The Accidental Sperm Donor { Complete }

Chapter 12

“Tapos ka na ba?”

“Sandali lang, tinatapos ko pa ang minutes ng meeting with the heads kanina.” I answered as I type the last proposal for the next issue.

“Bukas mo na lang yan taposin. It’s already passed 6.” I heard him say from his table.

I stopped typing and avert my attention from the monitor to him. “Kung gusto mong ma-una, go ahead.”

He smiled as a reply but said nothing. Then I shift back my attention to the minutes that I was typing and as soon as I finish doing so, I send it to the respective departments. I then shut down the computer and put back my things on my drawers. And as I was doing this, I had notice Tristan smiling as he text someone at the corner of my eye. 

“Sino kaya ang katext ng bruho na parang kinikilig pa ata.” Bulong ko habang nilolock ang drawers. Parang ngayon ko lang kasing nakita siyang ganyan. Babae ata ang katext, baka nililigawan. Medyo may anong kirot sa dibdib ko sa naisip ko na yon. Which is not right. Really not right.

“Are you ready to go?” Tanong niya ng tumayo na ako.

“Sa tingin mo ba?” Taas kilay kong tanong din sa kanya.

He shook his head with a smile on his lips as he got up from his chair. He then grab his bag at nilapitan ako sa may pintuan na naghihintay sa kanya.

“Ang pilosopo mo talaga.” He said as he pinches my nose.

“Aray naman.” Pinalo ko yong kamay niya at tumawa naman ito. “Tara na nga.” I said as I opened the door.

It’s been already two week after ng paglipat namin ni Mia sa bahay ni Tristan. At sa panahon na yon ay sabay kaming pumapasok sa office at umuwi. Nagtatanong na nga sila Jane at Ivy pag lunch kung sinusundo daw ba ako ni Tristan sa bahay o di kaya naglilive in na daw ba kami. Coincidence, yon ang sagot ko sa kanila, coincidence lang na nagkakasabay kmi. Pero hindi sila convice, paano naman kasi hindi naman talaga ako marunong magsinungaling.

“Good evening po.” Bati ni Manong Jun, yong guard, ng palabas na kmi ni Tristan ng building.

“Good evening din po Manong.” Bati ko din dito na nakangiti.

“Ginabe ata kayo ngayong bumaba.” Puna nito na may pilyong ngiti sa labi. Parang ayoko ang iniisip ni Manong Jun.

“May tinapos lang po na trabaho.” Halos sabay namin na sagot ni Tristan.

“Ganun po ba.” Patay malisyang sabi ni Manong Jun.

Tinignan ko ng masama si Tristan. Bakit pa kasi sumagot sagot pa ang bruhong ito sa usapan.

“Sige po, mauna na po kami sa inyo.” Pagpaalam ni Tristan dito sabay hawak sa may braso ko.

“Mag ingat po kayo sa byahe.” Sabi ni Manong Jun tapos sabay kindat sa amin.

Walanghiya, iba nga ang iniisip ni Manong. Si Manong Jun talaga malisyoso.

Tristan leads me to his car and opened the door for me. Sa two week na pagsasama namin, nalaman ko na may pagkagentleman naman pala ang lalaki na to. Kahit na sinabi ko na sa kanya na kaya ko naman buksan ang pintuan he still insist of doing so. Because as he quoted “ang tunay na pogi daw ay isang gentleman.”

I was stunned when he said this and laughed at his face. Hindi ko naman kasi inexpect na sasabihin niya yon. I never thought that the bipolar that he is ay kasama sa mga kasamahan sa federasyon ng mga pogi. Well, atleast sa pogi hindi sa becky.

“Anong nginingiti ngiti mo dyan?” He asked as he sat down on the driver seat.

“Bakit? Bawal bang ngumiti?” Tanong ko din sa kanya.