သူဟာ ကြၽန္မ ရဲ႕ လက္ကိုကုတင္
တိုင္မွာႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္လိုက္တာေၾကာင့္
ကြၽန္မထိတ္လန္႔သြားၿပီးသူမကိုၾကည့္ကာ
"ငယ္.."
ငယ္လို႔ေခၚလိုက္ေတာ့သူမက သူမရဲ႕အသဲပံု
ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုတြန္႔ခ်ဳိးကာျပံဳးရင္း လက္ညိဳးနဲ႔
ႏႈတ္ခမ္း ကိုကာပိတ္လိုက္သည္။ဘာလို႔လဲ
သဲငယ္လို႔ေခၚရင္ဒီကေလးမသိပ္ႀကိဳက္တာပါ
ေဒါသထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေခၚရင္ေတာင္ စိတ္ေျပ
သြားတာမဟုတ္လား? အခုဘာလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကို
လာပိတ္ရတာလည္း။ သူမေလးဟာ သူမရဲ႕
သြားစြယ္ေတြေပၚတဲ့အထိျပံဳးရင္း ကြၽန္မ ရဲ႕
အနားသို႔တိုးကပ္လာခဲ့သည္။ သူမရဲ႕နီးေထြးေထြး
ႏႈတ္ခမ္းအစံုနဲ႔ကြၽန္မရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုသိမ္းပိုက္ၿပီး
နားရြက္ျဖားကိုကိုက္ကာခပ္တိုးတိုးေျပာလာတဲ့
စကားက
"ညည္းသံမွမဟုတ္ရင္ဘာအသံမွမၾကားခ်င္ဘူး"
ဒါဟာလွပတဲ့အမိန္႔ဆန္ဆန္စကားတစ္ခြန္းပါဘဲ။
ထို႔ေနာက္ အမဲေရာင္ဖဲႀကိဳးေလးဘယ္တံုးထဲက
သူမဆီမွာ႐ွိေနလည္းေတာ့မသိထိုဖဲ ႀကိဳးေလးနဲ႔
ကြၽန္မရဲ႕မ်က္လံုးကိုငယ္ဟာစည္းလိုက္သည္။
ယခုကြၽန္မျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းဟာေမွာင္အတိ
ကိုယ္ေပၚမွာခြထိုင္ေနတဲ့ငယ္ဟာတခုခုထသြားယူ
ဟန္ႏွင့္ထသြားတာကို အၾကားအာရံုနဲ႔အထိအေတြ႔
အာရံုအရသိလိုက္သည္။ အခန္းထဲ သို႔ျပန္လာတဲ့
ေျခသံတခုကိုၾကားလိုက္ရသည္ၾကည့္ရတာသူမ႐ွာ
ေနတဲ့အရာကိုေတြ႔ၿပီနဲ႔တူတယ္။ ကုတင္ေမြ႔ယာကို
ေျဖာင္းခနဲ႐ိုက္ခ်လိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္ ၾကာပြတ္
မဟုတ္ရင္ ခါးပတ္တခုခုျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ေတြးမိ
သည္။ အသံနဲ႔တင္ေက်ာခ်မ္းစရာေပမယ့္ ငယ္
စိ္တ္ခ်မ္းသာရင္ရၿပီ။
New Ficပါ နည္းနည္းနားဦးမယ္ေအးေဆးမွေရးမယ္psycho ဆန္ဆန္ေရးမွာပါ။
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕အစုေလး 💗
