You are Good Enough.

URGE- Your Hug

My beautiful dream was break by a phonecall coming from my cellphone, I look at the clock beside me, 5:36p.m. mahaba din pala ang naitulog ko. I got home kasi from school so early, so I decided to take some nap.

Tinignan ko kung sino yung tumatawag. It's Mommy..

[ son, where are you? ] bungad sa akin ni Mommy, bat ganun, yung boses niya parang galing sa iyak.

Mula sa pagkakahiga eh umupo na ako. "Home. why Mommy? did you cry?" tanong ko sa kanya.

[ son I need you now, please puntahan mo ako dito sa hospital ni Tito mo.] wait, tama ba yung rinig ko? si Mommy nasa hospital? para akong nabuhusan ng tubig na negative 7 ang lamig.

"why?" yung lang ang salitang.lumabas sa bibig ko.

[ your Dad, we rushed him to the hospital, heart attack, nag heart attack sya sa site kanina ] tuloy tuloy na sabi ni Mommy, na ngayon ay humihikbi sa kabilang linya.

"stay calm Mommy" sabi ko, pero kahit ako ay natataranta na rin.

Agad akong tumayo at hinanap ang susi ng kotse ko, pag kakita ko ay agad akong lumabas ng bahay at nagtungo sa kotse ko. Di ko na nagawang magpalit ng damit, I'm wearing a lose longsleeves shirt and a jersey short.

"I'll be there in a half hour" sabi ko kay Mommy at agad kong binaba yung phone ko. Medyo malayo yung hospital ni Tito, kaya kailangan kong magmadali.

***

I found Mommy sitting on chair outside the Operating Room, she looks like she loss her business again, well, love niya si Daddy so much, kaya pag may nagyaring masama kay Daddy, more than business ang mawawala sa amin.

I rush in run to hug Mommy.

"Mommy how's Dad?" tanong ko.

"I don't know son, di pa lumalabas yung mga Doctors" sabi ni Mommy.

Naramdamam ko na may mga tubig na tumutulo sa mga mata ko.

"hush baby, don't cry. Your Dad will get mad, if he sees you crying" sabi ni Mommy, habang pinupunasan yung luha ko.

"I'm just afraid, hindi pa ako ready kung mawawala si Daddy..parang di ko kakayanin.." sabi ko, habang umiiyak, niyakap ako ni Mommy.

"even me son, so we must trust in the Lord that everything will be okey." sabi ni Mommy, I hug her also, she called kanina kasi kailangan niya ako, but then, here I am, crying like a child whose afraid to lose his Father.

Mommy let me sit on one of the chair outside Operating Room, ngayon ko kailangan si Skype. But will she come for me? ngayon na takot na takot ako? pero nasan ba siya ngayon? di ko alam. But I know to myself that I need her, I need her besides me, I need her to comfort me. I need her to hug me.

Tinignan ko yung cellphone ko, alam kong wala akong number niya, but I need her.

I dialled someone's number on my phone. Sana sagutin niya.. pagkalipas ng ilang ring, sinagot na niya yung tawag ko.

"Are you with Skype?" tanong ko sa taong sumagot sa kabilang linya. Pero hindi siya sumasagot.

"Are you with her?" tanong ko ulit, Im so desperate to see her. Naiisip ko na baka kasama niya si Skype ngayon, diba sabi nila silence means yes,so baka magkasama sila. Parang may mga karayom na tumutusok sa puso ko, kakaantay sa sagot niya,parang hindi handa ang puso ko na marinig ang 'oo' na sagot niya, magkasama ba sila ngayon? habang ako ay miserable dito,pero pride has no place now, I want her and I need her besides me.

"Xander, please... if she's with you, tell her that I need her, pakisabi sa kanya na nandito ako sa hospital nila Tito Enrique, please tell her to come. Baka kapag hindi ko sya nakita ngayon, baka di ko kayanin. Please Xander..Please... kahit ngayon lang... kahit ngayon lang.... ibigay mo muna sa akin si Skype. Xander I'm begging you.. please, I need her." tuloy tuloy na sabi ko while sobbing so hard. Alam ko parang bakla ako ngayon pero sobrang natatakot lang ako.

Kakausapin ko pa sana si Xander, pero busy tone lang ang narinig ko, binaba na niya yung phone niya. Please Skype, please come for me.

***

Para akong baliw na palakad lakad dito sa labas ng OR, habang inaantay ang paglabas ng mga doctors.

"Thunder, maupo ka muna.." sabi ni Mommy sa akin.

"Bat ganon Mommy, bat ang tagal lumabas ng mga Doctors!" pasigaw na sabi ko. Kinakabahan at naiinis na ako.

"anak calm down..walang magagawa kung sisigaw ka, please let's just pray that everything will be okey" sabi ni Mommy. Di ko alam pero bigla na lang akong napaupo sa sahig, nanlalambot na ang mga tuhod ko. Naiiyak na ako dahil sa kaba.

Nanatili akong nakaupo sa sahig habang nakasandal sa pader at nakayuko. Ayoko ng ganitong pakiramdam, yung parang wala kang magagawa sa situation kundi ang mag antay.

"Skype,anak" narinig kong sabi ni Mommy, agad akong napataas ng ulo.

Oo nga, nandito sa Skype, nandito siya at nakatayo sa harapan ko, pero bakit ganon yung mga mata niya, parang umiyak siya.

Pero wala na akong pakialam, agad akong tumayo at sinunggaban siya ng yakap. Parang nagulat pa siya sa ginawa ko, naramdaman ko kasi na parang naging stiff siya, pero wala akong pakialam.

Nilagay ko ang ulo ko sa balikat niya at doon ako umiyak ng umiyak na parang bata. Nanatiling lang nakatayo si Skype, pero maya maya, naramdaman ko ang mga kamay niya sa likod ko, she hug me back. She's hugging me back, and I can say that her hug brings comfort to me, here hug brings me security, her hug is my safe haven.

I hug her tighter, I want to feel her, pero nagulat ako when she did the same, she hug me tighter. I pour out all my emotions into her shoulder, the fear that's creepin' me and the longing I feel towards her. I can say that I miss this girl so much, I just so miss her.

Thank you Skype, for being here.