Blind Fall // Matt Donovan// Short story//☑

Epiloog

Ik liep het ziekenhuis in, met het boek onder mijn arm. We waren bij het laatste hoofdstuk. Zijn kamer zou op de derde verdieping moeten zijn. Ik pakte mijn telefoon en zocht het kamernummer op.

Ik opende voorzichtig de deur en zag een jongen bij het raam staan. Ik herkende hem meteen. 'Goedemorgen, sunshine!' begroette ik hem enthousiast. Hij draaide zich om en zijn blauwe ogen ontmoette de mijne. 'Jeetje.... Valerie?' Hij keek me vol ongeloof aan en kwam op me af lopen. Hij sloeg zijn armen om me heen en keek me aan. 'Wat ben je mooi..,' zei hij sprakeloos.

'Wat ben je mooi,' herhaalde hij, niet veel later. Het bloed stroomde naar mijn wangen en ik legde mijn hoofd tegen zijn borst aan. 'Lukt het kijken een beetje?' vroeg ik.

Hij moest kort lachen en zei: 'Jawel, maar ik mag nog niet zo lang achter elkaar kijken. Over 5 minuten moet ik weer zo'n lapje op.' Ik haalde me uit zijn greep en pakte zijn hand, meenemend naar het bed, waar ik op ging zitten.

'Zal ik je straks het laatste hoofdstuk voorlezen?' Hij knikte en ging liggen op het bed. 'Maar enkel als je tegen me aan komt liggen.'

*

Ik stond op en deed mijn schoenen weer aan. 'Ga je nu al weg?' vroeg hij. 'Misschien dat je beter even kan slapen,' zei ik, terwijl ik zijn hand pakte. Hij haalde met zijn andere hand de lap van zijn ogen.

'Zie ik je vanavond weer?' Ik grinnikte en keek blozend weg. 'Als jij nu niet te veel gaat kijken, kan je me vanavond weer zien, ja,' grapte ik. Hij moest er om lachen en ging rechterop zitten. Hij trok me dichter naar zich toe en raakte mijn wang zacht aan. 'Dankjewel, mooie, lieve Valerie. Ik kan je niet genoeg bedanken.' Ik knikte. 'Graag gedaan.'

Ik wilde me omdraaien, maar kreeg de kans niet. Hij stond op en pakte mijn gezicht nu vast met zijn beide handen. 'Sorry, maar ik moet dit doen.' En het duurde niet lang voor zijn lippen op de mijne lagen.

The End