(Unicode)
"မနက်ကလန့်သွားလား သက်လည်"
ကိတ်မုန့်ကို cream သုတ်ကာ အလှဆင်နေသော ခွန်နှောင်းကို သူသေချာလိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ငိုထားပါသည်။ မျက်လုံးကလေးများ မို့အစ်လျက်။
"သက်လည်"
"ကိတ်မုန့်လုပ်နေတယ်"
အသံက ခြောက်အက်အက်ကွဲနေစွာ။
"သက်လည် စိတ်ဆိုးသွားသလား"
"ဟင့်အင်း"
"နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်မထားနဲ့လေကွာ"
ဖြည်းညင်းစွာပင် ခွန်နှောင်း၏ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖယ်တော့ မျက်ရည်ဝိုင်းနေသော မြင်လွှာများက သူ့ကို မော့ကြည့်လေ၏။
"ကျွန်တော်က အဲ့လောက်တန်သလား"
"ပိုလို့ သာလို့"
"လူကြီးတော့ သားမိုက်ဖြစ်တော့မှာပဲ"
"ရွေးချယ်ခွင့်မှမရှိတာပဲလေ၊ သားလိမ္မာလုပ်ပြီးပြီမို့ ယောကျ်ားကောင်း ခင်ပွန်းကောင်း လုပ်ချင်မိပါရဲ့၊ ပြီးတော့ သက်လည်ပဲ တွေးကြည့်၊ ကိုယ်ကဖျောင်းဖျမယ်ဆိုပြီး နေခဲ့မယ်ပဲထား၊ မယ်မယ်ဘုရားက သက်လည်ဆီကို ကိုယ့်ကို ပြန်လွှတ်မယ်ထင်သလား"
" .... "
"အိမ်မှာရှိတဲ့ သေနတ်စာ ဓါးစာ အကုန် ကိုယ်မိသွားနိုင်ရဲ့"
"နောင်တမရမှာ သေချာလား"
"ရချင်ရင်ဖြင့် သက်လည်ကို မှတ်မိကတည်းက ဟင့်အင်း ကျွန်တော် ဘာမှမသိဘူး ဘူးခံငြင်းမှာပေါ့"
"လူကြီးက သတ္တိရှိသလောက် ကျွန်တော်က ဖွင့်တောင် မပြောရသေးဘူး"
"မငိုနဲ့၊ ဒီတစ်ခါ ကိုယ့်အလှည့်၊ အသက်ထက်ဆုံး မြတ်နိုးသွားဖို့က ကိုယ့်အလှည့်"
သာတယ် နာတယ်ရယ်လို့မျှ အချစ်တွင်မရှိပဲ။ သာတယ် နာတယ် တွက်ရအောင်လည်း အချစ်က လောင်းကြေးစားကြေးမဟုတ်ပါပဲနဲ့။ ထိုညက သက်လည်နှင့်အတူတူထိုင်ကာ အချိန်ဖြုန်းခဲ့သေးသည်။
ကောင်းကင်ကြီးကို ကြည့်လျက်။ ကြယ်တွေကို ငေးလျက်။ အတူတူဖြတ်သန်းရမည့် နေ့ရက်တိုင်းကို တွေးလျက်။
YOU ARE READING
နှောင်းဦးသက်လည်တည်စေအံ့
Fantasyလက်ရှိကာလကနေ ၁၉၅၀ ကိုရောက်သွားတဲ့အခါ .. သင်တို့ရော ခွန်နှောင်းလို စော်ဘွားချောချောလေးနဲ့တွေ့နိုင်မယ်ထင်လား ...?
