Chapter 1.

13 2 0
                                    

Chapter 1

Manila 2018

Nagsimulang marindi ang tenga ko nang simulan ng mga tao na bumusina ng bumusina dahil sa sobrang traffic.

"Hindi parin talaga nagbabago ang Manila, traffic padin", nilingon ko ang lalaki sa driver's seat, natural pale skin, chestnut brown hair and those almond-shaped eyes. Tristan my closest friend and business partner of all, tinitingala ng mga tao yet ginagawa ko lang driver, I laughed inside my head, didn't realized I laughed out loud.

"And why are you laughing, Danice Tanjueco", he said while smiling from ear to ear.

"Kasi naman,Constantine Tayamora, seems like yung pamamalagi natin sa New York nakaapekto na sa pagiging sanay mo sa traffic dito sa Manila", napangiti siya sa sinabi ko dahil mukhang narealize niyang totoo.

"You know, back in NY hindi naman kasi tayo madalas bumyahe since our apartment is in the same building of our office",

That's true, we stayed in New York for over a year to do some business. We just got back today, well, for good.

"Ngayon, masanay ka na ulit, hindi tayo umuwi here just to attend your cousin's wedding. We're back for good na 'di ba", sagot ko sakanya bago tumingin sa bintana.

"Yeah yeah I know", he said.

"Also, I miss the farm and all our family members there", I looked at him, tutok naman ang mga mata nya sa kalsada.

"Mga taga farm lang? I'm sure the children are also missing you. It's been over a year since huli mong nabisita mga bata sa school", I smiled because I realized how much he knows me.

"You know me very well ha", natawa sya.

"Of course, after years of being your friend. 'Di mo ko magagamitan ng psych powers mo", he teasingly said.

"Psych powers ka diyan", we both laugh.

"So, diretso na tayo sa farm sa Bulacan?" tumango nalang ako sakanya.

We arrived at the farm, just before 6pm. Heavy traffic really consumes time.

"And you're back", kakababa palang namin ng sasakyan, my friend and also the woman in charge sa farm is screaming her heart out. She's wearing bright red dress that suits her pale skin and very long straight hair. She's beautiful, pero may pagka-crazy.

"And here we go again, I missed her high pitched tone voice", bulong sakin ni Tan. Natawa naman ako sa sinabi niya.

"Jarrel", I called her name.

"My gosh, you two must have really enjoyed NY, sabi niyo for a month lang kayo hanggang sa na-extend na ng taon, mukhang wala pa kayong balak umuwi kung hindi ikakasal si cousin Terry. Paano nalang kami dito sa farm kung tuluyan na kayong hindi umuwi, siguro nga balak nyo na tumira sa NY and magtayo doon ng business also ng family, hindi niyo na yata kami talaga mahal at iiwan nyo na kami forever and eve--"

"Ja, jetlag pa kami, mukhang balak mo nanaman kami patutsadahan ng mga kwento mo", nagkatinginan kami ni Tan sabay tawa, but Jarrel pouted her lips.

"Jarrel, ano ka ba, ang lawak nanaman ng imagination mo eh", I hugged her. She hugged me back tightly.

Papasok na kami sa front door nang pigilan kami ni Jarrel, suddenly she talked loudly, well it's usual.

"Nakakatuwa na nandito na kayo sa farm ni Tan, grabe talaga Dan namiss ka namin, so papasok na tayo ha. Papasok na tayo sa main house ng farm ha", she shouts as if informing someone na papasok na nga kami ng main house.

The Way I Loved YouWhere stories live. Discover now