Achter gesloten deuren~ Deel 2

47

Met mijn ogen starend naar het plafond, lag ik in bed. Brigitte lag naast mij te slapen terwijl ze bijna het hele deken over zich had getrokken. Het waren nochtans geen koude dagen, maar ze genoot ervan om zich helemaal te bedekken met een dikke laag stof. Ik had dan wel de pech om alleen het uiteinde van het deken op mijn lichaam te hebben, maar dat vond ik niet zo erg. Ik had het altijd veel te warm. Vandaag had ik een gesprek met de chef. Hij zou mij hoogstwaarschijnlijk ontslagen. Vooral door de relatie van Brigitte en mij, maar ook omdat ik de voorbije maanden geen bijdrage heb kunnen leveren en dat misschien ook niet meer voor de volle 100% zou kunnen doen. Ik werkte graag bij de recherche, maar als ik vandaag zou worden ontslagen dan zou ik toch wel iets anders gaan doen. Ik zou een nieuwe werkpartner nooit meer kunnen vertrouwen, ik vertrouwde alleen Brigitte. Ik zou het jammer vinden als de chef deze twee argumenten zou gebruiken. Zeker de relatie. Je kon mensen niet verbieden om van elkaar te houden. Het zou iedereen kunnen overkomen. En als er een koppel zou zijn dat werk en privé gescheiden kon houden, dan waren wij het wel. Door de hevige bewegingen van Brigitte werd ik uit mijn diepe gedachten gehaald. Ik keek haar aan en zag dat ze aan het wakker worden was. Ik glimlachte, legde me dichter bij haar en nam haar stevig vast. "Goedemorgen." Klonk haar slaperige stem. Ik drukte mijn lippen op haar wang en nam haar nog steviger vast. Ze wreef zachtjes met haar vingers over mijn arm, wat zorgde voor een tinteling doorheen mijn lichaam. "Echt een teddybeer he gij." Grinnikte ze. Ik knikte met een brede glimlach op mijn gezicht. Ik had altijd al van lange, stevige knuffels gehouden. Vooral met mijn papa, en voor het geval met mijn stiefmoeder, ook met mijn mama. Ze was de belangrijkste vrouw in mijn leven, tot dat ze mij liet vallen. Nu was Brigitte de belangrijkste vrouw in mijn leven geworden. De tranen sprongen in mijn ogen toen ik begon te denken dat Brigitte me ooit zou verlaten. Ik zou dan een wrak worden. Een onaangename man. Brigitte had de tranen opgemerkt, alsook de grip die losser werd. Ze draaide zich om zodat haar gezicht naar mij toe was gericht. Ze legde haar warme hand op mijn wang en vroeg me wat er was. Ik wist niet hoe ik dit in woorden moest overbrengen. Ik hield het liever voor mezelf dat ik verlatingsangsten had gekweekt door mijn eigen moeder. Ze had nooit geweten wat voor band ik met haar had, dus het zou als een verrassing komen moest ze horen over die angsten. Ik had het ook liever voor mezelf gehouden, ik was een man, ik moest alles voor mezelf houden. "Ik hoop dat de dag dat je mij verlaat, nooit gaat komen." Zei ik stil. Mijn stem had stil en droevig geklonken. De tranen die al een hele tijd in mijn ogen stonden, dreigden over mijn wangen te rollen. Haar mondhoeken krulden zachtjes omhoog. Ze drukte haar lippen op de mijne en legde haar hoofd nadien neer, niet ver van mij verwijderd. "Die zal er nooit zijn." Zei ze zacht. Ze meende dit, daar was ik zeker van. Doorheen de jaren had ik de verschillende tonen van haar stem geleerd. Ik wist wanneer ze iets meende. Ik glimlachte. "Ik hou echt zielsveel van u en ik zie een toekomst met u." Zei ze weer. Mijn glimlach werd nog breder dan die al was. Ik nam haar in een stevige omhelzing. 

De chef staarde me met zijn strenge blik aan. Het voelde alsof ik een tiener was die bij de directeur zat omdat ik iets verkeerd had gedaan. Mijn handen perste ik samen met mijn benen, terwijl mijn rechterbeen hevig trilde. Ik had mij in tijden niet meer zo zenuwachtig gevoeld. Vandaag zou mijn leven wel eens voor goed kunnen veranderen. Zijn eerste vraag ging direct over hoe ik me voelde, of ik me weer de oude zou kunnen voelen. "Ik voel me heel goed. Lange dagen of hevige inspanningen verloopt nog moeilijk, maar het gaat allemaal de goede richting uit. Volgens de dokter zou ik binnen de twee weken mogen beginnen." Verklaarde ik. Hij richtte zijn blik even op zijn computer om nadien mij terug aan te kijken. Een zucht verliet zijn mond en zijn hand greep naar de donkerblauwe pen die voor hem op de bureau lag. "Hoe zit dat tussen Brigitte en u? Hoe is dat gebeurd?" Vroeg hij me. Ik haalde mijn schouders op. "Je weet hoe dat gaat he, chef. Je helpt iemand, je zit daar 24 op 7 mee samen, dan begin je gevoelens voor elkaar te ontwikkelen he." Hij knikte en bleef me met diezelfde blik aankijken. Ik kon niet zeggen welke gedachtes hij hierbij had. Alles aan hem bleef zo neutraal. Hij vroeg me hoelang het al bezig was, waarop ik eerlijk antwoordde. "Dat is al meer als een jaar bezig dus." Ik knikte. "Waar gaat het naartoe?" Ik begon hevig te glimlachen. Er stond namelijk iets te gebeuren waar niemand van wist. "Als ik weet dat Brigitte dat wilt, dan wil ik haar ten huwelijk vragen." Zei ik hem. Eindelijk kwam er een glimlach op zijn gezicht tevoorschijn. "Het heeft dus echt wel een toekomst?" Uitbundig knikte ik mijn hoofd. "De enige reden dat ik zo reageerde vorige keer was omdat ik heb gezien dat er al enorm veel problemen zijn geweest, dat heeft ook veel prestatievermogen afgenomen van jullie. Ik had schrik dat dat zou blijven gebeuren, zeker met een relatie. Maar aangezien jullie al zo lang samen zijn zonder dat ik het wist en het ook een toekomst heeft, zie ik geen reden om iets te verbreken. Zorg dus maar dat je snel weer de oude bent zodat jullie er samen terug tegenaan kunnen." Ik glimlachte en bedankte hem wel tientallen keren.

Brigitte stond met haar rug naar mij toe, toen ik het kantoor van de chef buiten liep. Ze was een gesprek aangegaan met Floor en Obi die al de hele morgen papierwerk moesten doen. Ik sloop naar haar toe en terwijl ik mijn handen over haar heupen liet glijden vroeg ik haar of dit hun nieuwe manier van werken was. Ze verschoot en draaide zich om, om me met een brede glimlach aan te kijken. "En? Wat heeft de chef gezegd?" Vroeg ze me meteen. Met een glimlach op mijn gezicht vertelde ik dat hij graag wou dat ik bleef. Ze legde haar handen op mijn wangen, "zie je wel" zei ze voordat ze me kuste. Ik was zo blij. Ik mocht blijven doen wat ik altijd zo graag deed, samen met de persoon die ik zo graag zag.