Βάλε... φαντασία 1

42.

Το πιο βασανιστικό μαρτύριο δεν είναι η κόλαση. Κόλαση είναι η άδεια καρδιά.

Χαλίλ Γκιμπράν, 1883- 1931, Λιβανοαμερικανός ποιητής και φιλόσοφος

--------------------------------------------------------------------------

" Τι έγινε ρε παιδιά; Τι έπαθες γιατρέ, τι αίματα είναι αυτά; Πάμε νοσοκομείο γρήγορα." 

Φώναξε ταραγμένος ο Σωτήρης ενώ ταυτόχρονα έβαζε μπρος το αυτοκίνητο. Η αγωνία του βρισκόταν στο κόκκινο και είχε ξεχάσει εντελώς το πρόβλημά του που σκεφτόταν όση ώρα περίμενε τον Ερωτόκριτο και τον Υάκινθο. " Πάλι καλά που έφαγα το σάντουιτς πριν λίγο γιατί προβλέπεται μεγάλη η νύχτα."

Ο Ερωτόκριτος μαζεύτηκε στη γωνία των καθισμάτων ακουμπώντας την πλάτη του στο παράθυρο και άπλωσε τα πόδια του πάνω στον ποιητή. Ξήλωσε το παντελόνι στο ύψος του αριστερού μηρού του και έβγαλε και το πουκάμισό του - που το έσκισε στα τρία-, τυλίγοντας σφιχτά το πόδι του λίγο πιο ψηλά από το σημείο τραυματισμού. '' Με βρήκε μια σφαίρα...'' είπε και στήριξε το κεφάλι του στο τζάμι, προσπαθώντας να χαλαρώσει, '' Όχι νοσοκομείο. Άφησέ μας σε όποιο ξενοδοχείο βρεις εύκαιρο. Όποτε τα καταφέρεις να τους ξεφύγεις!'' συνέχισε βλέποντας από το πίσω παρμπρίζ το λευκό βαν να αναπτύσσει μεγάλη ταχύτητα ακολουθώντας τους. 

" Γαμώ τη τρέλα μου, μαλάκες. Μας παρακολουθούν. Και έφαγες και σφαίρα; Τι είστε ρε; Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν; Πρέπει να τρέξω αλλά έτσι και αρχίσουν να πυροβολούν, θα σταματήσω και θα σας σκοτώσω εγώ", συνέχισε να φωνάζει ο οδηγός τους με φόβο και θυμό.

Άρχισε λοιπόν να οδηγεί, χρησιμοποιώντας τις ικανότητές του στο ακέραιο. Δεν υπολόγισε τίποτα. Με όση ψυχραιμία του είχε απομείνει, άνοιξε τα μάτια του στον δρόμο και με γρήγορες τσιριχτές στροφές ελισσόταν στα στενά της Νέας Σμύρνης, προκειμένου να βγει από το οπτικό πεδίο του λευκού βαν που ήταν σαφώς πιο αργό από το mercedes, βυσσινί ταξί.

" Έχεις δίκιο φιλαράκι, ούτε εμείς περιμέναμε αυτή την τρέλα. Κι εσύ όμως δε πας πίσω, τον Vin Diesel τι τον έχεις; Fast & Furious!" είπε ο ποιητής δένοντας πιο σφιχτά το πόδι του έρωτά του που προσπαθούσε να κρατηθεί από όπου έβρισκε για να μην πέσει ανάμεσα από τα καθίσματα.

" Είσαι όντως πιλότος, αδελφέ!" συμπλήρωσε καθώς ακούστηκε ο συριγμός από τα λάστιχα του λευκού βαν που τον έκανε να κοιτάξει πίσω τους και να χαμογελάσει, αφού είδε το ογκώδες όχημα να ισορροπεί στις δύο ρόδες του παίρνοντας τη στροφή. " Άλλη μία και τους γάμησες, Σουμάχερ μου εσύ!"