The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 5: In de arena I

District 5: In de arena I

Rose Moor

We stonde klaar. het was iets waar we niet op hadden gerekend. Een gebouw. Dat kwam echt bijna nooit voor. En wat nog erge was is dat we er rond om heen stonden met achter ons een muur zo hoog dat je de bovenkant niet kon zien. we hadden ons hier op voorbereid. We zouden eerst elkaar zoeken en dan naar binnen gaan. Ik wist nu al dat we dat niet allemaal zouden overleven. Ik zag hier en daar wat liggen in het gras voor ons maar ik zag ook dat het niet veel bijzonders was. de rest zou wel binnen liggen. nog 10 seconden. Ik zag Renola naast me staan. Alleen was ik dus niet. 3,2,1. We begonnen te rennen. Ik pakte iets op uit het gras. Ik had geen idee wat het was. Ik zag Renola ook bukken. Zij had een klein tasje. Hugo kwam op ons afgerend. Hij sprong ergens overheen en voel toen neer. Ik wilde hem gaan helpen maar Renola hield me tegen. Er stak een mes uit zijn rug. En achter hem stond Twan met een grote grijns. Ik rende met Renola de andere kant op. daar botste we tegen iemand aan. Gelukkig was het Lulu. Nu nog 2 meer vinden. We rende verder en ik zag dingen die ik nooit meer zou vergeten. Phil lag dood op de grond. Zijn borst lag helmaal open. En toen zag ik Snip liggen. zijn hand lag er af en een zat een snee dwars over zijn gezicht. ‘Shit!’ riep ik ‘We moeten alleen Rokky nog vinden.’ Ik wees in het voorbijgaan naar Snip. Ze keken naar hem en ik dacht heel even dat Lulu ging flauwvallen. We rende nog een hoek om en daar stond Rokky, in gevecht met Angie. Zij had een zwaard en Rokky maar mes. Maar hij hield zich goed tegen haar. Ik keek nu naar het ding in mijn hand. Ook dat was een mes. Ik moest hem helpen. Ik rende gillende op ze af en zonder na te denken stak ik net mes in Angie haar borst. Ik trok het er uit en stak nog een keer. Nu een stuk lager. Ik zag iets uit haar buik komen dat geen bloed was en keer de ander kant op. Ze liet haar zwaar vallen en Rokky raapte het vlug op. Ze zakte op haar knieën met haar handen op haar buik gedrukt. Ze keek ons aan met smekende ogen. Maar ook al zou ik haar willen helpen het was nu te laat. Ze hoestte en spuugde bloed uit en toen was het klaar. Haar ogen werden glazig en ze viel voorover. Het kanon ging af. Vijf keer. Dat betekende dat het klaar was. Voor nu. We keken elkaar aan. Ik wilde iets zeggen toen ik de grond onder me voelde trillen. Ik keek om me heen of ik kon zien waar het vandaan kwam. Een paar meter verder kwam de grond omhoog. Ik zag dat dat op meer plekken gebeurde. Toen schoot er een hand uit het gat in de grond. Ik stond aan de grond genageld net als de rest. Er kwam iets uit het gat gekropen. Er kwam nog een hand uit en nog een. Toen kwam er een hoofd. Of wat er van over was. Het vel hing los lang zijn schelde en met het ene oog dat hij nog had keek hij ons aan. Renola begon te gillen. Overal om ons heen kwamen misvormde mensen op ons af. Armen en benen zaten op de verkeerde plek, of zaten er gewoon helemaal niet aan en hun huid was gif groen. Ik snapte het al. Ze waren in aanraking gekomen met straling. In het district gebeurde het ook wel eens dat een baby werd geboren met een paar extra vinger of tenen. Dat betekende  meestal dat de moeder bloot was gesteld aan straling. Alleen waren dit wel hele extreme gevallen. ‘Naar binnen!’ Gilde Lulu. Als een geheel draaide we ons om en rende naar de deur. Ik trok hem open en liet iedereen er in. Ik keek nog een keer naar de dingen en trok de deur achter me dicht. Iedereen stond uit te hijgen en ik leunde tegen de deur om niet om te vallen. Ik hoorde ene bonk. Nog een en nog een. Nu voelde ik dat er tegen de deur werd geduwd. ‘Zet er iets voor!’ gilde ik. Aan de ander kant van de kamer stond een vervallen kastje. Met z’n drieën trokken ze het deze kant op terwijl ik met alle macht tegen de deur aan ging hangen. Ik gilde van angst. ik zou het hier niet gaan halen maar ik wilde niet in handen vallen van die dingen. Met moeite kregen ze het kastje versleept en ik viel hijgend op de grond toen het eindelijk voor de deur stond. Het bonzen hield nog heel even aan en stopte toen. Wat waren die dingen?’ vroeg Renola met trillende stem. ‘Onze minste zorg nu.’ Zei Rokky.

Sergio Rex

Waarom is ze hier. Ik had haar toch gewaarschuwd? En nu staat ze hier alsof ze van niet weet. Gelukkig hadden we het alle vier overleef. We zaten in een kamer onze voorraad te bekijken. Ik had buiten wat mee weten te nemen en tot ons geluk lag er in deze kamer ook nog wat. We hadden nu ieder een wapen en genoeg eten voor een paar dagen. ‘En nu?’ vroeg Nemoy ‘Zoiets als dit heb ik nog nooit gezien.’ ‘hoe bedoel je ?’ vroeg Rafie ‘Nou heb jij ooit eerder een gebouw als arena gezien?’  ze dacht na. ‘Nee eigenlijk niet. Maar mijn moeder had het er een keer over. Maar dat was nog toen zijn heel klein was.’ Nemoy knikte. ‘Maar hoe we het nu moeten aanpakken weet ik niet. Want als we in een kamer blijven zijn we misschien veilig voor vallen en ander gekke dingen die ze voor ons hebben verzonnen maar de kans dat we worden gevonden lijkt me dan groter.’ ‘Dat denk ik niet.’ zei ik ‘Het is hier enorm dus als we op een plek blijven hebben we denk ik meer kans om te blijven leven.’ Het werd een hele discussie die Winnie beëindigde. ‘We moeten gewoon gaan lopen en de rest vermoorden.’ Dat waren rare worden uit de mond van een 12 jarige. Maar ze had wel gelijk in zeker zin. ‘Dus gaan we?’ vroeg ze met een lief stemmetje. De rest stemde er mee in. De kamer had 4 deuren waarvan er een naar buiten ging. We  kozen de deur daar tegenover. Winnie ging eerst. Toen ze de deur open deed kwam een vieze stank ons tegemoet. Ze gooide de deur weer dicht. ‘Wat was dat!’ Zei ze met een vies gezicht. ‘Laten we een andere proberen.’ We liepen naar de deur links van ons. Weer opende Winnie de deur. Deze keer geen stank. We liepen de kamer in. Op het eerste gezicht was er niks te zien. Ik schrok van een knal. En nog een. Ik besefte dat ze de doden aan het tellen waren. Het waren er maar 5. ‘Shit dat is weinig.’ Zei Rafie. We liepen door naar de volgende deur. ‘Wacht.’ Zei Winnie. ‘Rafie jij mag eerst.’ Winnie zetten een stap opzei. Rafie stapte naar voren. Ze keek vuil naar Winnie en ik kon bijna horen wat ze dacht. Winnie kwam tussen mijn en Nemoy instaan. ‘Zet maar een stap opzei.’ fluisterde. Ik snapte niet waarom maar deed het toch. Rafie opende de deur en werd verast door een vlammen zee. De vlammen sloegen naar buiten en zette haar in lichterlaaie. Ze gilde het uit en ik stond aan de grond genageld. Haar gil ging dwars door me heen. Ze viel op de grond en begon te rollen. Maar het was al te laat. Ze rolde twee keer op en neer en lag toen stil. De vlammen doofde meteen uit. Vol ontzag keek ik naar haar zwarte lichaam. Het kanon ging af. Nemoy slaakte een rare kreet. Winnie liep naar de deur en deed hem dicht. ‘Ze richtte zicht tot Nemoy. ‘Als jij me ook nog dood wil hebben moet je het nu zeggen.’ Hij schudden zijn hoofd. ‘Maar hoe wist je..’ hij viel stil. ‘Luisteren.’ Ze tikte tegen haar oren. ‘En dan gewoon wachten.’ Ik geloofde nog steeds niet wat ik net had gezien.

Wody Allen

Door het kanon viel ik bijna in het gat. Ik liep over een kleine reling door de kamer. ik had geen andere keus gehad. Er was maar een deur geweest. Want naar buiten ging ik echt niet meer. Die dingen verscheuren me levend. Ik was er bijna. De deur was binnen handbereik. Ik voelde mijn mes in mijn been prikken. Ik duwde de deur open en rolde de volgende kamer in. Ik sprong op en keek om me heen. Niemand te zien. Ik ging snel door. Ik opende de deur en ging de kamer in. Nu had ik pech. In de kamer stond iemand de rug naar me toe. Een jongen zo te zien. Ik hield het mes stevig vast met twee handen. De genen in de kamer draaide om. Het was Twan. Nog voor ik me kon bewegen was ik al geraakt. Ik merkte het zelfs pas toen hij begon te lachen en naar mijn been wees. Ik voelde het been slap worden en zakte op een knie. Hij liep langzaam op me af. ik kon mijn eigen mes gooien, maar de kans dat ik miste was veel te groot. Ik wachtte tot hij vlak bij me stond en haalde uit naar zijn benen. Hij ontweek mijn klap met gemakt en pakte de hand waar het mes in zat. Hij kneep er in en draaide hem met een ruk om. de pijnscheut was zo heftig dat ik los liet. Hij hield me vast toen hij het mes oppakte. ‘Tot ziens.’ Zei hij vrolijk.