ထမင္းစားပြဲေပၚက အဆက္မျပတ္တုန္ခါေနတဲ့ ဖုန္းကို အသက္မဲ့စြာ အၾကာႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒြိဟေတြၾကား ႐ုန္းကန္ၿပီး ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ အစိမ္းေရာက္ခလုပ္ေလးကို လက္နဲ႔ထိလိုက္၏
"ဟလို..ဟလို အားက်န႔္ ကိုယ္ပါ..အဆင္ေျပလားသိခ်င္လို႔..ဟယ္လို..အားက်န႔္..အားက်န႔္..နားေထာင္ေနလား"
တဖက္ကေန ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ သူ႔နာမည္ကိုထပ္ခါထပ္ခါ ေခၚေနတာကို အသံတိတ္ၿပီး နားေထာင္ေနမိတယ္။ ဓား႐ိုးကိုကိုင္ထားတဲ့သူက ဓားစိုက္ဝင္ၿပီးေသြးရွင္ရွင္ထြက္ေနတဲ့သူကို အဆင္ေျပလား ေမးတာ သိပ္ကိုရယ္ဖို႔ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။
"အင္း...."
"Thanks God ကိုယ္မင္းအသံေလးကို အရမ္းလြမ္းေနတာ"
အက္ရွရွနဲ႔ လူႀကီးဆန္တဲ့အသံကို သူတခ်ိန္က သိပ္ကိုစြဲလမ္း႐ူးသြပ္ဖူးတယ္..ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္ က်ေနာ္ထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။
"လွ်ိဳဟိုက္ခြမ္း..ခင္ဗ်ားနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ..ေနာက္ဆိုဖုန္းမဆက္ပါနဲ႔ေတာ့"
"ကိုယ္ မင္းတိုက္ခန္းေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ"
"ျပန္ပါေတာ့"
"အားက်န႔္ရယ္...ကိုယ္မင္းကို.တေခါက္ေလာက္ပဲေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ"
"......"
"ေနာ္..ေက်းဇူးျပဳၿပီး မ်က္ႏွာေလးေတာ့ ျမင္ခြင့္ျပဳပါ"
"မင္း လာခ်င္တိုင္းလာ သြားခ်င္တိုင္းသြားရေအာင္ ငါက public အိမ္သာမဟုတ္ဘူး လွ်ိဳဟိုက္ခြမ္း..ငါမင္းနဲ႔ပက္သက္ရင္ လြယ္ခဲ့တာေတြအတြက္ အရမ္းကိုေနာင္တရေနလို႔ မင္းကိုထပ္မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး ျပန္ပါေတာ့..ၿပီးေတာ့"
စကားမဆုံးေသးခင္မွာပဲ အိမ္ေရွ႕ဘဲလ္ကိုအဆက္မျပတ္ႏွိပ္ၿပီး တံခါးကို တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ထုေနသံကိုၾကားရသည္။
ေတာက္တခ်က္ျပင္းျပင္းေခါက္၍ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ၿပီး ေရွ႕တြင္ရပ္ေနေသာ လွ်ိဳဟိုက္ခြမ္းကို လက္ကေန ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ဆြဲ၍ အထဲကို ေခၚသြင္းလိုက္သည္။
"မင္း ဒါဘာလုပ္တာလဲ!"
မ်က္ႏွာကို ျမင္ေတာ့ ေဒါသကေတာ့ ပိုထြက္လာရၿပီး ဟိုက္ခြမ္းရင္ဘက္ကိုတခ်က္ေဆာင့္တြန္းပစ္ရင္း ထိုးပစ္ခ်င္စိတ္ကိုမ်ိဳသိပ္လိုက္ရသည္။
YOU ARE READING
INFLICTED (Yizhan)
Fanfiction(By Hyacinths_14) မာနေတြ..သိကၡာေတြ အတၱေတြကုိ 'ခ်စ္တယ္'ဆိုတဲ့ အျပာေရာင္မုသားနဲ႔ လဲလွယ္ခဲ့တယ္...ငါတို႔ရဲ႕အဆံုးသတ္ကေရာ လွပါ့မလား မာနတွေ..သိက္ခာတွေ အတ္တတွေကို 'ချစ်တယ်'ဆိုတဲ့ အပြာရောင်မုသားနဲ့ လဲလှယ်ခဲ့တယ်...ငါတို့ရဲ့အဆုံးသတ်ကရော လှပါ့မလား Drama/angst ...
