Pain[ZIAM]

•5•اوخی!

نفس نفس زد و روی زمین نشست تا بتونه فشاری که به خاطر گرم کردن بدنش برای مسابقه، روش بودُ تحمل کنه‌.

دونه های درشت عرق روی صورتِ تازه اصلاح شده ش برق میزدُ موهاش به خاطر خیس بودن به پیشونیش چسبیده بود.

زانوشو خم کرد تا بند کتونیِ اسپرتشو که به خاطر توی تکاپو بودن چند دقیقه ی پیشش، باز شده بود ببنده.

ورزش کردنُ دوست داشت.
اگه میخواست با خودش رو راست باشه هیچ کدوم از زنگا و بحثایی که توی مدرسه سپری میکرد به اندازه ی بودن توی باشگاه براش لذت بخش تر نبود.

با حس سنگینیِ سایه ی کسی روی خودش، سرشو بالا آورد و با دیدن لویی خنده ی خسته ای کرد.

لویی درحالی که سعی میکرد جلوی خنده شو بگیره چشماشو توی حدقه چرخوند.

به خاطر صداهای پرهیجانی که پشت سرهم توی باشگاه مدرسه اکو میشد بلند گفت: دستتُ بده به من ببینم. کونت پاره شد.

یه ماه از اون قضیه گذشته بود.
اونقدر سریع که حتی خود بچه هام متوجه سپری شدنش نشدن.

لویی به خاطر دعوایی که راه انداخته بود یه هفته اخراج شد... و زین؟

یه تعهد کوچیک...!

و لیام اون لحظه با خودش فکر میکرد که چقدر تو این مدرسه ... عدالت به نحو احسنت اجرا میشه؟!

دستشو بلند کرد و لویی با گرفتن بازوش بهش کمک کرد تا از روی زمین بلند شه.

در حینی که داشت از روی زمین بلند میشد گفت: اگه به قول خودت کونمو سر ورزش کردن پاره نمی کردم الان اینارو نداشتم.

و به سیکس پکاش که زیر پیرهنش پنهون شده بود اشاره کرد.

و خب آره.
لیام هروقت میخواست فحش بده قبلش به قول خودت... یا به قول فلانی ای استفاده میکرد... جوری که انگار خودشو از همه چی مبرا میکرد و اصرار داشت که آره... تو باعث شدی من اون جمله رو بگم.

قبل از اینکه لویی بتونه ری اکشنی به حرف لیام نشون بده، سوت گوش خراش مربی، توی باشگاه پیچید و باعث شد همه سکوت کنن.

درحینی که مربی دستاشو بهم میکوبید فریاد زد: گرم کردن بسته. حالا وقتشه که برای مسابقه دو گروه شین.

لویی غرولند کرد و پلکاشو روی هم فشار داد: فاک... از ته قلبم آرزو میکنم هیچ کدوم از کاپیتانا منو انتخاب نکنن.

لیام پوف کلافه ای کشید: چرا انقدر از بسکتبال متنفری؟ یا نه بزار سوالمو اصلاح کنم... چرا انقدر از همه چی متنفری؟

لویی دهنشو کج کرد: چون دوس دارم.

لیام درحالی که خنده ش گرفته بود گفت: دوس داری که از همه چی متنفر باشی؟!