dat ze aan dispatch moest vragen of er een team in de buurt was die de man, die op de bank zat, konden volgen. Uiteindelijk bleek er een ploeg achter de hoek te zijn die de taak op hun zouden nemen. "Ja, het is zover. Ze hebben geld overhandigd. Volg die man maar." Zei Brigitte zelfzeker. Ik knikte en wachtte tot de man in zijn auto stapte. Ik liet er nog een auto tussen zodat het niet zou opvallen dat we hem volgden. 

Ik parkeerde onze auto een paar auto's verder dan die van de man. Ik zette de motor af en stak mijn sleutel al in mijn zak voor het geval we moesten ingrijpen. De man, die nog steeds onherkenbaar was door zijn muts en kap, ging een oude, alleenstaande woning binnen. "Eens gaan kijken?" Vroeg Brigitte me. Ik keek haar aan en knikte. We stapten uit de auto en gingen naar het huis. We keken zo onopvallend mogelijk door het raam. "Ik zie daar verdachte pakjes liggen." Zei Brigitte. Ik deed teken om aan te bellen waarna ze knikte. Ik belde aan, maar we kregen geen reactie. "Die is gaan lopen. Gaat gij langs daar." Zei Brigitte. We liepen elks een andere kant op. Ik kwam zowel de man als Brigitte niet tegen dus liep ik naar de andere kant. Daar trof ik Brigitte en de man aan. Brigitte stond met haar rug naar mij toe, ze richtte haar wapen op de man en haar vinger lag op de trekker. Ik keek de man aan en zag dat het hij was. Hij die haar leven had verwoest. Die onlangs nog werd vrijgelaten, ondanks de bewijzen. Ik begreep haar maar al te goed dat ze de trekker wou overhalen, maar het mocht niet. "Ik zie dat je het wilt. Kom, schiet maar." Daagde hij uit. "Brigitte, laat uw wapen zakken." Zei ik, in de hoop dat mijn stem tot haar zou doordringen. Al leek dat niet het geval te zijn. Mijn woorden leken zijn weg naar haar gehoor niet bereikt te hebben. Of misschien hadden enkele klinkers zich van de woorden verwijderd, waardoor het niet doordrong dat ik ernstig was. Ik had hier geen goed gevoel bij, dus vroeg ik aan de dispatch om versterking te sturen. "Schiet." Riep hij uit. "Zwijg, godverdomme. Zwijg!" Riep Brigitte terug. Ik kon zoveel emoties in haar stem horen. Ze wou dit zo graag, al wist ze maar al te goed dat het niet kon. Dat maakte haar kwaad en gefrustreerd, maar ook droevig. "Komaan, Brigitte. Doe uw wapen weg. We hebben hem." Zei ik haar. Ze leek hier helemaal niet meer te staan. Alsof zij er alleen met hem stond en met haar gedachtes. Haar gedachtes die haar waarschijnlijk van het ene naar het andere stuurde. Van het goede naar het kwade. Als haar emoties dit gevecht zouden winnen, dan kon het hier wel eens verkeerd aflopen. Ik ging voor haar staan, maar ze leek geen oog voor mij te hebben, ook al blokkeerde ik haar baan van het schot. Haar ogen toonden nog meer emoties dan dat haar stem deed. Ik probeerde tot haar door te dringen, maar doordat hij bleef roepen lukte het mij niet. Hij riep, Brigitte antwoordde. Zo ging het een paar keer over en weer. In de verte hoorde ik sirenes van de versterking. Het geroep tussen hun twee begon er heftiger aan toe te gaan. Waarschijnlijk werden ze getriggerd door de sirenes. Het was een chaos. Geroep tussen hen, de sirenes, ik dat op Brigitte riep, Brigitte dat met haar wapen stond te zwaaien. Het was zo erg dat ik niet eens doorhad dat er een schot werd gelost. Ik wou vloeken, reageren, de chaos stoppen. Maar niets kon. Mijn lichaam liet mij alleen maar kijken naar de grijze wolken die zich leken aangepast te hebben aan deze situatie. Alles leek zo mooi, tot het zwart werd...