Nakabalik na si Tanch sa condo. Hinihintay niya na si Sarah na bumaba sa parking.
Tanch: Ang tagal mo naman. Pinaghandaan mo naman masyado ang date natin. *Pagbibiro niya kay Sarah. Bulaklak para sa magandang babae. *Gives her a bouquet of yellow roses.
Sarah: May pabulaklak pa si mayora. Sino kaya sa atin ang naghanda. *Smiles sweetly.
Natawa na lamang silang dalawa sa asaran nila.
Tanch: Saan mo ba gustong kumain? May any specific kaba na gustong kainin?
Napasmirk si Sarah sa tanong ni Tanch.
Sarah: Isa lang naman ang namiss kong kainin. Pero kahit ano lang na gusto mo, okay lang sa akin.
Tanch: Anu ba 'yon? Para hindi na tayo magtagal sa kapipili.
Sarah: Ikaw. *Pauses for a second. Ikaw, ano ba ang gusto mo? Kahit ano naman kakainin ko.
Tanch: Talaga? Kahit ano? Kahit ano na gusto kong kainin?
Sarah: Oo, kahit ano na gusto mo. Gusto ko na rin. *patawa-tawa lang siya sa naiisip niya.
Tanch: Haiii naku. Ewan ko sa'yo!
Sarah: Bakit ba kasi oyy?
Tanch: Wala. Sige sa favorite restaurant mo na lang. Na miss ko mag-Ramen na kasama ka eh.
Sarah: Okay. Gusto ko yan.
Narating nila ang favorite Japenese restaurant ni Sarah. Inorder lahat ni Tanch ang mga paborito ng kasintahan.
Masaya naman silang nagkukwentohan na dalawa. Unti-unting bumabalik sila sa dati. Kaso lang, very caution lang si Tanch sa mga kinikilos niya. Walang holding hands at kiss na nagaganap. Wala ring tawagan ng kanilang endearment, maging ang kanilang pangalan. Madalang lamang.
Natapos sila sa kanilang tanghalian at nagyaya si Sarah na mag-Starbucks. This time, si Sarah na ang nag-order.
Tanch: Salamat dito.
Sarah: You're welcome. What time ba ang dismissal ni Davi ngayon?
Tanch: Uhmm. Matagal pa. We still have an hour. Gusto mo sa sasakyan na lang tayo maghintay or okay lang sa'yo na dito na lang?
Sarah: Dito na lang.
Tanch: Okay.
Mahabang katahimikan ang dumaan.
Tanch: Okay lang ba, uhmm. *pag-aalinlangan niya. Gusto sana kitang maka-usap.
Sarah: Tungkol ba saan?
Tanch: Maybe this is the right time para marinig mo na yung paliwanag ko tungol doon sa nangyari sa bahay. I'm not forcing you to listen, if you're not STILL comfortable at ayaw mo pa akong pinggan, okay lang. Mananahimik na lang ako at maghihintay sa tamang panahon. *Yumuko siya na parang nahihiya. Hinihintay niya ang sagot ni Sarah.
Sarah: Kahit hindi ka na magpaliwanag, alam ko naman na ang totoong nangyari. Sa ospital. Gising ako ng magsabi ka sa akin, kunwari natutulog lang ako.
Tumahimik na naman sila ulit.
Sarah: Sorry dahil nagkakaganito tayo. Inis na inis lang ako sa sarili ko ngayon dahil hanggang ngayon, hindi pa rin ako nakaka move on sa tagpong iyon. Inis na inis pa rin ako sa sarili ko dahil selos na selos pa rin ako kay Danny. Na iinis ako sa sarili ko at kay Danny.
Tumahimik ulit si Sarah. Si Tanch, tahimik din at hindi pa alam ang sasabihin.
Sarah: Alam ko na matagal na nating isyu ito. Ayaw ko lang maging unfair sa iyo at lalong-lalo na sa anak natin. Hindi ko naman siya mababawalan sa paglapit sa inyu dahil nga may anak kayo. Sorry kasi kahit anong pilit ko sa sarili ko natanggapin iyon, eh pucha naman oh, ang hirap. *Garalgal na boses niya ngayon. Pilit niyang magpakatatag na hindi umiyak. Pero wala eh. Nag-uunahan ang kanyang mga luha sa pagpatak. Pero kapalit ninyong dalawa ni Davi, kailangan, dapat na tanggapin ko yun dahil kahit ano man ang gawin ko, parte na talaga siya ng buhay natin. I'm trying, sinusubukan ko naman eh. Pasensiya kana at sumuko ako ng panandalian.
