ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Ωρα ήταν...

Είχαν περάσει δύο μέρες που δεν τον είχε δει, δύο μέρες που ένιωθε απίστευτα μόνη ν'αναλογίζεται την κατάσταση μεταξύ τους που είχε πια φτάσει σε κομβικό σημείο. Γιατί όση ώρα εκείνος βρισκόταν στο γραφείο του, της φερόταν εχθρικά, σαν να μην επιθυμούσε καν να την βλέπει ή ακόμα χειρότερα σαν να μην είχε καμία άλλη επιλογή σπ'το να έχει την ίδια να δακτυλογραφεί αθόρυβα το βιβλίο του και μάλιστα χωρίς καν να της απευθύνει τον λόγο.

Την ώρα που τα κάθε είδους ραντεβού του με γυναίκες είχαν διακοπεί και η Μπιάνκα Μοράλες έμπαινε και πάλι, ανενόχλητη στην ζωή του, εκείνη ήταν η τελευταία που ήθελε να δει μπροστά του!
Μπράβο σου Αννα! Συγχαρητήρια! Ηρθες μέχρι εδώ να μάθεις γιατί φάνηκε τόσο αχάριστος και το μόνο που πέτυχες είναι να σε μισήσει λίγο παραπάνω χωρίς καν να ξέρεις πως το πέτυχες αυτό..." ειρωνεύτηκε τον εαυτό της μ'ένα στραβό χαμόγελο.

Η σκέψη της έτρεξε τώρα στον Γιάννη και την χθεσινή τους επικοινωνία μέσω του οποίου είχε μάθει όλα τα νέα από την πατρίδα της και τις τρελές φίλες της -που τώρα ζάλιζαν εκείνον για να μάθουν νέα της- και τον είχε ρωτήσει ξανά και ξανά μήπως είχε επικοινωνήσει για κάποιο λόγο με τον Πέτρο. Μήπως εκείνος τον είχε καλέσει, μήπως ανάμεσα στους δύο άντρες είχε πρόσφατα ειπωθεί κάτι, το παραμικρό που θα μπορούσε να δικαιολογεί την εκνευρισμένη και τελείως αντικοινωνική στάση του απέναντί της! Και ο Γιάννης εξοργισμένος επίσης την είχε διαβεβαιώσει πως δεν είχε χρόνο ν' ασχολείται με αχάριστους ανθρώπους, πόσο μάλλον με τον Πήτερ Θόρτον με τον οποίο δεν είχε ανταλλάξει κουβέντα τους τελευταίους έξι μήνες! "Μα τί στην ευχή επιτέλους!" ξεφύσηξε αγανακτισμένη και δεν παρατήρησε την πόρτα που άνοιξε απότομα πίσω της...

Πετάχτηκε πάνω τρομαγμένη και με την φόρα που είχε, χτύπησε άθελά της δυνατά το γόνατό της, σταυροπόδι όπως καθόταν, στο εσωτερικό του γραφείου της νιώθοντας αμέσως έναν έντονο, διαξιφιστικό πόνο στο σημείο εκείνο που την έκανε να διπλωθεί στα δύο μ'ένα βογκητό.

"Αχ! Να πάρει η ευχή! Διαολεμένο γραφείο στην μέση μέση!" φώναξε δυνατά, υψώνοντας τον τόνο της φωνής της για πρώτη φορά ίσως εδώ και τόσες εβδομάδες με την οργή, την ανησυχία και τον εκνευρισμό όλων αυτών των ημερών να διοχετεύονται μέσα της από αυτό το ατυχές περιστατικό, νιώθοντας την ίδια στιγμή τόσο αδέξια που σχεδόν ντρεπόταν, ενώ ταυτόχρονα γκρεμίζονταν μικρά αντικείμενα με τα οποία με τόση επιμέλεια είχε στολίσει το γραφείο της.