"အဲ့တာက..."
"ကိုကို ကလေးထုတ်ပေးရမလားဟင်အထဲကအကောင်ကို"
"ဟန် မလုပ်နဲ့ကလေး အဲ့တာကအကောင်မဟုတ်ဘူးကလေးအဲ့တာကလေ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ချင်ရင်သူ့ဘာသာသူပေါ်လာတာကလေးရဲ့"
"ကလေးလဲအဲ့လိုပေါ်ချင်တယ် ကိုကိုနဲ့လေ့ကျင့်ခန်းတူတူလုပ်လို့ရဘူးလားဟင်"
"ဟန် ကလေး"
Luke ပြောလို့တောင်မဆုံးသေးဘူး Fu လေးရဲ့လက်က Luke ရဲ့အထိမခံနိုင်တဲ့နေရာလေးကိုရောက်သွားရော
"ကိုကို လေ့ကျင့်ခန်းတော်တော်လုပ်ချင်နေတဲ့ပုံပဲ"
"ကိုကို ကလေးကိုမထိနဲ့လို့ပြောတယ်နော် ကလေးက နားမထောင်ဘူး အခုတော့ ကိုကိုလဲမထိန်းနိုင်တော့ဘူး"
"ဘာကိုမထိန်းနိုင်တာလဲဟင် ကိိုကို"
Luke သူ့ရဲ့ကလေးကိုချီလိုက်တော့ ကလေးရဲ့လက်ကလေးကအလိုက်သင့် Luke ရဲ့ပုခုံးကိုဖက်လာတယ်
"စံအိမ်ထဲမှာရှိတဲ့သူအကုန်လုံး အလုပ်သမားအဆောင်ဘက်သွားကြတော့ လိုမှခေါ်လိုက်မယ်"
"ဟုတ် Boss"
Luke Fu ကိုသူ့အခန်းထဲကိုခေါ်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်ဖြေးဖြေးလေးတင်လိုက်တယ်
ဘာမှမသိတဲ့ကလေးကတော့ကိုကိုဘာလုပ်မို့လဲဆိုတဲ့အကြည့်လေးနဲ့
( ငါဆက်လုပ်ရင်ကောင်းမလား ဒါမဲ့ကလေးကငယ်သေးတယ် ဒါမဲ့တကယ်ငယ်တာမှမဟုတ်တာ ခဏ ကလေးလိုဖြစ်နေတာလေ ငါသက်ငယ်မဒိန်း ဖြစ်သွားမလား ဒါမဲ့ကလေးက 19 နှစ်ပြည့်ပြီလေ )
Luke တစ်ယောက် Fu ရဲ့အပေါ်မှာနေရာယူထားပြီး အတွေးတွေနဲ့ ပြည့်နက်နေတယ် အဲ့တာကိုမြင်တဲ့ကလေးက
"ပျွတ်...ကိုကိုဘာတွေစဥ်းစားနေတာလဲဟင်စိတ်ရှုတ်စရာရှိလို့လားဟင်"
ရုတ်တရက်ပါးကိုနမ်းလာတဲ့ကလေးရဲ့နှုတ်လမ်းလေးကအရမ်းကိုနူးညံ့လွန်းတယ် Luke ဒီထက်ပိုလိုချင်မိတယ်
နဂိုထဲကမခံနိုင်တော့ပါဘူးဆိုမှဒီကလေးက ပါးကိုလာနမ်းတော့
"ကလေးးကိုကို့ ကိုခွင့်လွှတ်ပါနော်"
Luke သူ့ကလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းများကိုဖြည်းဖြည်းလေးစနမ်းလာတယ် နောက်တော့ကလေးကလဲအလိုက်အသင့်လေးလိုက်နမ်းလာတယ် ကလေးက သိပ်ပြီးမနမ်းတက်ပေမဲ့ Luke ရဲ့ စိတ်ထဲမှာတော့ပန်းပွင့်ထဲကဝတ်ရည်လေးတွေစုတ်ယူနေရသလို ချိုမျှိန်လွန်းလှတယ်
