Gözümden akan birkaç damla yaşı da başparmağıyla sildi. "Yemin ederim, yaralarını teker teker yeni bir yara açmadan sararım Hazal. Bıkmadan, usanmadan sararım." dedi gözleri dolu doluyken. "Senden hiçbir karşılık beklemem. Bana sadece yaralarını sar...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Tam karşımda durduğunda ayağa kalktım. Etrafına bakarak konuşmaya başladı "Kaçmak için güzel bir yer."
Onun ne dediğiyle ilgilenmedim. Gözüm silahla vurduğm noktaya takıldı. Gözlerimle omzunu işaret ederek "Çabuk iyileşmiş." dedim. Umursamazdım. Dudağının kenarının kıvrıldığını gördüm.
"Her neyse." dedim boş verircesine ve devam ettim. "Ben de seninle konuşmak istiyordum." Bu söylediğimle gözlerindeki merakı yakalamıştım ve tabii hayretle yukarı kalkan kaşlarını da.
Bir şey demesini beklemeden eve doğru yürümeye başladım. Ahmet amcam bahçeye çıkmıştı ve muhtemelen iki saat sonra dönerdi. Hem evde konuşmamız daha iyi olurdu. Olası bir bağırma sonucunda atlar ürkmemiş olurdu. Ki biz ne zaman konuşsak bir şekilde bağırıyorduk.
Fatih de benimle birlikte eve girdi. Geldiğinden beri konuşmuyordu ve bu hiç de hayra alamet bir durum gibi gözükmüyordu. Ben kanepenin en ucuna oturunca o da yanıma oturdu. Başka kanepe olmadığı için ikimiz de aynı kanepede oturmak zorundaydık. Tam yanıma oturmuştu ve rahatsız olmuştum.
"Öte kay biraz!" Benim sertçe söylediklerime karşın umursamaz bir şekilde "İyi böyle." demekle yetinmişti.
Öfkeli bir bakış attım. "Rahatsız oluyorum, öte gitsene biraz!" En sonunda benden uzaklaşıp kanepenin ortasında oturdu. Rahat bir nefes almıştım. Ellerimi dizlerimin üstünde birleştirdim ve ona bakmadan konuşmaya başladım.
"Konuşmam bitene kadar sessizce dinleyeceksin beni. Sonrasında eğer istersen sen de konuşursun. Tamam mı?" Dedim onaylaması için ona bakarken. Gözlerimiz buluştuğunda "Tamam" diyerek onayladı beni. Gözlerimi ondan çekerken çoktan başlamıştım konuşmaya.
"Seni de anlamaya çalışıyorum. Sen kardeşin için istiyorsun bu evliliği. Ama benim evlenmek için bir nedenim yok. Berat benim kardeşim değil. Kardeşim olmamasını geçtim ben değer bile vermiyorum ona. Üstelik benim evleneceğim kişi babamın katilinin oğlu. Tamam, babanın günahını sana yükleyemem ama ben seninle evlenince babanı görmek durumunda kalacağım. Istemesem de yüz yüze bakacağız. Ben bunu kaldırabilir miyim, bilmiyorum." dediğimde derin bir nefes aldım. Bütün bunlar kolayca ağzımdan çıkmış olabilirdi ama ruhumda bıraktığı iz büyüktü.
En azından beni anlamasını bekliyordum. Gözlerimi ona çevirdiğimde gözleri gözlerimi bulmuştu. Her zamanki gibi. "Fatih, ben evlenmek istemiyorum. Ben artık başkalarının günahlarının cezasını çekmek istemiyorum. Ben mutlu olmak istiyorum. Ben seninle evlenince mutlu olamam. Ben hem sana hem kendime eziyet çektiremem. Ben, evlensek bile senin karınmış gibi davranamam. Ben seni sevemem." Dedim rahat bir nefes vererek.
"Ben... ben annem gibi bir kadın olmak istemiyorum Fatih." Dedim ona doğru dönerken.
