YALNIZ RUHLAR [TAMAMLANDI]

🔷 43🔸

Multimedia: Turgut Uyar - Sevgim Acıyor

🔷🔸🔹🔶

Kalbim fısıldamıştı kulağıma. "Gider mi insan çok seviyorken?" Bir süre boş duvara boş boş baktıktan sonra bende cevaplamıştım. "Ben ondan gidebilecek kadar çok seviyorum onu."

Sanki geçmeyecek gibiydi ama bu hayatta geçmeyen acı yoktu ki. Her şey geçiyordu. Her acı son buluyordu. Fakat bunu yediremiyordum. Aldatılmak çok üzücü bir şeydi. Kimse aldatılmayı hak etmezdi ki. Her insan değerliydi ve bir insanı aldatmak çok aşağılıkça bir davranıştı.

Sürekli neden diye sorarken buluyordum kendimi. Saatlerce ağlamış ve düşünmüştüm. En sonunda Duman'ın kolları arasında uyuyakalmıştım. Beni bir an bile yalnız bırakmamıştı. Konuşmuştuk. Anlatmıştım hissettiğim acıyı. Dertleşmiştik. Aslında ben hep dert anlatan taraftım.

Savaş'ın aramaları ve mesajları artık fazlaca sıkıntı vermeye başladığında Duman telefonumu sessize almıştı. Tabi Savaş hiç durur mu? En sonunda kapıya dayanmıştı. Duman onun içeri girmesine engel olmuştu. Küfürler bağırışlar havada uçuşmuştu.

Öğlen olduğunda uyanmıştım anca. Gözlerim şişmişti. O kadar ağlamama rağmen sanki içimde tonlarca daha gözyaşı vardı. Yemek yemek istemiyordum. Gülmek istemiyordum. Aklıma aniden ve sürekli onunla olan bir anı geliyordu ve ben gözyaşlarıma hakim olamıyordum. Ağlamak rahatlatıyordu ve ben bu acının son bulmasını istiyordum. Acı son bulsun ve ben her sabah yaptığım gibi kahvaltımı edip işime gideyim istiyordum.

Duman dakikalarca yemek için beni ikna etmeye çalışmıştı. En sonunda bir sandviç yemeyi başarmıştım. Saatlerdir yanımda olan Duman'da perişan bir hale gelmişti. Bence evine gitmeliydi. Onunda hayatı vardı ve hep benim ağlamamı duymak zorunda değildi. Belki de ben biraz tek başıma düşünüp kendimi toparlamalıydım.

Ona seslendiğimde bana bakmıştı. Kahvesini masaya bırakmıştı, sonuna geldiği sigarasını ise küllüğe bastırıp söndürmüştü. Mutfaktaydık. Oturuyorduk.

"Evine gitmelisin Duman. Sende benim yüzümden perişan oldun."

Kaşları çatılırken sinirlendiğini görmemek aptallıktı. "Hiçbir yere gitmiyorum ben."

Ofladım. "Ben biraz tek kalıp düşünmeliyim."

"Gir odana tek başına düşün. Seni engellemiyorum ki. Ben burada otururum. Sende tek başına düşünüp gelirsin yanıma."

Dişlerimi sıktım. "Seni bıktırmak istemiyorum kendimden. Sürekli benim ağlayıp zırlamamı çekmek zorunda değilsin."

Bunu söylediğim an ayağa fırlamıştı ve öfkeyle bağırmıştı. "Sen benim kardeşimsin ve tek bırakmıyorum. Ben senden sıkılmam."

Gözyaşlarım yine yanaklarımdan süzülmeye başlarken gelip ellerimi tutmuştu. Gözleri şefkatla bakarken ona kocaman sarılmıştım.

"Canım yanıyor kardeşim. Kalbim çok acıyor." Ben yine onun boynuna gömülüp ağlamaya başlarken beni kucağına alıp kolları arasında koltuğa götürmüştü.