Zawgi
"ဦးေလးႀကီး”
မ်က္လံုးေမွးေမွးေလးကို ဝိုင္းေနေအာင္ျပဴးထားသည့္
ေကာင္ေလးကို ျပံဳး၍ၾကည့္ေသာ္ျငား ထိုေကာင္ေလး
ကေတာ့မလိုခ်င္ေသာ မ်က္လံုးေတြႏွင့္သာ။
"ခ်ာတိတ္”
"မားမီဒီဦးေလးႀကီးက ဘာလာ႐ႈတ္ထာလဲ…”
"သားျပန္ေရာက္ေနၿပီကိုး လာသာလာ အဲ့ဒီ့ဦးေလးႀကီး
မာမီ့ပန္းခ်ီေတြကို ဝယ္မလို႔ေလသားရဲ႕ သားအခုအိပ္ခန္းထဲသြားေနလိုက္ေနာ္”
အိမ္ထဲတြင္အစာေျပမုန္႔စားျခင္ေသာ္ညား ထိုလူႀကီးေၾကာင့္ယခုေတာ့မုန္႔ငတ္ေလသည္။ စိတ္ညစ္
စြာပင္အေပၚတတ္ဖို႔ျပင္ရေလေတာ့သည္။
"ဟုတ္မာမီ”
သူ႔အေမအေျပာကိုမေက်နပ္ေသာ္ညား စူစူေအာင့္ေအာင့္
ျဖင့္ေလွကားဆီတတ္ဖို႔ျပင္ေနေလသည္။ ကိုယ့္မွာလည္း
ထိုေကာင္ေလးကို မ်က္စိေ႐ွ႕ကအေပ်ာက္မခံႏိုင္၍ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ကိုထုပ္သံုးရေလသည္။
"ခ်ာတိတ္နဲ႔ကရြာမွာကတည္းကျမင္ဖူးတာပါ ဆရာဝန္
မင္ယြန္းဂိရဲ႕ဇနီးမဟုတ္လား”
"အာ ကြၽန္မအမ်ိဳးသားနဲ႔သိတာလား ဒါဆိုဂြၽန္းနီးကို
အျပင္မွာထားလည္းအဆင္ေျပတယ္ေပါ့ေနာ္”
"ရပါတယ္ဗ် စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါဘူး”
"ဒါဆိုဂြၽန္းနီးသားအဆင္ေျပသလိုေန မာမီပန္းခ်ီေတြျပ
ဖို႔သြားယူလိုက္အံုးမယ္ ဒီကကင္ေဂ်ာင္ကုကိုလည္း
ေကာ္ဖီနဲ႔မုန္႔ဧည့္ခံထားလိုက္ေနာ္”
"ဟုတ္မာမီ”
ထိုလူႀကီးအေျပာေၾကာင့္ မုန္႔ျပန္စားရမည္ဆိုေသာ္ညား
ဧည့္ခံရမည္ဟူေသာအသိေၾကာင့္ စိတ္ညစ္မိသည္။
အစကတည္းကမတည့္ပါဘူးဆိုေန မာမီကလည္း
လာၿပီးဧည့္ခံခိုင္း ေနေသးတယ္ေလ။ သူထိုလူႀကီးႏွင့္
မပက္သက္ျခင္ပါ ဘာမွန္းမသိတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို
မုန္းလို႔ေလ။
