Why Can't It Be?

Chapter 3 (What's your name?)

Rovee's POV

"Ako nga dapat ang magpasalamat sa'yo e. Alam mo bang ngayon nalang ulit ako nakaramdam ng saya? Napangiti at napatawa mo'ko. Pinarealize mo rin sakin na may mga mabubuting kaybigan rin" nakangiti ako habang sinasabi niya iyon pero nagtaka ako sa panghuling sentence na sinabi niya. Napansin ko rin ang biglang pagbago ng ekspresyon ng mukha niya pagkasabi ng salitang 'kaybigan'

"Ha? Sa edad ba nating to marami ka nang naging kaybigan na nantraydor sayo?" nagtataka kong tanong sakaniya. Ang lalim nanaman ng mga sinasabi niya. Parang hindi nanggagaling sa isang twelve years old na bata.

Tumungo nalang siya at napailing. Nakikita ko nanaman ang lungkot sa mga mata niya. Dapat pala hindi ko nalang tinanong ang tungkol don.

"Hindi mo na kelangang sumagot. Naiintindihan ko na." sabi ko at ngumiti sakaniya.

Nagkaroon ng katahimikan sa pagitan namin dahil parehong natuon ang aming pansin sa napakagandang tanawin sa harapan namin. Tinitigan ko ito na parang kinakabisa bawat detalye.

May biglang sumagi sa isipan ko kaya napatingin ako ulit sakaniya. "Oo nga pala. Diba tinanong mo'ko kanina kung anong binulong ko sa mga nagbabantay sa bawat rides-" naputol ang sinasabi ko nang bigla siyang humarap sakin at nagsalita.

"It's been five years" he said out of nowhere kaya napakunot ang noo ko.

"Uhmm... What?" tanong ko.

"It's been five years, and this is the sixth time right?" tanong niya rin sakin. I have no idea what is he saying right now. "Pang-anim na to pero hindi parin kita kilala. What's your name?" dagdag niya pa nang hindi ako sumagot.

What does he meant by 'pang-anim na to'? Anong pinagsasabi-wait. Is he referring to this dream?

Pinalibot ko ang tingin ko at nanlaki ang mga mata ko ng marealize na andito nanaman ako sa panaginip ko. And this time, I'm aware.

"I'm here again" I muttered

"We're here again" he said emphasizing the word 'we're'. I looked at him in disbelief. Is he aware too?

"Now. What's your name?" he asked.

"I'm Rovee Samantha Santiago" kahit medyo naguguluhan ay sumagot parin ako.

"Great, I will look for you." he said then smiled. Hindi ko alam kung bakit pero napangiti rin ako. I'm so speechless right now. Hindi ko alam kung pa'no ko i-a-absorb ito.

"Look, this dream will end soon so I don't care if you don't ask for my name but I'm St-"

Napamulat ako bigla nang may narinig akong nalaglag sa may tabi ng kama ko. Tiningnan ko ito at nakitang pinupulot ni Marcello ang mga battery ng alarm clock na nahulog.

"Ops. Sorry."

Hindi ko na pinansin ang sinabi niya dahil nagmamadali akong bumangon at kinuha ang aking phone sa ilalim ng unan.

"The dream. The dream. The dream" I muttered trying not to forget what happened on it. Hindi ako nagkakamali. It's the same dream since five years ago, pero iba na ang ending, I didn't die.

Nagmamadali kong kinuha ang sticky note at isinulat rito ang time and date. Pagkatapos ay idinikit ko ito sa salamin katabi ng inilagay ko rito 1 day ago. Right, it's unsual dahil pangalwang beses na'to ngayong taon at iba narin ang naging ending.

Ngayon lang ako sobrang nabother ng ganito dahil sa panaginip na yon. I clearly remember how that boy talks to me like he knew me, like he's real. May binanggit pa siya e. Something about five years ago? He also said na hahanapin niya ako now that he already know my name.