More Beautiful Than Beautiful || 윤민 [Completed]

Fifteen❇❇❇ U+Z

"ကိုကိုေရ....ထေတာ့ေလ မိုးစင္စင္လင္းေနၿပီဗ်.... အိပ္ပုတ္ႀကီးလိုက္တာလြန္ေရာ"

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြတိုင္း မိုးလင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕ကေလးေလး ေရာက္လာတတ္သည္။ အျမဲတမ္းကြၽန္ေတာ့ကို သူ႔ရဲ႕ခ်စ္စဖြယ္အသံေလးနဲ႔ ႏိႈးတတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ပဲေစာေစာႏိုးေနပါေစ မထပဲ ကေလးေလးလာႏိႈးမွ ထတာအက်င့္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။

"ေဟာဗ်ာ....ႏိႈးတာကိုမထပဲ ျပံဳးစိစိလုပ္ေနျပန္ၿပီ....ထပါေတာ့ဆို"

ျခံဳထားတဲ့ေစာင္ကိုအတင္းဆြဲၿပီးႏိႈးေနတဲ့ ပုလံုးလံုးေလးကို အိပ္ရာေပၚကိုဆြဲခ်ၿပီး တင္းေနေအာင္ဖက္ထားလိုက္တယ္။

"ကိုကို.....လႊတ္ဗ်ာ အသက္႐ွဴၾကပ္တယ္"

"မလႊတ္ခ်င္ပါဘူး...... ဒီေလာက္ဖက္လို႔ေကာင္းတဲ့ ဖက္လံုးေလးကိုလႊတ္စရာလား...."

"ဘာ...ဖက္လံုးေလးလဲ လူဗ်... လူ.... လူ"

ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးလံုးလံုးေလးကို ေထာ္ၿပီးေျပာေနတာေၾကာင့္ အသဲယားစြာနဲ႔ ထိုႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဆြဲငံုလိုက္မိတယ္။ အင့္ ဆိုတဲ့အသံေလးနဲ႔အတူ သူကိုယ္တိုင္ အနမ္းေတြၾကားထဲစီးေမ်ာလိုက္ပါေနတဲ့ ကေလးေလးရဲ႕ကိုယ္လံုးေလးကို ပိုၿပီး တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားလိုက္တယ္။ႏူးညံ့ေနတဲ့စိတ္ေတြ အ႐ိုင္းမဆန္လာခင္မွာပဲ ႏူးညံ့အိေထြးလွတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုေပးေနတဲ့ အနမ္းေတြကိုရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး ႏွဖူးေလးကို အနမ္းဖြဖြေခြၽလိုက္တယ္။

"ကိုကို...အက်င့္ပုတ္"

"ကို႔ခ်စ္သူကို နမ္းတာ....အက်င့္ပုတ္တယ္လို႔ေခၚသလား"

"ေခၚတယ္ ေခၚတယ္ သြားလဲမတိုက္ရေသးပဲနဲ႔......
သူမ်ားကိုနမ္းတယ္....အာပုတ္ေစာ္နံတယ္"

သူဖက္ထားတာကိုတြန္းဖယ္ၿပီး ဖင္လံုးလံုးေလးကိုခါရမ္းကာ ထြက္သြားတဲ့ကေလးေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူေအာ္ရယ္မိလိုက္သည္။အိပ္ရာမွထကာ မ်က္ႏွာသစ္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ ကေလးေလးက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာတလႈပ္လႈပ္နဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနေလရဲ႕။