Burcu, genç adamın istediği gibi evden çıkarken eline sadece manevi değeri olan bir iki parça alıp üstündekilerle arabaya bindi. Annesinin günlüğü, okul için gerekli eşyaları, annesinin aldığı ilk oyuncak, ilk roman türü şeyler dışında hiç bir şeyi yoktu. Pazartesi günü gelip de öğleden sonra yetişmesi gerektiği derslerine bile giderken giyeceği bir şey yoktu.
Yanında oturan adama güvenmiş, sözünü dinlemişti ama şimdi neden yaptım diyordu. Annesi dışında bir tek arkadaşına güvenirdi yaşadıkları, sırları, hayatı hakkında. Peki! Yanında arabayı dikkatle kullanan adam da kimdi ki hemen ona güvenip evden öylece çıkmıştı? Arkadaşının ağabeyi olduğu için miydi sadece bu? Ama olmadığını hissediyordu. Onun dediği gibiydi. O nasıl sadece kardeşimin arkadaşı olduğun için değil iyi birine inandığım için yardım etmek istiyorum demişti. Şimdi düşününce kendisi de ona en yakın arkadaşının ağabeyi olduğu için değil ya da arkadaşı bazen ağabeyi ile inatlaşsa da bir ilah gibi anlattığı sözde ağabeyi için de değildi. O da yanında oturan adamı tanıştıkları ilk andan beri kötü biri olarak görmediği, hissetmediği için güveniyor ve onunla gidiyordu.
Bazen ona bakınca korkuyordu ilk anda ama sonra da ona hayran oluyor, saygı duymaya başlıyordu. Korku ile karışık bir saygıydı ama sapa sağlamdı. Korkunun nedeni ise kendi düşünceleri, acabalarıydı. Ondan kaynaklanan, onun kendisine zarar vereceğini düşündüğünden kaynaklı bir korku, içine sinen ürperti değildi, hepsi kendi hayal ürünüydü.
“Nereye gidiyoruz?” dedi sakin bir şekilde.
“Şimdilik seni annemle babamın evine götürüyorum. Orada Yıldız ile kalırsın. Bir gece için kardeşim sana kıyafet de verir. Yarın gelip seni alacağım.”
“Ne için?”
Yaman çok kısa bir bakış için kafasını ona çevirdi ve sonra yine yola bakmaya başladı. “Yarın hem konuşmak istiyorum hem de sana giyebileceğin bir şeyler alırız. Pazartesi sabahtan dersin var mı?”
“Öğleden sonra iki de başlayacak benim gireceğim dersler.”
“Bu bizim için iyi olur. Sabahtan işlerimizi halledebiliriz.
Burcu kafasını sallayıp “Ben anlamıyorum….” Derken
Yaman ise “Geldik Burcu. Yarın konuşacağız, tamam mı?” diyordu.
Mecbur “Tamam.” Dedi.
Onların arabadan inmesi ile Yıldız’ın kendini kapıya atması bir oldu. Arkadaşına hemen sarıldı. “Hoş geldin Burcu, iyi misin?”
“İyiyim.”
“Hadi gel.” Kızlar içeri girince genç adam da arkalarından içeri girip kapıyı kapadı. Annesi ile babası salonda oturuyordu.
Mine Hanım oğlunu görünce şaşkınlıkla “Yaman.” Dedi. Ne kadardır oğlu eve uğramaz olmuştu. “Hoş geldin oğlum.” Diyerek kalktığı gibi oğluna sarıldı kadın.
Hasan Bey ise genç kıza bakıp “Hoş geldin kızım.” Dedi
Burcu “Hoş bulduk efendim.” Dedi ve oğluna sarılmayı bırakıp kendisine bakan kadına baktı.
“Hoş geldin.” Derken soğuktu kadının sesi. Oğlu ile aynı anda gelmiş olmasına canı sıkılmıştı. Zaten çocuklarının bu gün bir tuhaf olduğunun farkındaydı şimdi evine kızının aksayan arkadaşı gelmişti.
Hasan Bey karısının patavatsızlığını “Geçin oturun.” Diyerek maskelemek istedi.
Yaman kardeşine dönüp “Sen Burcu ile odana çık. Burcu’nun buna ihtiyacı var.”
