SAHTE DOKUZ

30.Bölüm-Son

******

Arkadaşlar kolektif temenniler hakkında ne konuşmuştuk? Aynı anda tüm Beşiktaşlılar ortak bir şey dilerse olmaz işte, KİTAPTA YAZIYOR BU KİTAPTA. Uzun zamandır gördüğümüz en iyi yerli santrafor performansına nazar değdirdik topluca, adam maça çıkamadı. Ben şimdi tesislere doğru yola çıktım; kurşun döktüreceğiz Barış'a...

Bir hafta...

Bir haftayı daha geride bırakmıştık ve Barış kaçırdığı antrenmanlar yüzünden forma şansı bulamamıştı.

Ali Rıza Hoca anlayışlı bir adamdı, bazen de umursamaz. Ama söz konusu teknik direktörlüğü ve o forma olunca kesinlikle disiplinli ve hakkaniyetliydi.

Bu, Fenerbahçe maçında Bora'dan sonra gol silahımızın Abdouley Diaby olmaması için bir salavat zinciridir. İki salavat arasında Barış Akdora demeyi unutmayanız.

Barış belki vazgeçilmezleri değildi, ama geldiğimiz noktada eksikliğini dibine kadar hissediyordu herkes.

Dudağımın kenarında yarım bir gülümseme asılıydı.

Parmağım ekranın üzerinde hareket ederken biraz daha aşağı kaydım.

Bugün trafikte tüm yayalar ve arabalara yol verdim, yaşlılara yardım ettim, sadaka falan verdim. Allah'ım artık Barış'ın febe maçında 11'e dönmesini hak ettim bence. Aksi bir durumda bugün kazandığım sevap puanlarını maçta Diaby'e söverken harcayacağım.

Böyle pazarlık mı olur be kardeşim? Vallahi üzülürsün, yapma.

Başımı kısa bir an ekrandan kaldırıp etrafıma bakındım.

Gelen giden yoktu.

Kral istatistik tuttum (ağız alışkanlığı kusuruma bakma abla), senin tribünde izlediğin maçlarda galibiyet oranımız hayli yüksek #OptaKenan. O yüzden bu etiketi şöyle bırakıyorum #ComeToVodafonePark @sahtedokuz.

Gülümsemem genişlediğinde başımı hafifçe iki yana sallayıp o aptal ifademi dağıtmaya çalıştım.

Tabi ki orada olacaktım.

Son maçım olacaktı.

Barış'ın menajeri olarak o koltukta oturacağım son maç.

Bir vedayı hak ediyorduk sanki?

Esen sert rüzgâr saçlarımı savurduğunda montuma biraz daha sokulup hafifçe omuzlarımı kaldırdım.

Parlak bir yaz günü başlayan maceramız kışın ortasında bitiyordu işte.

En başta gelmesini iple çektiğim o gün şu an sanki içime iğneler batırıyordu.

İş ilişkimizin son bulması aramızda neyi değiştirirdi bilmiyordum.

Ama birbirimizin hayatından öylece çıkıp gidebileceğimiz noktayı çoktan geride bırakmıştık, bunu biliyordum.

Bir haftadır yaptığımız kısa telefon görüşmeleri haricinde pek görüşmemiştik.

Yalnızca geçen gece ben okulda çalışırken çikolata parçacıklı muffin getirmiş, kapıdan bırakıp geçmişti.

Onu gördüğüm kısacık anlar bana iyi geliyordu.

Ben tüm dikkatimi okula, o da işine vermişti.

Kafasındakileri bir şekilde halledecekti, artık buna emindim.

Sadece...

Hayatımda dokunduğu her şeye bu kadar aşina olmuşken bir anda aramıza giren mesafeye yabancıydım.