ကမ႓ာႀကီး အြန္လိုင္းေပၚ တက္သြားၿပီ ကမ္ဘာကြီး အွန်လိုင်းပေါ် တက်သွားပြီ

စာစဥ္ ၂ ( ၅ + ၆ )

အခန္း ၅

ထုိဧရာမၾကြက္ၾကီးက ထိုဧရာမမီးၿခစ္ဆံဘူးၾကီး၏
ေခါင္းကို မီးၿခစ္ဆံၿဖင့္ ညင္ညင္သာသာၿခစ္ေနသည္ ။
ဖြားခနဲ မီးပြားတစ္ခ်က္ပြင့္ထြက္လာၿပီး ဟုန္းခနဲ မီးထေတာက္ေလၿပီ ။ ထုိၾကြက္ၾကီးသည္ မီးၿခစ္ဆံဘူးကုိ ေၿမၾကီးေပၚ ခ်ထားလုိက္ၿပီး သူ၏ရွည္ေမာင္းသည့္ လက္ၾကီးၿဖင့္ ထိုအဓိပတိၿဖစ္ေသာ ၾကက္ဆင္ၾကီးကို ပက္လက္လွန္ပစ္လုိက္ကာ မီးေပၚတင္ၿပီး ကင္ေတာ့ေလၿပီ ။

ထုိစဥ္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူၿဖစ္သူက ေထာင့္နားကို သြားလုိက္ၿပီး လဲက်ေနသည့္စားဖိုမွဴးကုိ သြားအကဲခတ္ၾကည့္လုိက္၏ ။
သူမေလး ေခါင္းၿပန္ေမာ့လာၿပီး ေၿပာလာသည္ ။

“သူ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး၊ သတိေမ့ေနတာ”

တန္မုိနွင့္လီ၀မ္တုိ ့ လီပင္းကုိ ကူထူလုိက္ၾက၏ ။

ထုိသတိေမ့ေမ်ာေနသည့္စားဖုိမွဴးကို ထည့္မတြက္ပါက ထုိဧရာမၾကြက္ၾကီးနွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ထုိင္ေနၾကသည့္ လူေၿခာက္ေယာက္ ရွိေပသည္ ။

သုိ့ ေသာ္ အခုေရာက္ေနသည့္ ေၿမေအာက္ဂူၾကီးမွာ သိပ္အၾကီးၾကီး မဟုတ္ေနေပ ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဟုိးအေ၀းဆံုးတြင္ ရွိေနသည့္သူသည္ပင္ မီးၿခစ္သံနွင့္ ထုိသင္းၾကိဳင္ေနသည့္ၾကက္ဆင္ရနံ ့ သင္းသင္းေလးကို ရွဴရိႈက္မိမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္ ။

ထိုမ်ွသင္းပ်ံ့ေမႊးၾကိဳင္သည့္ ရနံ့မ်ိဳးကို တန္မို တစ္ခါမွ မရွဴရိႈက္ဖူးပါေခ် ။

ၾကက္ဆင္ၾကီး၏အသားကေန ဆီေတြ တဆတ္ဆတ္ ထြက္လာကာ ရွိန္ဟုန္ညီးညီးေတာက္ေနသည့္ မီးေတာက္ထဲ က်ေနေလသည္ ။ ထုိၾကက္ဆင္ၾကီး၏ သင္းပ်ံ့လွသည့္ ေမႊးရနံ ့က လူတုိင္း၏နွာသီး၀ကုိ လာကလူက်ီစယ္ၿခင္းသမႈ ၿပဳေနေလသည္ ။ ၾကက္ဆင္ၾကီးသည္လည္း ကင္ၿပီးသြားေခ်ၿပီၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုိမီးၿခစ္ကိုလည္း ထပ္သံုးစရာ မလုိေတာ့ ၿပီ ။

အဓိပတိမီးၿခစ္ၾကီးက လိႈင္ဂူၾကီးကို တဖန္ၿပန္လည္ ထြန္းလင္းေစၿပန္သည္ ။
သုိ ့နွင့္ အထဲတြင္ရွိေနၾကသည့္ လူခုနစ္ေယာက္လံုး ထုိၾကက္ဆင္ၾကီးကို ပုိၿပီး သဲသဲကြဲကြဲ ၿမင္လာၾကရ၏ ။