Vandaag was het zover. Mijn laatste dag op mijn school. Ik nam van iedereen afscheid. Het leek alsof het de meeste mensen niet zoveel kon schelen. In de klas hoefde ik eigenlijk alleen maar doei te zeggen tegen Esmee, Jenny en Barbara. Want zij waren de enige die reageerden. Ze waren dan wel mijn beste vriendinnen maar toch voelde ik alsof niemand me zou gaan missen. Mijn moeder wou nog dat ik ging trakteren. Toen ik begon te lachen begreep ze niet waarom. Ik legde haar uit ik dat zou doen op de basisschool. En dat klas 2 wel wat anders was dan de basisschool. Toen ik zag dat ze al een traktatie had gekocht vond ik het sneu om te zeggen dat ik het niet zou doen. Daarom zei ik dat ik wat voor mijn vriendinnen mee zou nemen. En zo zaten we daar in de pauze met z'n vieren cupcakejes te eten. Toen zei esmee "moet je niet even naar beneden om doei tegen Naomi en Britt enzo te zeggen?". Dat deed ik. Ze gaven me een knuffel maar toen ik weer naar boven liep renden ze me niet achterna. Zeiden ze niet "ga niet weg" of "ik kan je niet missen. Nee. Ze gingen gewoon weer verder met waar ze mee bezig waren.
Het uur daarna waren we uit. Esmee, jenny en Barbara hadden een kado voor me gekocht. Heel lief, een hele grote teddy beer met allemaal foto's van ons er opgeplakt. Ze zeiden dat ze me heel erg gingen missen. Dat geloofde ik, maar toen ze zeiden dat ze heel vaak langs zouden komen wist ik zeker dat het niet zo was. Zij woonden in Leeuwarden en ik zou in Groningen gaan wonen. Ik zou ze waarschijnlijk 1 x in de 4 maanden zien. Of misschien erger. Alleen in de zomervakantie.
Ik was onderweg naar de auto waar mijn ouders en mijn broertje op me wachtten. Mijn vriendinnen zwaaiden me uit. Hun sobere glimlach was het laatste dat ik me herinnerde aan Leeuwarden.
