Written

My Written Escape

I will appreciate if you will read this.

Author's Note: Hi there! Thank you so much for reaching this far. I never really expected na may magbabasa nito kaya thank you talaga. To be honest hindi ko talaga alam kung itutuloy ko pa ito. Along the way kasi parang hindi ko na alam kung ano ang idudugtong ko sa story but because of you guys nagkaroon ulit ako ng liwanag na tapusin ito. This story might not be what you have expected. It may turned out not so good and I really apologise kung hindi nito nareach ang expectation mo sa beginning ng story. Please bear with me kasi ito yung first ever story ko which means hindi pa ako praktisado kumbaga. Haha so again I'm so sorry, by tbe way hindi ko na papahabain ito kasi baka magdrama lang ako dito. I just wanted to tell you that always treat people the way you want people to treat you. In this pandemic importante ang pagkakaintindihan. Ingat ka palagi and don't forget to pray always. Kaya natin ito. Fighting everyone! Note: basahin with feeling char hahaha. Sorry for typo error. Kindly comment na rin for honest review para maimprove ko pagsusulat ko. Thak you last na talaga ito.

Minsan naisip mo na ba?
Paano kung yung pinapaniwalaan mo
Ay mga bagay na hindi pala totoo
Ano ba ang dapat kong gawin para matanggap lang ito
-Nikka-

Dalawang araw na ang lumipas at nasa pangatlong araw ko na ngayon na nakakulong dito sa loob ng sarili kong kwarto. Can you see the irony? Before when I was free to go outside ayaw na ayaw ko. Because the sun burnt my skin, kasi maingay o di naman kaya pagod ako. Dati pag pinapapili ako I would always chose staying inside my room all day than go outside. My room is my comfort zone dati pero bakit parang iba ang dating nito ngayon? Siguro nga totoo talaga ang sabi nila na kapag nawala na sayo ang isang bagay, na kahit sobrang simple lang nito sayo dati? Doon mo lang makikita ang importansiya nito sayo. I was silently crying sa mga naisip ko. I never thought my life would turn out to be like this. Ni hindi ko maisip na mangyayari ito sa akin..being capitivated by my own brother and almost got killed because of him was just to much to handle.

And being just inside this room feels like forever. Iyak pa rin ako ng iyak ng mahimigan kong may tunog ng sasakyan sa labas ng aming bahay. I rush to the window para tingnan kung sino. Its past 10 Am in the morning and for the past two days na nandito ako ay isang beses lang lumabas ang kapatid ko para bumili ng makakain namin,I think. Sa loob din ng dalawang araw na iyon ay walang kahit isang bisita man ang napadpad dito sa bahay.

Kaya naman nakaramdam ako ng pag-asa matapos marinig ang paghinto ng sasakyan. I was about to open my mouth para sumigaw pero pinigilan ko. Agad dumako ang kamay ko sa aking bibig at humikbing muli. I felt like I've lost all tbe blood I have inside my body. That red land cruiser was own by the person I left one year ago and the person who genuinely still accept me three days ago.

Nakita ko ang pagbaba niya ng sasakyan. Looking cool with his white plain chanel t-shirt, brown khaki short match with his white nikee shoes. Ngayon ko ata kayang aminin sa sarili kong He really look stunning sa kahit simple lang na damit. Isang patak ng luha ang muling kumawala sa aking mata habang tinitignan ko siya. Agad akong napabalik sa aking higaan matapos niyang iangat ang tingin sa aking kwarto. No, he shouldn't see me. Pag nakita niya ako ay baka tutuhanin nga ni Kuya ang sinabi niya kahapon. I can't lose him kike what happened to Luke.

I almost shouted ng biglang humapdi ang sugat ko sa paa. Damn I just landed in my bed so fast na hindi ko napansing masasagi pala yung sugat ko.

I slowly get up again ng medyo hindi na siya humapdi. Maingat akong nagtungo ulit sa aking bintana ang saka nagtago sa gilid which is enough for me to see what's going on outside.

Bakit pa ba siya pumunta rito? I can see kuya walking towards him smiling na para bang inaasahan niya ng dumating ito. I can sense fear in me sa situwasyong ito. Before he opened the gate ay bumaling muna siya sa kinaroroonan ko and slowly smile a bit.