NIEOCZEKIWANY WARUNEK

31. Uspokajające słowa.

Nie mogę uwierzyć, że to już ten dzień. Dziś mam wyjść za mężczyznę którego... No właśnie, czy go kocham? Odpowiedź na to pytanie brzmi nie, nie kocham go. Miłość to w tym przypadku duże słowo. Mieliśmy nadal zbyt mało czasu aby móc powiedzieć sobie prosto w oczy szczere kocham cię. Jednak nie mam zamiaru ukrywać, że jestem nim zauroczona. Polubiłam go jako przyjaciela i jako pewnego rodzaju... chłopaka. Oliwier bardzo mnie pociąga pod względem fizycznym. Kiedy zgrywa nieustępliwego biznesmena znającego się na tym co robi jest cholernie seksowny, ale mnie o wiele bardziej ujmuje Oliwier którego mam farta oglądać każdego dnia w mieszkaniu. Mam na myśli tego szatyna, który jest opiekuńczy i dobry względem swojej rodziny, przyjaciół i wobec mnie. W towarzystwie tego faceta bierne spędzanie czasu jak leżenie na kanapie i oglądanie filmów, które wcześniej nie było moją ulubioną formą rozrywki, kompletnie przestało mi przeszkadzać. Nawet wtedy zielonooki nie pozwala mi się nudzić. Czasem te wieczory obracają się w rozmowy o wszystkim i o niczym, a czasem skupiamy się na filmie. Czuję się bezpiecznie w ramionach Zawadzkiego i nawet zwykłe zasypianie obok siebie na sofie sprawia, że czuję jakbym była w odpowiednim miejscu, czasie i przy odpowiedniej osobie, a to mi wystarczy, by powiedzieć dziś całkowicie szczerze sakramentalne tak.

Leżałam własnie na łóżku wpatrując się w twarz Oliwiera gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Nie spodziewałam nikogo o dziesiątej rano. Wstałam najciszej jak umiałam, aby nie obudzić narzeczonego i ruszyłam do drzwi po ubraniu na piżamę szlafroka. Nie wiem kogo zastanę za drzwiami i wolę nie ryzykować, że ktoś zobaczy mnie w koszuli nocnej. 

-Hej dziewczyno, dobrze, że jesteś już na nogach. Zabieraj co musisz, ubieraj się i jedziemy do mnie. Nie mamy dużo czasu. 

-Cześć Gabi, ciebie też miło widzieć. U mnie w porządku, a u ciebie? Dobrze? To wspaniale!-zaczęłam mruczeć pod nosem. 

-Przestań prowadzić konwersację sama ze sobą, pakuj manatki i wio!-oznajmiło pospieszając mnie.

-Nie krzycz, bo obudzisz Oliwiera.-upomniałam ją. 

-Za późno. Co moja roztrzepana siostra robi o dziesiątej rano w naszym mieszkaniu i dlaczego drze tak japę?-miałam ochotę się roześmiać na widok zaspanego szatyna wchodzącego do pomieszczenia. 

-Przyjechałam do Kornelię.-odpowiedziała patrząc na nas jak na idiotów. 

-Nie ma szans. Ostatnim razem jak mi ją porwałaś to nie zobaczyłem jej na oczy przez tydzień.-objął mnie szybko w talii zaznaczając, że nie wypuści mnie z nią z domu. 

-Macie dzisiaj ślub. Panna młoda musi się przygotować, z resztą tobie też by się przydało. 

-Po co to wszystko. Jak dla mnie może stać tam w piżamie i tak jest piękna.-oznajmił przytulając mnie mocniej do swojej klatki piersiowej.

-Mam ochotę zwrócić śniadanie jak na was tak patrzę. Słuchanie jak sobie słodzicie to już przesada.-moja przyjaciółka udawała zniesmaczoną.

-Nie udawaj, że nie cieszysz się, że będziesz miała taką bratową.-wytknęłam do niej język. 

-Generalnie ten obrazek nie jest taki zły.-wykonała teatralny ruch ręką starając się ukryć cisnący się na jej usta uśmiech-A trafiła mi się najlepsza szwagierka pod słońcem.-przewróciła oczami. 

-Wiedziałam, że mnie kochasz.-rzuciłam do niej na co obie wybuchłyśmy śmiechem.

-Dobra nie mam zamiaru tłumaczyć się potem dziewczynom dlaczego jesteśmy spóźnione. Idź zbierać najpotrzebniejsze rzeczy, reszta jest już przecież u mnie.-przypomniała.

-Niech ci będzie.-jęknęłam poddając się. 

Po ubraniu się w wygodne ciuchy i zrobieniu tego o czym truła mi już od niemal godziny dziewczyna byłam gotowa do opuszczenia mieszkania.