Being in a wealthy family of Hermano, Emma works in her convenience store. The thought of having a peaceful evening motivates her. It got messed up when Sebastian Klein steps inside. Will she able to run away from the storm he brings?
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
CHAPTER 13
There are times that certain situations sound surreal and impossible to happen. Going out in a movie theater at midnight, that alone happens so rare that it feels magical when occurred.
I'm experiencing one of those right now.
"The stars are so bright, they hurt my eyes." Sebastian said.
We are lying here on the side of a road. Deeply breathing as we appreciate the gorgeous view of the night sky.
After we crashed to a Narra tree, I almost lost myself when I saw Sebastian unconscious. Fortunately, he woke up after I shook his shoulders. The impact is not that strong, pero sapat na ito para sa pag-ugong ng buong kotse.
Sebastian already called someone to pick up his car pero matatagalan daw ng konti dahil parang nasa kawalan kami, kaya hinihintay na muna naming dumating. Walang kabahayan at ang sinag lamang mula sa buwan ang nagsisilbing ilaw.
May mga iilan na dumaan na sasakyan kanina at nag-offer ng tulong pero tinanggihan namin ang mga ito.
"Why? Ang ganda kaya nila." I defended. Nilingon ko siya at masinsinan niyang pinagmamasdan ang mga bittuin. I smiled.
"They remind me that I can't shine like them." Napatunganga ako sinabi dahil parang pamilyar 'yon. Ah, right.
"Hey, I just thought of that nights ago."
"Really?" Natawa siya. I still don't know what's in his laugh. Pero kapag naririnig ko 'yon ay gumagaan ang pakiramdam ko.
Minutes have passed pero parehong naging tikom ang bibig namin. Walang nagsasalita. Tanging ang bulong ng hangin at tawa ng mga bituin na nakikipaglaro sa mga ulap ang maririnig mo.
Sebastian hummed a familiar melody while he closed his eyes. I chuckled. Binuksan niya naman ang kaliwa niyang mata para makita ang reaksyon ko. Tila nagtatanong ang kanyang expresyon.
"That song was playing before we crashed." Nang tila maalala niya ay nakitawa na rin siya.
"I actually enjoying the song earlier. Panirang puno 'yan." Pailing-iling niya pang sambit. Pumasok sa isipan ko ang scenario namin kanina bago ang pagbunggo namin.
His eyes. How the music blends with the situation. And how the night turned that moment into a slow motioned scene.
Naramdaman ko ang pag-init ng pisngi ko. Salamat sa dilim at walang makakakita ng namumula kong pisngi.
"That's not my fault, right?" I asked. I traveled my sight to him. Pero nang nagsalubong ang tingin namin ay tumingin na lamang ako sa langit. Ito nalang ang titignan ko, ito lang dapat.