SAKLI DİYAR

11.Bölüm - Caelifera

Multimedia'da bölümün şarkısı ve Oscar var. :)

Gözlerimi açtığımda kalbimin normalden hızlı attığını fark ettim, derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştım. Bulunduğum yeri inceleyerek korkutucu rüyamda gördüklerimi silmeye çabalıyordum. Meşaleler çoktan sönmüştü, çadırın tepesindeki dikdörtgen panelden sızan güneş ışığı her yeri aydınlatıyordu. Gece boyunca omzumun üzerine yattığımdan bütün kolum uyuşmuştu, sırtüstü uzanmak için döndüm ve sessiz odada Oscar'ın nerede olduğunu tespit etmek adına etrafa bakındım. Onu uzun bir süre aramama gerek kalmamıştı. Yatağın hemen yanında, yere serdiği havlu ve muhtemelen ben uyurken yanımdan aldığı yastığın üzerinde uyuyordu. Sözümü dinleyip havluyu serdiğini gördüğümde yüzümde istemsizce bir gülümseme oluştu. Onun yanımda yatmasını istememiştim, fakat Oscar yatağın hemen bitişiğinde uyumuştu. Bu da, koyduğum kuralı biraz daha netleştirmem gerektiğini gösteriyordu.

Solumda, bir eliyle yastığına sarılmış şekilde yüzüstü uyuyan genç adamı incelemeden edemedim. Boştaki kolunu bana doğru uzatmıştı, yatağın hemen yanında duran eli neredeyse koluma değecekti. Sırtüstü yatmaktan vazgeçip vücudumu ona doğru dönecek şekilde çevirdim. Onun uyuyuşunu seyrederken gördüğüm kabusun etkileri yavaş yavaş siliniyordu, sakinleşmiş ve mayışmıştım. Bakışlarım önce hemen dibimde duran elini buldu. Düz bir şekilde uzanan parmaklarının eklem yerleri normalden biraz daha şiş görünüyordu. Biçimlerinde dikkat çekici herhangi bir bozulma olmasa da, genel görünüşünden hayatının bir noktasında herhangi bir sporla uğraştığı ve ellerinin bundan ötürü zarar görüp iyileştiği çıkarımında bulundum. Bu spor dövüş olabilirdi, ailesinin kaba kuvveti sevdiğinden bahsettiğini hatırlıyordum.

Bakışlarım elinden başlayarak hala tişörtü olmayan gövdesine ilerledi. Sırtında sayamayacağım kadar yara izi bulunuyordu, soluk izlerinden anladığım üzere çok eskiye ait olan birkaç sıyrık bile görmüştüm. Muhtemelen çoğunlukla iyileşmiş ve oldukça küçükken açılmış yaralarının dikişlerinden kalmaydı.

Üstümüzdeki şeffaf panelden sırtına vuran güneş ışıkları, buğday tenini olduğundan da parlak ve pürüzsüz gösteriyordu. Tüm devasalığı, haddinden fazla şişirilmiş kasları uyurken hiç de korkutucu görünmüyordu gözüme. Aldığım her nefeste burnuma dolan odunsu kokusuna birkaç günde alışmıştım, artık etrafındayken kokusunu daha az yadırgayacağıma emindim. Bakışlarım yüzüne doğru yöneldi. Yüzünü bu şekilde, gerginlik ve özellikle başkalarının yanında takındığı sert maskesi yokken, tamamen doğal halinde görmek şaşırtıcıydı. Uyurken karışmış, dalgalı, siyah saçları alnına dökülüyordu; uzun kirpikleri ve sıcaktan hafifçe pembeleşmiş yanaklarıyla neredeyse küçük bir çocuk gibi göründüğünü söyleyebilirdim.

Uyuyan bir insanı seyretmek normal değildi.

Kendini topla, Lara.

Oscar'ı merak ediyordum, kendini bir çeşit savunma mekanizması olarak geliştirdiği mesafenin arkasına saklıyor ve nadiren geçmişine ait bir şeylerden bahsediyordu. Onu uzun bir süredir tanıdığımı söyleyemezdim ama ben ablamla bile birkaç günümü bu kadar saat boyunca yan yana geçirmemiştim. Yani, Oscar'ı birkaç gündür tanıyor olsam da; normal bir insanı birkaç gün tanımamla eşdeğer değildi.

Geçtiğimiz süre içerisinde bana zaman zaman sinirlenmiş, yaptıklarıma gülmüş, başıma bir şey geleceğinden endişelenmiş, beni yanlışlıkla boğmaya kalkmış, benim tarafımdan birkaç kez kandırılmış, beni kaçırmış, saymak istemediğim kadar çok kez üzerimde büyü kullanmış ve benimle dans etmişti. Birkaç güne bu kadar şeyi nasıl sığdırabildiğimizi ben de bilmiyordum. İlk kez ata binmiş ve attan düşmüştüm, hem de sekiz ayaklı bir attan! Hayatım boyunca görmeyeceğimi düşündüğüm farklı bir türden yaratıkların hüküm sürdüğü bir dünyanın içerisindeydik. Geçtiğimiz günlerde yaşadıklarım hayatımın tamamının toplamından çok daha heyecanlıydı. Bu, içinde bulunduğum durumun iyi bir şey olduğu anlamına gelmiyordu gerçi.