Droomdier

Hoofdstuk 2

Als ik bij de bushalte aankom is het nog altijd donker buiten. Gelukkig branden de straatlantaarns nog. Op weg naar school kom ik nog langs een andere bushalte, namelijk die in de andere richting. Bus 315 nadert de bushalte... Joliens bus... Daar heb je haar al, je kan er moeilijk naast kijken, met haar giga blauwe boekentas. Ze zegt "Hoi" en loopt met me mee. Onderweg zeggen we niet veel tegen elkaar, Jolien is namelijk druk aan het SMS-en met haar mama.We lopen de Parijsstraat door en lopen door de brandgang. Vroeger kon je nog gewoon via de ingang binnen, in de Janseniusstraat, maar daar zijn ze aan het werken aan de straat. Nu moeten we dus door de brandgang lopen en langs het "tijdelijk onthaal", een container met een leerkracht erin. Ze vonden het vast geen mooie container, want ze hebben hem versierd met bloemetjes. Eigenlijk is het het woord versieren niet waard, want geloof me, het lijkt nog steeds nergens op!

De speelplaats is nog vrij leeg, alleen Astrid en Lise zijn al op school.

Voor de rest zijn er nog acht kinderen van andere klassen, waaronder een paar eerstejaartjes. Het is nog een beetje schemerig nu, maar de zon komt toch stilletjes aan op. Ondertussen komen Sara en Masha ook al aan op school.

Ik ga naast Astrid op de trap zitten van lokaal 004. Daar kregen we vorig jaar les, toen we nog in 1C zaten. Het is een gezellig klein klasje met achteraan een grote kast, waar je je boeken in kan leggen. Over die klas vertelt men elk jaar weer hetzelfde verhaal; Er zou een aantal jaar geleden iemand zelfmoord gepleegd hebben in dat lokaal, ene Christina. Haar geest zou daar zijn blijven rondhangen en sindsdien zouden er allemaal vreemde dingen zijn gebeurt.

Oké, ik geef toe dat er vorig jaar ook écht vreemde dingen gebeurt zijn, maar ik geloof niet dat er echt iemand zelfmoord heeft gepleegd in 1C. Er is trouwens maar één enkel keertje iets vreemd gebeurt. Het klinkt misschien stom als je het hoort, maar we waren wel héél bang! De ramen en de deur gingen tegelijk open, we hoorden een spookachtige bries en er viel karton van de kast. Nu ik het achteraf bekijk bedenk ik me dat het allemaal door de wind geweest kon zijn, maar het is leuk als je in een geest ofzoiets kan geloven.