Vedalar ve kavuşmalar birbiri ardına sıralanıyor. Peşlerine çekiştirdikleri o valiz sesleri, beyaz gömlekli muavinlerin gürültüye karışan anonsları, art arta tekrar edilen şehir isimleri… Sanki biri eksilse tüm oyun bozulacakmış ve de sanki içlerinden birinin yokluğu tüm bu seslerin arasında arada kaynayacakmış gibi.
Valizlerin üzerine düşen yorgun ve uykusuz başlar, otobüsü mü kaçırmışlar, kaç otobüsünü bekliyorlar bilmiyorum. Nereye neden gidiyorlar habersizim. Kaçıyor bazı otobüsler, ve insan bazı otobüsleri bir türlü kaçıramıyor.
İnsanlar akıyor sağımdan, solumdan, önümden. Arkamda bir taş duvar. Bir ben akamıyorum, bu terminal beni hapsetmiyor da, bir türlü meçhul yolumdan da edemiyor. Eriyoruz. Eriyip duvarlarına karışıyoruz bu taştan binanın, vedalarımızla ve vedasızlıklarımızla… Anın içindeki bizi, dünden kalan yarına varamayan bizi, avuçlarımızdan kaydırdıklarımızla ve de atamadıklarımızla eritiyor. Hep aynı kalan bu koku, anın içindeki eriyişlerden geliyor. Bak nasılda gitgellerle var oluyor şu taş bina.
