Δάκρυα

Κεφάλαιο 5

Δεν άργησαν να φτάσουν στον προορισμό τους και ο Μιχάλης οδήγησε τη Βερόνικα σε μια πολυκατοικία. Δεν μίλησε μέχρι που έκλεισε την πόρτα του διαμερίσματος και άναψε τα φώτα. Η Βερόνικα είδε ένα δωμάτιο με ένα μεγάλο οβάλ τραπέζι στη μέση και πολλά βιβλία ανοιγμένα πάνω του. Δεξιά της ήταν η κουζίνα και απέναντι λοξά ένας διάδρομος.

-Καλώς όρισες στο ανάκτορό μου, της είπε.

-Μπορώ να πάω στο μπάνιο; ρώτησε.

-Από' δω, της είπε ο Μιχάλης.

Στο διάδρομο ανοίγονταν τρεις πόρτες που ήταν και οι τρεις ανοιχτές. Η μια οδηγούσε σε ένα δωμάτιο με βιβλιοθήκες κατάφορτες με βιβλία, η δεύτερη σε μια κρεβατοκάμαρα με διπλό κρεβάτι απ' όπου δεν έλειπαν οι βιβλιοθήκες και ένα γραφείο και η τρίτη ήταν το μπάνιο. Η Βερόνικα μπήκε στο μπάνιο ενώ ο Μιχάλης προχώρησε στην κρεβατοκάμαρα όπου υπήρχε ένας υπολογιστής που τύπωνε φύλλα χαρτί, ο λόγος που βιαζόταν μάλλον να επιστρέψει.

Μόλις έκλεισε την πόρτα πίσω της η Βερόνικα ακούμπησε πάνω της και έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να διώξει τη ναυτία που απειλούσε να την κυριεύσει και δεν προερχόταν από την πείνα αλλά από την ανάγκη του οργανισμού της να βυθισθεί και πάλι στην απύθμενη λήθη. Θα κατέρρεε γρήγορα αν δεν έπαιρνε το χάπι, αλλά που να το βρει;

Άνοιξε το ντουλαπάκι του μπάνιου αλλά ο Μιχάλης δεν διέθετε τίποτα πιο ισχυρό από ντεπό και ασπιρίνες. Απελπισία άρπαξε την ψυχή της.

Όταν βγήκε από το μπάνιο τον βρήκε στο δωμάτιο με το μεγάλο τραπέζι σκυμμένο πάνω από τα βιβλία.

-Σου χρωστάω, είπε.

-Δεν μου χρωστάς τίποτα, μόνο στον εαυτό σου το χρωστάς να μην πετάξεις τη ζωή σου.

-Ίσως. Με απομάκρυνες από τον κίνδυνο, είπε η Βερόνικα, να πηγαίνω τώρα, μη σε ενοχλώ άλλο.

Ο Μιχάλης πήγε κοντά της και το βλέμμα του ήταν σοβαρό αλλά γεμάτο συμπόνοια.

-Μπορείς να μείνεις όσο χρειάζεται.

Η Βερόνικα τον κοίταξε και πήρε την απόφασή της. Έφερε το χέρι της πίσω και άνοιξε το μικρό φερμουάρ του φορέματος της, μετά το άφησε να κυλίσει από πάνω της αποκαλύπτοντας το γυμνό της σώμα.

-Δεν.... Ξεκίνησε ο Μιχάλης αλλά τον σταμάτησε αγκαλιάζοντάς τον και φιλώντας τον απαλά.

-Ας μην μιλήσουμε άλλο απόψε, ας μείνουμε μαζί ξεχνώντας το αύριο και ό,τι αυτό θα φέρει.