SES (RAFLARDA)

Bölüm 11

Sinirle bağırmaya başladım elime ne geçerse Kaan'a doğru fırlatıyordum. Kaan hiç bir şey yapmadığını işte olduğu için geç geldiğini söylüyordu. Sanki başka bir yerde olsa bana söylermiş gibi.

Şunu biliyordum ne olursa olsun hiç bir şey gizli kalmazdı. Beş ya da on yıl belki elli yıl sonra fark etmez mutlaka gerçek ortaya çıkardı. Evde kıyametler kopuyordu. Kaan'a etmediğim beddua ve hakaret kalmamıştı. Sinirden gözüm dönmüştü. Kendime gelemiyordum. Ben aldatıldığım için bütün bir düzenimi bozup İstanbul'a gelmiştim. Kaçtığım şeyler peşimi bırakmıyor adeta bir gölge gibi beni takip ediyordu.

"Füsun, kendine gel hayatım. Yemin ederim işteydim. Sakinleşir misin lütfen?" diyordu. Bir süre öfke nöbetim devam etti.

Sinir krizim geçtiğindeyse salonda yere oturdum. Bağırmaktan sesim kısılmıştı Kaan'sa öfkeli gözlerle bana bakıyordu. Yalvarmaları geçmiş yerine haklı çıkma çabaları gelmişti.

"Bana böyle bir şeyi nasıl yakıştırırsın Füsun?" diye sordu.

"Daha önce kendine bunu yakıştıran sen değil miydin?"

Bir kere aldatan gerçekten hep aldatır mıydı? Sinirle yerinden kalkıp yatak odasına gitti ve kapıyı kapattı. Belki bu kadar bağırış çağrış boşunaydı ama en azından hafiflemiştim. Zamanında ona gösteremediğim tepkiler şu an gerçekleşiyordu ama içim soğumuyordu. Kaldıramıyordum bu yaşananları. Bunu bana nasıl yapabilmişti? Onun için çok iyi bir eş olabilmek için her şeyi yapıyordum. Çok fazla fedakarlıkta bulundum. Kaybolduğum bir şehre yerleştim. Yaşananları unutmaya çalışıyordum ama olmuyordu. Birlikte her dışarıya çıktığımızda nereye bakıyor diye sürekli onu gözetlerken buluyordum kendimi. Bazen kötü yakalanmaları oluyor ve zeytinyağı gibi üste çıkmaya çalışıyordu.

"Hayatım şuna baksana ya göbeği dışarıda üşümüyor da bu havada " diyordu. Bende inanmış gibi yapıp beni küçük düşürmesine izin veriyordum. Bu şekilde yaşamaya devam edemezdim. Kesin kararlıydım boşanacaktım.