Chapter 26

1 0 0
                                    

Heara's POV

Ako lang tao rito at yung librarian. Pano, di dumating yung prof sa third class kanina kaya eto dito nalang ako pumunta para matapos ko na tong binabasa ko. Kasa kasama ko pa kanina si Katlyn kaso bigla nalang umalis nung nag cr ako.

I was busy concentrating with reading the novel Jungkook lent me when I hear deep sobs coming from somewhere near. Hindi ko sure pero parang may naririnig akong umiiyak eh.

Nawala ako sa concentration ko nang tawagin ako ni Mam.

"Heara."The Librarian called me. Yep medyo close na kami ni Mam Librarian hehe.

"Bakit po?"Tanong ko sa kanila.

"Pwedeng paki bantayan muna itong library, mag lulunch lang ako saglit sa Teacher's lounge."

"Ah sige po. Dito lang ako hehe."

"Sige salamat iha."I replied with a smile.

"No problem po hehe."

I decided to continue reading pero.. Talagang may naririnig ako eh.

Tumayo ako mula sa pagkaka upo at nilibot ko ang buong lugar. Medyo may kalakihan din kasi itong library.

Hanggang may napansin akong sapatos sa last shelf dito sa library. At kasabay nito ang palakas na paghikbi na naririnig ko.

Damn, may umiiyak nga.

Agad kong itong nilapitan at napagtanto kong lalaki pala yung umiiyak.

Fudge, what to do? Ngayon lang ako nakita in real life ng lalaking umiiyak. Oh my gulay huhu.

Hala. Eotteokeeeee!?

Nang makalapit pa ako laking gulat ko nang makita kong si Taehyung ito.

Si Taehyung lang pala.

Ay shit, si Taehyung?!?

Wow! Di ko ineexpect na makikita ko itong umiiyak. As in never!

Hala! Panong hindi eh poker face at seryoso ito lagi.

Hindi niya ako napansin dahil tahimik akong naglakad papunta kung nasan man kami ngayon. Tapos naka takip pa yung arm niya sa mga mata niya kaya di niya talaga mapapansin na may tao sa harap niya.

I became hesitant. Di ko alam kung lalapitan ko ba siya or iiwan nalang mag isa.

When I cry kasi, all I want is to be alone.

I need some time alone but..

Deep inside I know na kapag umiiyak ka ng mag isa, gusto mo ng taong makakaintindi rin sa sakit na pinagdadaanan mo. You secretly hope, someone will come and save you, because you yourself has failed on doing so.

I always see Taehyung's eyes sad and lonely pero tinatakpan niya yun while acting numb outside. I know better than that and I want to tell him na someone is willing to help him.

So I think I know what to do now.

Umupo ako sa tabi niya ng tahimik at nilapag ang librong hawak ko sa gilid.

Kinuha ko muna yung hanky ko sa bulsa to offer it to him.

Pinipigilan niyang umiyak, pero sa kakapilit niya mas lalo lang itong lumalakas. His body is trembling too. I also felt lonely all of a sudden. I don't know, seeing him in this state, naaalala ko rin yung sarili ko.

I lift my hand and shuffled his hair slowly. Whenever I'm feeling sad and alone, eto yung winiwish ko, that someone will shuffle the top of my hair and tell me it's gonna be fine. I hope gumana sa kanya.

Huminto bigla yung pag iyak niya at agad agad na napalingon ito sa akin.

Fudge, His eyes were so bloodshot and tired!

Napalaki yung mga mata niya sa gulat. "Why are you here? Get lost."He said when he recovered. I know he wants to say it in a cold manner. Gusto niyang sungitan ako pero, dahil sa pag iyak, he can't make himself to act cold now.

I shook my head no. "If you really want me to, I can leave you all alone, but I know you need someone right now."Sabi ko while giving out a small gentle smile.

Then I offered him my hanky. Pero hindi niya ito kinuha.

He just stared at me but his tears were still flowing in his face.

And there, he cried even harder.

He looks so broken now, he's a total mess..

I stayed beside him while I'm continuing tapping his back. Instead of saying stop crying I said, "Just cry.."

"Let it all out.."Bulong ko sa kanya. Bakit parang nasasaktan ako sa nakikita ko ngayon?

Hindi ko rin alam, Taehyung's just a stranger to me after all, pero it feels like I knew him for a long time and I ought to understand what he is feeling right now. I feel like I know his soul.

I gave him all the time para umiyak.

Kapag umiyak ang isang lalaki, it means na matagal niya nang dinadala yung sakit sa loob niya. Kapag lalaki ka kasi, hindi ka basta bastang umiiyak. Iiyak ka nalang kapag punong puno ka na talaga. If you can't contain the pain any longer. Hindi gaya mostly ng mga ibang babae, na iiyak lagi kapag nasasaktan. I mean, sa nakikita ko sa kanya ngayon, I know na hirap na hirap na siya to the point na hindi niya na kayang pigilan.

Nung naiwan pa rin sa kamay ko yung panyo, ako na mismo pumunas sa luha niya habang yung isang kamay ko patuloy pa rin sa paghagod sa likod niya.

"Iiyak mo lang lahat, Taehyung.."I told him. And I thought to myself na this is the first time too na I called him with his real name. Bakit ba kasi ayaw niya tawagin siya sa totoong pangalan niya? I think his name is way better. Ang ganda kaya ng pangalan niya.

His crying turned into silent sobs hanggang sa humupa na.

Tapos nung wala na akong marinig na hikbi, bigla nalang ako nakaramdam ng hiya at awkwardness. Hindi na rin ako makatigin sa kanya.

"Are.. Are you feeling better now?"I hesitantly asked him.

He also looked away from me and nodded. "I.. I'm glad you're feeling better."

"Uhmmm.. sorry for interrupting ha? Eh kasi naman you look so much in pain, hindi ko napigilan sarili kong lapitan ka. Hehe."I explained myself. Hindi ko nga din alam bat ako nag eexplain sa kanya right now. I'm blabbering too much right? Ganito ako pag natataranta na. "Pasensya ka na talaga, hindi sa nanghihimasok ako, gusto ko lang tulungan ka, tapos ah.. I'm really.."

I was cut short nang magsalita siya. "Thank you.."He sincerely said.

Two words, but I can already feel my heart leaping in happiness.

Ang sarap sa pakiramdam kapag may natutulungan ka, and they don't falter too see your effort.

It just melts my heart.

I gave him a gentle smile. "I'm happy to help in any way I can."

Tapos binalot na naman kami nang katahimikan. Ganun lang kami habang magkatabi. Yung panyo na nga lang ang nilalaro ko sa kamay ko sa sobrang awkward at tahimik eh.

"You're the first one to see me cry.."He suddenly blurted. "I never wanted people to see me this wrecked and broken.. but you saw."

"Errr.. Sorry.."Sabi ko tapos yumuko. Nakakahiya naman. >.<

"I should be pushing you away, but I can't make myself to. Just thank you. Thank you for all of these."He said then a small smile formed in his lips.

This is the first time I saw a smile in his lips.

And it's so beautiful.

BTS: BATTLING TO SUCCEEDDonde viven las historias. Descúbrelo ahora