Yaralı Umutlar

B-7~ İyiler ölür

Sabah gözlerimi saati görmekle büyük bir şok geçirdim. Saat sekize gelmişti ve ben ilk defa bu kadar geç uyanıyordum. Gözlerimi ovarken yataktan kalkmak için çabalıyordum. Gerçekten dün fazla yorulmuşum.

Yataktan ayaklarımı uzatıp hızlıca kalktım ve banyoya girdim. Hızlı bir duş aldıktan sonra üzerime beyaz tişört ve gri eşofmanımı geçirdim. Ayağıma da ev terliklerimi geçirdikten sonra saçlarımı kurutmadan banyodan çıktım. Kapıya doğru ilerlerken telefonuma gelen mesaj sesiyle odaya geri dönüp masanın üzerinde duran telefonunu aldım.

Hem kilidi açmaya çalışırken hem de kapıdan çıkmaya çalışıyordum.
Merdivenlerden inerken gelen mesajın şu mesaj atan ama ismini bilmediğim kişiden geldiğini fark ettim.

Dün doğum gününü kutlayamadım ama uzaktan gördüğüm kadarıyla mutluydun. Poyraz Uygun bu son mutlu günlerin iyi değerlendir.

Neydi bu şimdi? Ulan benimle kim uğraşırdı ki? Kime zararım dokunmuştu? Ne yaptım ben?
Sinirle mesaj yazmaya başladım.

Bu kadar iddialıysan karşıma çık.

Mesaj kutusundan çıkmadan mesaj atmasını bekledim. O sırada mutfağa kadar gelmiştim. Yavuz'un sesi kulaklarımı doldururken anladım ki çoktan kahvaltı hazırlamaya başlamışlar.

Mesaj gelmediğini fark edince telefonu kapatıp cebime koydum. "Günaydın!"

İkisi de o kadar dalmışlardı ki konuşmaya beni fark eden olmamıştı. Melisa tam tabakları koymak için arkasını dönmüştü ki. Beni görünce dondu kaldı. Kızın hareket yetenekleri birkaç saniyeliğine durduktan sonra onun donduğunu fark eden Yavuz da arkasını döndü.

"Oo reis kış uykusuna mı yattın ne yaptın?"

Gülümseyerek "Yorulmuşum dün. Baksana sabah sporuna bile gidemedim." dedim.

"Hmm, o zaman sana biraz sabah sporu yaptıralım. Hadi git ekmek al."

İkisi birden gülmeye başladı bu sefer.

"Tamam başka bir şey isteyen var mı?"

"Bana da çikolata alır mısın?"

Melisa'nın sorusuyla gülüşüm büyürken kafa salladım.

Kapıya doğru ilerleyip üzerime gri renk polarımı geçirdim. Ayakkabılarımı da giydikten sonra hızlı adımlarla caddedeki markete doğru yürümeye başladım. Arka sokakta da vardı ama sabah sporu da yapmadığım için oraya gitmek istemiştim.

Sokağı döndükten sonra telefonuma gelen bildirim sesiyle mesajın o kişi tarafından geldiğini düşünüp apar topar telefonumu çıkardım.
Düşündüğüm gibi oydu.

Belki de tam karşında duruyorumdur.

Bak kimsin nesin bilmiyorum ama bu bir şakaysa hiç komik değil.

Saniyesinde tekrar cevap geldi.

Şaka olamayacak kadar gerçeğim. Sen buna inanamayacak kadar safsın sadece.

Sinirle parmaklarım ekranda gezdi.

Bak kimsen cinsiyetin ne onu bile bilmiyorum. Umrumda da değil. Benden uzak dur.

Cevap gecikmeden caddeye az kalmışken gelmişti.

Seninle aynı cinse sahip değilim ve senden uzak durmayacağım. Hayatımızı mahveden biri olarak öyle görmezden gelmeniz basit değil.